Met gespannen benen loop ik de café binnen.
Ik kijk meteen rond en zie een meisje met een zonnebril mijn kant op kijken.
Ze geeft me een seintje dat ik naar haar toe moet komen.
Ik schuif achter de stoel tegenover haar en ze observeer mij bij alles wat ik doe.
Ik leg mijn tas op tafel en kijk haar afwachtend aan.
"Nou, vertel. Ik ben best wel benieuwd wat je te vertellen hebt" Zeg ik.
"Dat begrijp ik maar ik kan helaas niet alles aan je vertellen" Zegt ze heel kortaf.
Ik kijk haar vaag aan. Is zij echt serieus? Heeft zij mij helemaal hiernaartoe gestuurd?
"Wat is dat nou weer voor een onzin? Je moet niks voor me achter houden begrijp je mij?" Zeg ik boos.
Ze houdt haar vinger op haar mond en seint me dat ik stil moet zijn.
"Niet gelijk kijken maar zie je die man rechts van jou met die grote baard?" Zegt ze.
Na 3 seconden kijk ik rechts van me en zie ik de man die zij beschrijft.
"Wat is er met hem dan?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Hij bespioneert mij. Hij volgt mij al weken en denkt dat ik het niet door heb. Je moet goed naar me luisteren wat ik nu tegen je ga zeggen.." Zegt ze.
"Jou man, hij is een verkrachter. Hij heeft mij met meerdere meisjes in een pand gelaten en wij zijn allemaal misbruikt door verschillende mannen" Zegt ze.
Ik kijk haar met grote ogen aan. Ik kan gewoon mijn oren niet geloven.
"Waar ben jij mee bezig? Wat probeer je nu precies te doen? Hij zou dat nooit van zijn leven doen ik ken hem super lang" Zeg ik boos.
"Ik heb geen tijd voor deze onzin. Ga lekker andere mensen lastig vallen maar laat mij alsjeblieft met rust. Jij weet echt niet met wie je te maken hebt jongedam!" Zegt ik boos en ik pak mijn tas en sta boos op.
"Wacht!" Schreeuwt ze.
"Ik snap dat je mij nu niet gelooft, maar ik kan daar verandering in brengen. Ik heb namelijk bewijst" Zegt ze.
Ik kijk haar onbegrijpelijk aan en schud lachend mijn hoofd.
"Ik heb hier echt geen tijd voor. Mijn dochter van nog geen eens één jaar oud ligt in het ziekenhuis. Zij heeft mij nu nodig. Dag" Zeg ik.
"Ik stuur het je wel, en pas op. Als hun erachter komen dat jij het weet vermoorden ze je" Zegt ze.
Ik kijk haar raar aan en verlaat het café.
Met een geïrriteerd humeur stap ik mijn auto in en rijd ik terug naar het ziekenhuis.
-
We zijn nu 2 weken verder en Maroua is uiteindelijk uit het ziekenhuis.
Ze slikt nu elke dag allerlei pillen wat de pijn verminderd.
De tumor is gelukkig uit haar lichaam verwijderd maar ze heeft nog wel last van de bijwerkingen.
Met deze gedachtes sta ik op en loop ik naar de kamer van Anouar. Hij is vandaag jarig dus maak ik even een lekker ontbijtje voor hem.
Ik trek mijn nachtjurk aan en loop zijn kamer binnen. Hij slaapt nog zacht als een kleine roos. Ik geef hem een kus op zijn wang en wrijf over zijn wangen.
"Goeie morgen liefje, je bent vandaag jarig hè. Mama gaat een lekkere ontbijtje voor je maken goed? Fluister ik en kus hem nogmaals.
Als ik naar beneden loop tref ik Oualid in de woonkamer.
"Hey schat, heb ik je wakker gemaakt?" Vraagt hij en loopt mijn kant op.
Ik schud mijn hoofd en hij kust mij kort en knijpt zachtjes in mijn bil.
Ik duw zijn hand weg en hij kijkt me verward aan.
"Tot hoelaat moet je werken vandaag?" Vraag ik als ik de keuken inloop.
"Eigenlijk tot 8 maar ik ga ietjes eerder weg voor Anouar toch" Zegt Oualid en hij kijkt mij aandachtig aan.
"Ik wou net zeggen, je ouders komen ook dus zorg dat je niet telaat komt" Zeg ik en ik begin met het voorbereiden van Anouar's ontbijt.
"Komt goed habibi, ga je al die eten ens zelf halen?" Vraagt Oualid.
"Ja, maar ik denk dat ik Souhaila ga vragen om me te helpen. Zijn klasgenoten komen ook dus moet best wel veel halen" Zeg ik.
Ik voel Oualid op mijn heupen en ik draai me dan om.
"Hier" Zegt hij.
Ik kijk in zijn hand en zie dat hij een briefje van vijfhonderd wilt overhandigen.
"Waarom?" Vraag ik boos.
"Je gaat toch eten ens halen?" Vraagt hij.
"Dit is echt super overdreven. Plus ik kan het zelf betalen tis echt veelsteveel" Zeg ik geiriteerd.
"Het is ook mijn kind, dus je hebt niks te willen. Ik zie je vanavond lekkerding" Zegt Oualid en hij kust mij nog kort en loopt de deur uit.
Echt zo enorm eigenwijs.
Ik ga verder met het ontbijt van Anouar en leg alles neer op tafel als ik klaar ben. Ook mijn kleine kadotje die ik voor hem heb.
Ik loop dan naar boven en hoor dan Maroua wakker is geworden. Als ik de kamerdeur open zie ik Anouar voor haar bed staan.
"Ze wilt denk ik melk drinken mama" Zegt Anouar.
"Ja dat denk ik ook schatje, maar kom is hier bij mama jarige jop" Zeg ik en ik hurk voor hem neer en hij springt in mijn armen.
"Je wordt zo groot schatje mama wilt niet dat je zo snel groeit" Zeg ik en ik geef hem overal kusjes.
Hij moet ervan lachen en duw mijn gezicht speels weg.
"Dat kietelt heel erg mama!" Zegt hij nepboos.
"Oké ik stop al schat haha. Ga jij nou maar tandenpoetsen der wacht een heerlijk ontbijt voor je benden" Zeg ik.
"Okee" Zegt hij en hij rent de kamer uit.
Ik sta dan op en til Maroua op. Ze heeft inderdaad honger.
"Hey schatjee mama gaat je melk geven goed liefje?" Zeg ik.
-
"Hallo, luister je wel naar wat ik zeg?" Zegt Souhaila als ze haar vingers knikt voor mijn gezicht.
Ik schrik uit mijn trans en knik hevig.
"Wat? Oh. Sorry. Ik was der even niet bij" Zeg ik.
"Waar zit je toch de hele tijd met je hoofd? Is der iets gebeurd? Hebben jij en Oualid weer ruzie?" Vraagt Souhaila.
"Nee der is niks. Ik ben gewoon een beetje moe" Lieg ik.
Vandaag is de verjaardag van Anouar dus komen heel veel familie leden langs.
Ik ben nu samen met Souhaila in de winkel om allerlei eten te halen.
De man van Souhaila past op Anouar, Max (zoon van Souhaila) en Maroua.
Als we alle eten hebben opgehaald rijden we weer terug naar huis.
Ik denk nog steeds aan dat meisje die ik had ontmoet in dat cafeetje. Wat ze zei blijft steeds in mijn hoofd slingeren. Hoe kent ze Oualid uberhaupt?
_
