Oualid
"Papa ga je weg? Ga je naar mama?" Zegt Anouar meteen. Hij rent naar me toe en knuffelt mijn been om te blijven.
"Jaa maatje ik ga voor mama zorgen mama is nog beetje ziek, maar ik heb verrassing voor mama en voor jou. Ik heb een nieuwe huis gekocht en we gaan er wonen als mama uit de ziekenhuis is oké?" Zeg ik.
Ik zie tranen in zijn ogen maar hij huilt niet.
"Ik mis mama" Zegt Anouar fluisterd. Hij kijkt naar de grond en ik hoor hem snikken.
Ik hurk meteen tegenover hem en knuffel hem. Ik vind het echt heel zielig.
"Anouar mama komt over 2 nachtjes terug, ik ga jou bellen als ik bij mama ben dan kan je haar zien safe?" Zeg ik troostend.
"Okée dan, geef mama tienmiljoenduizend kusjes van mij" Zegt Anouar. Ik glimlach en kus hem op zijn voorhoofd.
Ik sta weer recht op en bedankt Amel dat ze voor Anoaur wil zorgen.
"Tuurlijk help ik jullie jullie zijn mijn familie, geef haar de groetjes van mij" Zegt Amel.
"Zal ik doen, doei Anoaur!" Zeg ik.
"Doei" Zegt hij heel zacht. Ik kan hem bijna niet verstaan. Zo zacht zij het.
-
"Habiba, wordt wakker" Fluister ik zachtjes. Ik heb eten gehaald voor Safae omdat ze trek heeft. Maar ze is in slaap gevallen.
Ik schud haar langzaam wakker en ze mompeld dan iets uit haar mond.
Ze maakt haar ogen moeilijk open en kijkt mij aan en dan naar het eten.
"Dankjewel" Zegt ze met een glimlach. Wollah mooiste glimlach wat er bestaat.
"Graag gedaan habiba" Zeg ik en ik kus haar voorhoofd.
"Ga je niet zelf eten?" Vraagt ze.
"Is voor jou schat ik eet later wel wat, maak je geen zorgen" Zeg ik en ik neem plaats naast haar bed.
"Jawel we kunnen delen ik krijg toch niet zoveel op" Zegt ze.
Ik moet lachen van wat ze zegt en schud mijn hoofd.
"Je hebt kapot veel trek niet liegen tegen je zelf hahah" Zeg ik lachend.
"Oké dan, moet je niet om stukje vragen zo he" Zegt ze. Ze is echt een schat maar ze moet genoeg eten.
Ze begint met eten ik kijk naar elke beweging die ze maakt. Ze merkt het op en rolt haar ogen.
"Wat? Mag ik niet naar je kijken?" Vraag ik plaagend.
"Vind niet fijn als je zo kijkt als ik eet ik eet echt als een dier als ik trek hebt" Zeg ze en ze neemt een slok van haar drinken.
"Safe habiba, trouwens kan ik zo naar Maroua gaan?" Vraag ik. Ik heb haar alleen gisteren heel kort gezien. Ze doen echt heel streng terwijl ik gewoon haar eigen vader ben.
"Ik denk niet lieverd, ze had net voordat je kwam borstvoeding gekregen, misschien later?" Zegt ze.
Ik knik en kijk naar me telefoon als ik een appje krijg van Hasan.
Hasan: Ewa bro, hoe is het met je vrouw? Hoopelijk is alles goed gegaan. Ik heb Badr in die bad gedaan met stroom alleen hij schreeuwt kapot hard ik ben bang dat iemand het hoort.
Oualid: Gaat goed met haar Alhamdoelillah. Ik kom zometeen naar daar dan praat ik even met hem. We hebben hem te lang laten leven
Hasan: Ga je hem neerschieten?
Oualid: Weet niet man. Maar ik ben nu met me vrouwtje. Ik bel je als ik onderweg ben safe?
Hasan: Ja toch
"Met wie app je?" Vraagt Safae na een tijdje. Ik kijk haar aan en glimlach.
"Ik moet iets regelen met werk dus ga zo even snel iets fixen, bel me meteen als der wat is safe?" Zeg ik en ik sta op.
"Ja isgoed maar kom je snel terug ik haat het om
alleen te zijn" Zegt ze.
Meteen voel ik een schuldgevoel door me heen gaan. Ik moet jaa dit niet aandoen. Ze is net bevallen ik moet juist bij haar blijven. Maar ik krijg het gewoon niet uit me hoofd gwn het idee dat Badr haar op een manier heeft aangeraakt wat niet hoort nog onvrijwillig. Ik moet hem nog straffen.
Ik kijk haar lang aan en kom dichterbij haar en zoen haar. Ze zoent me terug en trekt dan terug.
"Ik hou van je" Zegt ik en kus haar nog een keer.
"Ik ook van jou" Zegt ze met een verlegen glimlach.
"Tot straks habiba" Zeg ik en ze zwaait nog en ik loop weg.
Ik verlaat het ziekenhuis en loopt naar de auto, start de motor en rijd naar de plek waar we Badr op dit moment is.
-
"Oh daar hebben we onze held" Zegt Badr helemaal onder het bloed. Hij spuugt het uit op de grond en kijkt me lachend aan.
"Je doet wel groot he nu? Wat denk je dat als je schreeuwt dat mensen je gaan helpen?" Zeg ik en ik zet de stroom weer aan.
Hij schreeuwt van de pijn en ik kijk hem lachend aan.
"Weet je wel zeker.. ddat je me wilt vermoorden?" Vraagt Badr. Ik loop dichterbij hem en hij kijkt me lachend aan. Ondanks de pijn.
"Ik zou op dit moment niks liever willen dat dat doen ja" Zeg ik in zijn gezicht.
Hij moet ervan lachend en schud schuddend zijn hoofd.
"Niet wetend dat jou vrouw mijn baby draagt" Zegt Badr lachend.
Ik kijk hem met grote ogen aan en geef hem een stoot uit reflex.
"Wat de kanker praat jij nou weer? Hoe durf je zo iets te zeggen over mij vrouw? Ben je kanker parra is je kankerhoofd ofs?" Schreeuw ik boos en ik doe de stroom weer aan op de hoogste stand.
Dit keer gilt hij niet van de pijn maar lacht hij.
"Denk je echt dat wij niks hebben gedaan toen je in de gevangenis zat? Tja je kan het haar ook niet kwalijk nemen ze heeft ook hormonen weetje-"
"HOU JE KANKERBEK BADR!!" Schreeeuw ik.
Hasan spring ertussen in en probeert me te kalmeren. Ik weet dat Safae dit nooit zou doen maar ik heb ergens een twijfel gevoel.
"Ik ga, let op hem en zet die stroom op hoogste stand als hij blijft schreeuwen. Ik vertrouw je Hasan" Zeg ik en ik verlaat het huisje.
Ik kan niks anders voelen dan woede. Heel veel woede en ook een beetje onzekerheid. Ik heb echt geen idee waar het vandaan komt.
Ik stap de auto in en rij weer terug naar het ziekenhuis.
