Safae
Ik opende mijn ogen en keek om mij heen. Ik zat vastgebonden aan een stoel in een ruimte met alleen een lamp boven me hoofd. Praten kon ook niet want op mijn mond zat ducktape. Ik probeerde mezelf los te maken maar niks hielp. Dit is sowieso weer een van die jaloerse mensen van Oualid's werk. Ik hoop dat Anouar veilig is. Ik probeerde te schreeuwen en alles maar niemand gaf antwoord.
"Aha je bent wakker, nu kunnen we eindelijk beginnen" zei een zware stem. Ik keek de man in de ogen aan en hij was precies dezelfde man als gisteren. Ik keek hem vies aan. "Ohja je kan niet praten" zei die lachend en trok de
ducktape heel hard ervan af.
"Fuck!" vloekte ik van de pijn. "Je gaat nu luisteren naar wat ik te zeggen heb" zei de man. "Wat denk jij dat je mij zomaar kan ontvoeren?" "Niet zo een grote mond jonge dame of ik maak je nogmaals zwanger" zei de man dreigend. Ik keek hem vies aan en hij riep een paar mannen erbij. "Klaar voor?" Ik rolde mijn ogen en keek heel droog voor me uit. Niemand heeft toch tijd voor dit? "Jou mannetje moet ons 30.000 geven aangezien hij zo gierig is met zijn geld" zei de man en hij pakte een camera en plaatse die voor mij. "Je gaat een video maken en zegt dat hij het geld moet geven, als je niet mee werkt zullen er nare gevolgen komen" "Ga je me verkrachten? Oh nu ben ik bang zeg" zei ik sarcatisch. Hij sloeg op mijn wang en ik hield mijn tranen in. Hij verdiend het niet om mijn tranen te zien. "Nu ga je luisteren heb je mij gehoord?" schreeuwde hij in mijn oor. Ik knikte maar wat en keek in de camera. Een andere man zette de camera aan en ik moest meteen praten. "Oualid je moet hun 30.000 geven anders ga ik dood" zei ik heel droog. "Perfect! Stuur het naar die zemmel" zei de man tegen zijn meelopers. "Hallo maak mij los mijn armen doen zeer" jammerde ik. "Kan mij niks schelen moet jou mannetje maar komen, let op haar ik ga even iets regelen" zei de man tegen zijn meelopers. Ik bleef alleen achter met hem en het was heel erg stil. Als ik kuchte hoorde het heel luid vanwege de echo. "Ga jij mij niet losmaken?" vroeg ik aan hem. Hij keek me aan en wou naar me toe lopen maar liep weer terug. "Heb jij geen kinderen, familie?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik wel, en ze geven hee erg veel om mij wil je me aub lo-" "HALLOO WAT PRAAT JE TEGEN DIE HOER!" schreeuwde de baas. Hij liep onze kant op en trok aan mijn haar. "Aaaoooou!" kreunde ik van de pijn. "Probeer jij mijn mannen zwak te maken?" Ik schudde mijn hoofd en spuugde op hem. "Kankerhoer!" zei hij. Hij maakte mij los en pakte mij bij m'n pols. Hij trok mij mee naar een andere ruimte. Ohnee.. "Ik ga jou laten zien wat ik doe met meisjes die niet luisteren" zei hij en hij deed de deur dicht en deed zijn riem uit. Hij gooide mij op het bed en zijn lichaam voelde ik op de mijne. "Tfoeeeeee ga van me af aub!" schreeuwde ik. "Je hebt geen ke-" voordat hij zijn zien afmaakte hoorde we een schot. We schroken allebei en hij deed zijn hand voor mijn mond. "KANKERFLIKKER GA JE ZOMAAR MIJN VROUW ONTVOEREN YEK!" hoorde ik Oualid van een verre afstand roepen. Ik hoor de veel voetstappen wat zou betekenen dat hij met z'n team is. "Niks, roepen!" fluisterde hij in me oor. Hij pakte zijn pistool en plaatste het op mijn hoofd. Ik keek met grote ogen naar het geweer. Ik moest meteen denken aan Anouar. Tranen gleden over mijn wangen. Was dit het echt?
