"Nee het spijt me Safae, het spijt me. Ik heb het verpest, het spijt me.." Hoor ik opeens.
Ik draai me rustig om en zie dat Oualid in zijn slaap praat.
"Schat?" Fluister ik terwijl ik hem lichtjes probeer wakker te maken.
"NEEE!!" Schreeuwt hij en springt net niet zijn bed uit.
"Omg Oualid, lieverd? Gaat het?" Vraag ik bezorgd.
Ik omhels hem meteen als hij wakker is.
Hij trilt en zweer helemaal.
"Ja, het was gewoon een nachtmerrie. Maak je maar geen zorgen habiba, ga maar weer slapen" Zegt Oualid.
"Dit is al de 3 keer deze maand dat je dit hebt, je moet echt met iemand hierover praten Oualid. Ik maak me echt zorgen om je" Zeg ik.
Het raakt me zo erg omdat ik echt hem geeft. Het breekt me om hem zo te zien.
"Ik ga even water drinken" Zegt Oualid en hij loopt het bed uit en verlaat de kamer.
Dit kan echt niet meer zo verder gaan. Hij heeft hulp nodig.
-
12:45
"Heb je boterham opgegeten schat?" Vraag ik aan Anouar.
Hij knikt hevig terwijl die op zijn nintendo speelt. Alsof ik gewoon niet besta.
"Kom we gaan weer naar school schat" Zeg ik.
"Mama papa ook mij brengen?" Vraagt Anouar.
"Papa voelt zich niet zo lekker lieffie, als je thuis komt mag je voor papa zorgen ja?" Zeg ik met betraande ogen.
"Oké" Zegt Anouar jammerend en neemt dan een diepe zucht.
Als ik Anouar naar school heb gebracht rijdt ik weer terug naar huis.
Ik kom thuis aan en loop dan meteen naar de slaapkamer.
"Oualid?" Roep ik als ik hem niet zie in de slaapkamer.
Ik kijk dan in de badkamer en zie hem zijn baard scheren.
"Hey" Zegt hij droog.
"We moeten echt praten" Zeg ik.
"Waarover dan?" Vraagt Oualid.
"Doe niet alsof je neus bloed je weet dat het niet goed gaat en het heeft effect op de kinderen. We moeten een goed voorbeeld geven" Zeg ik een beetje boos.
( ⚠️trigger warning⚠️)
"Safe we praten zo" Zegt hij.
Ik wil de badkamer verlaten todat ik via de spiegel op Oualid's zijn arm snijwonden zie.
"Oualid! Wat is er met je arm gebeurd?" Zeg ik
geschrokken.
Hij stopt meteen met scheren en kijkt me via de spiegel aan.
Zijn ogen vullen meteen met tranen en hij draait zich dan om.
"Het spijt me, dit is de enige manier om de pijn te verdragen" Zegt hij.
"Enige man- Enige manier? Oualid zo hoor je niet met dingen om te gaan je hoort te praten, wil je ons echt verlaten? Is dat echt wat je wilt?" Zeg ik huilend.
"Dat is het niet, ik kan jullie geen pijn doen dus dan doe ik mezelf maar pijn omdat ik het verdien" Zegt Oualid met een gebroken stem.
"Nee!! Je hoort jezelf geen pijn te doen dat is absurd!! Jij geeft je zelf steeds de schuld van wat er is gebeurd maar het is niet jou schuld!! Neem het jezelf aub niet zo kwalijk Oualid, alsjeblieft!!" Zeg ik.
Oualid trekt mijn hand en neemt me in een omhelzing. Ik huil het uit op zijn borstkas.
"Alsjeblieft Oualid, laten we samen hulp zoeken voor jou, dit kan echt niet meer zo?" Zeg ik snikkend terwijl ik mijn tranen wegveeg.
Oualid legt mijn haar achter mijn oren en houdt dan mijn kin vast.
"Ik ga hulp zoeken" Fluister hij.
"Ik moet het zoeken, je hebt gelijk" Zegt hij.
Hij omhelsd me dit keer wat steviger en laat me niet meer los.
Ik hoop dat hij zelf nu ook inziet dat hij echt daadwerkelijk hulp nodig heeft.
Ik wil en kan hem niet kwijtraken.
-
