Safae
Met een slapende Anouar op mijn schoot begin ik zelf heel moe te worden.
Het is erg druk op de praktijk en we zijn al een uur verder zonder uitslag over Maroua.
Ik ben zo erg bang voor wat uit te test gaat komen. Wat nou als het niet geneeselijk is.
Ze hebben gewoon een tumor bij haar gevonden en ze is nog zo erg klein ik snap niet hoe dit kan.
Je gaat op dit soort momenten wel echt twijfelen als moeder zijnde, wat ben ik toch een slechte moeder.
Ik kijk kort naar Anouar die op mijn schoot ligt te slapen tegen mijn borst aan. Arme kind.
En over Oualid wil ik echt niks meer horen.
Ik ben zo boos op hem dat ik gewoon niet eens meer wil dat hij me terugbelt.
Mijn telefoon is tóch al uitgevallen.
"Mevrouw (achternaam Oualid)" Zegt de arts als ze onze kant op komt lopen.
Ik sta meteen in een ruk op en houdt Anouar strak vast.
"Heeft u de uitslag al? Wat is er aan de hand met mijn baby? Mag ik naar haar toe? Ze is nog zo klein!" Roep ik wanhopig met een brok in mijn keel.
"Ja mevrouw, ik begrijp dat dit lastig voor u is, mijn excuses voor het wachten. Loopt u maar mee" Zegt de arts.
Ik knik hevig met tranen die over mijn wangen glijden en lik een traan weg die zich op mijn mond vestigt.
"Safae!!" Schreeuwt iemand.
Ik schrik en draai me gelijk om en zie Oualid.
Hij rent naar me toe en knuffelt me stevig.
Ik daarin tegen blijf gewoon stil en kijk hem zo normaal mogelijk aan.
Precies hoe ik me nu voel is hoe ik hem aankijk.
"Papa?" Zegt Anouar moeilijk.
Hij heeft het dus wakker gemaakt.
"Hey strijder, papa is hier ja, kom maar" Zegt Oualid en hij pakt Anouar uit mijn armen.
"Loopt u mee?" Vraagt de arts.
Ik knik en kijk Oualid kort aan.
"Wat is er gebeurd met Maroua? Het spijt me zo erg dat ik niet opnam ik was-" Zegt Oualid.
"Ik hoef het niet te horen. We krijgen nu de uitslag van de test voor Maroua" Zeg ik en ik loop met de arts mee naar de patientenkamer.
"Anouar ga je even met die mevrouw mee bij de kinderhoek? Papa en mama komen zomenteen, oké?" Zeg ik.
Anouar knikt en loopt mee met een andere assistent. Oualid en ik lopen dan mee met de arts.
Als we de kamer inlopen zien we Maroua liggen op een bed.
Ik ren meteen haar kant op en barts in tranen uit.
Ik voel een hand op mijn schouders maar negeer het omdat ik nergens anders meer aan kan denken dan aan Maroua.
"Wil je me aub vertellen wat er is gebeurd Safae, ik kan deze spanning echt niet aan" Zegt Oualid met een wat kille toon.
"Het draait even niet om jou nu Oualid" Zegt ik kortaf.
Even serieus hoe kan je op dit moment aan jezelf denken?
"Neemt u maar plaat" Zegt de arts.
We doen wat de arts zegt en hij legt een aantal foto's op zijn bureau.
"Wat is dit?" Vraagt Oualid.
"Dit is wat we hebben gevonden bij Maroua, zoals u kunt zien is de groei van de tumor hersenweefsel wegdrukt waardoor haar hersenen nu bekneld zijn"Legt de arts uit.
"Hoe kan een baby nou kanker hebben?" Zegt Oualid met een luide toon.
"Ja, dat komt wel weing voor maar het gebeurd wel meneer" Zegt de arts.
"Hoe kunnen we dit behandelen? Wat gebeurd er met haar in de tussen tijd?" Vraag ik.
"Ze moet operaties ondergaan en chemotherapieën ondergaan. Die bestrijden de tumor zelf en helpen daarmee meestal ook om symptomen te bestrijden" Zegt de arts.
"Daarnaast zijn er behandelingen, vooral medicijnen, die alleen gericht zijn op het bestrijden van klachten" Sluit de arts af.
"Ze is nog zo klein moet ze dat echt allemaal doen? Hoe heeft dit kunnen gebeuren ik snap het niet?" Zeg ik met een brok in mijn keel.
Dit wens je toch niemand?
Nadat we een uur met de arts over Maroua hebben gepraat legt de arts uit dat Maroua een aantal dagen in het ziekenhuis blijven.
Ik mag mijn eigen baby niet eens mee naar huis nemen hoe pijnlijk is dat?
We lopen dan met z'n drieën het ziekenhuis uit en lopen naar de auto.
"Ben je met de auto gekomen?" Vraagt Oualid.
Ik negeer hem en stap vervolgens mijn auto in.
"Anouar ga je met mij mee rijden?" Hoor ik Oualid aan Anouar vragen.
Ik zie dat hij knikt en hij loopt met zijn vader mee naar zijn auto.
Ik leg mijn handen op het stuur en staar voor me uit.
Hoe kan ik nu nou rustig blijven wetend dat mijn dochter in het ziekenhuis ligt met een tumor?
Ik voel tranen glijden langs mijn wangen en veeg ze rustig weg met mijn shirt.
Ik moet nu juist strek blijven voor Maroua anders heeft ze niks aan mij.
Na enkele minuten te hebben nagedacht start ik de auto en rijd ik naar huis.
Ik loop dan naar binnen en zie Anouar op de bank naar de tv te kijken.
"Habiba, kunnen we even praten?" Vraagt Oualid als die mij ziet.
"Mag ik eerst even rusten? Ik ben de hele dag in het ziekenhuis geweest omdat mijn dochter me nodig had ja?" Zeg ik kortaf.
"Het is ook mijn dochter Safae denk je dat ik dit niet belangrijk vind?" Vraagt Oualid.
"Ohja? Waar was je dan? Ik belde je duizend keer e je nam niet eens op je was zeker te druk met dat meisje" Zeg ik boos.
Oualid spant zijn kaken en aan en kijkt me emotieloos aan.
"Luister. Ik kon niet opnemen omdat ik mijn telefoon was vergeten op mijn kantoor en ik ging met Hasan naar België om papieren in te leveren" Zegt Oualid.
"Kon je mij niet bellen met zijn telefoon dan?" Vraag ik.
"Jaa sorry, helemaal niet aan gedacht wollah. Het spijt me echt dat ik niet eerder heb kunnen komen Safae" Zegt Oualid en hij houdt mijn hand vast.
Ik kijk hem kort in zijn ogen aan en dan naar zijn hand die mijn hand vasthoudt.
"Ik wil niet dat je denkt dat je dit alleen moet doen" Zegt Oualid.
"Kan je me loslaten? Ik ben moe en ga slapen" Zeg ik kortaf.
Hij kijkt me gekwest aan en laat mijn hand los.
Je kon aan zijn gezicht zien dat hij mijn reactie niet had verwacht.
Ik loop dan zonder wat te zeggen naar boven en duik gelijk mijn bed in.
Hoe zou Maroua zich nu wel niet voelen? Ze zit nu alleen met allemaal vreemde mensen ik vind dit zo zielig voor haar.
-