Er werd op de deur geklopt. "Open de deur!" riep iemand heel boos. Ik keek naar de man die de pistool op mijn hoofd had gericht. Iemand trapte de deur kapot en ik schrok meteen. De man pakte mij bij mijn keel en stond met mij op. "Ze is hier!" riep iemand van Oualid. Ik zag Oualid naast hem staan en moest meteen huilen. "Zet een stap dichterbij en ik schiet haar kanker hoofd" zei de man. Ik beet op zijn hand die op mijn mand was en hij deed zijn hand weg. "Tegen wie denk jij dat je praat?" zei Oualid heel boos. Ik was nog steeds boos op Oualid maar ik had hem wel nodig om hier levend uit te komen. "Oualid alsjeblieft geef hem gewoon die geld!" zei ik huilend. "Hbiba niet huilen alsjeblieft ik ga je helpen wollah" zei Oualid en hij fluisterde iets in een van zijn mannen zijn oren. "Naim jij gaat hier zo erg vee spijt van krijgen" zei Badr. Hij was er ook blijkbaar. "Laat hem die video zien" zei Oualid. "Welke video?" vroeg Naim. Zijn moeder was opgesloten in een ruimte zonder eten niks. "Is dat-" "Dat is jou moeder die door haar gestoorde zoon nu vast zit" "Schiet!" schreeuwde Oualid tegen Badr. Ik deed mijn ogen dicht en voelde Naim niet mijn achter mij. Oualid rende naar mij toe en omhelsde me meteen. "Ben je oke?" vroeg hij heel zacht. Ik zei niks en we liepen met z'n alle naar de auto. Ik was de hele reis stil en Oualid ook. We kwamen aan voor ons huis en ik stapte uit zonder op hem te wachten. Ik stond voor de deur aangezien ik geen sleutels had. Oualid kwam naast mij staan en keek me kort aan en deed de deur open. Ik liep meteen naar binnen en zocht naar Anouar. "Waar is hij?" "Hij is weer bij m'n moeder" Ik knikte en liep naar boven. "Safae kunnen we even praten alsjeblieft" zei Oualid. "Straks" zei ik en liep naar mijn kamer. Ik nam een douche en trok een trainingspak aan. Het was vandaag echt een rare dag.
Ik liep naar beneden en ging op de bank zitten. Oualid was in de tuin aan het roken. Ik deed de tv aan en zocht naar een leuke programma. Ik zag dat Oualid mij opmerkte en meteen naar de woonkamer liep. "Kunnen we nu praten?" vroeg Oualid. Ik knikte en hij kwam naast mij zitten. "Het spijt me voor alles wat er vandaag is gebeurd" Ik keek hem in zijn ogen aan en glimlachte zwakjes. "Het is al goed Oualid het is toch goed afgelopen?" zei ik zacht. Hij pakte mijn hand vast en keek me spijtig aan. "Ik wil jou niet meer in de problemen brengen en Anouar ook niet" zei Oualid. "We moeten verhuizen" "Alweer?" vroeg ik. "Nee sorry ik blijf in dit huis ik ga niet steeds de hele wereld rondreizen vanwege jou domme criminele baan!" schreeuwde ik naar Oualid. Hij spande zijn kaken aan en keek me nu boos aan. "Ga je nu over mij baan beginnen? Wil je geen eten hebben dan?" "Je kan toch een andere baan zoeken!" "Safae ik heb een strafblad niemand gaat mij aannemen! En nu genoeg over deze baan safe?!" schreeuwde Oualid en stond boos op. "Ben hier zo klaar mee kijk hoevaak wij ruzie hebben.." zei ik zachtjes. "Ik mis de oude jij op wie ik echt verliefd was geworden" zei ik. Ik zag aan Oualid dat het hem raakte en hij liep baar boven. Ik weet ook niet waarom ik het zei maar het was wel waar. Hij is zo erg veranderd.
-
Ik reed met Oualid naar mijn schoonmoeder om Anouar op te halen. We stonden voor de deur en Oualid en ik zeiden niks tegen elkaar. "Salaam Aleikum!" "Aleikum Salaam benti" zei mijn schoonmoeder en ik gaf haar 3 kusjes. Ik liep naar binnen en zag de broer van Oualid. Ik groette hem en hij had Anouar in zijn handen. "Hey boefje mama is er weer" zei ik tegen Anouar en ik tilde hem op. "Blijven jullie even?" vroeg mijn schoonmoeder. "Ik moet morgen werken yemma we komen een andere keer" zei Oualid zonder er met mij te overleggen. "Ahw jammer ik mis jullie" "Ik kom zo snel mogenlijk getchi" zei ik. "Dat is heel mooi" "Inshallah deze week" zei Oualid. "Inshallah" zei mijn schoonmoeder. "Beslema!" "Beslema!" zeiden we en we liepen de deur uit. Anouar maakte babygeluiden en ik speelde met zijn wangetjes. Ik legde Anouar achterin de babystoel en stapte zelf in. Oualid keek voor zich uit en begon te rijden. We kwamen thuis aan en ik deed Anouar's pyjama aan en legde hem in mijn bed. Ik zelf deed nog niet mijn kleren uit. Oualid was beneden en zei niks tegen me. Ik besloot om Anouar in zijn bed te leggen en vervolgens naar beneden te lopen. Ik liep naar Oualid toe die op de bank lag. Ik nam naast hem plaats en keek naar de tv. "Het spijt me van wat ik zei ik meende het niet echt" zei ik en ik keek Oualid aan. "Je meende het wel Safae" zei Oualid heel schor. Aan zijn stem te horen was hij moe. "Wil je dan voor altijd ruzie maken?" vroeg ik hem. "Dat zeg ik toch niet?! zei Oualid. "Oualid..." zei ik zachtjes. Ik begon tranen te krijgen en veegde die weg met mijn vingers. "Wollah ik hou hier echt niet van" zei ik zachtjes. Oualid keek me aan en zei niks. "Misschien moeten we maar scheiden" zei Oualid harteloos. Ik keek hem met grote ogen aan en hield mijn tranen in. Nu had hij echt mijn hart gebroken.
-
