Ik wordt met een enorme hoofdpijn wakker en staan voorzichtig op.
Mijn hoofd draait echt duizend keer rondjes en ik zit gelijk weer op het bed.
Ik kijk naast me en zie dat Oualid niet in zijn bed ligt.
Ik kijk verbaasd naar mijn telefoon en zie dat het 10:00 uur is.
Ik wrijf zachtjes over mijn ogen en doe mijn kimono en slippers aan.
Ik hoor dat de tv aanstaat als ik de gang in loop.
De kinderen zijn dus al wakker.
Ik ben blij dat het weekend is want ik ben echt niet instaat om de kinderen naar school te brengen.
Als ik naar beneden loop tref ik Anouar aan bij de eettafel.
"Hey mama, waarom ben je ziek?" Vraagt Anoaur verbaasd.
Ik kijk hem verwarrend aan.
"Ik ben helemaal niet ziek lieverd, mama is heeft alleen veel hoofdpijn" Zeg ik en ik wrijf over zijn haren.
Ik kijk rond en zie dat Oualid en Maroua er niet zijn.
"Lieverd, waar is papa en Maroua?" Vraag ik.
"Ze gingen naar de supermarkt er waren geen eieren meer. Papa wou voor jou een ontbijt maken als verrassing'' Zegt Anouar.
Er verschijnt meteen een glimlach op mijn gezicht. Dat is echt super lief van hem dat die aan mij denkt. Soms vergeet ik echt hoe lief hij wel niet kan zijn.
"Isgoed schat. Ik ga even douchen, als je me nodig hebt moet je op de deur kloppen oké?" Zeg ik.
Hij knikt meteen en speelt zijn spelletje verder op zijn tablet.
Ik loop dan naar boven en neem een korte douche. Ik poets dan mijn tanden en trek een trainingspak aan. Ik spuit nog wat parfum en polijst mijn haar.
Ik doe klein beetje makeup op en loop dan naar beneden.
Als ik de trap afloop hoor ik dat Oualid thuis is.
Ik loop de woonkamer binnen en we maken meteen oogcontact. Hij heeft Maroua in zijn hand en lacht naar me. Hij scant mij kort en loopt mijn kant op.
Hij wilt me een kus geven maar ik ontwijk ik en pak Maroua van zijn handen. Ik kus haar hoofdje en ga met mijn handen over haar rug.
"Waarom deed je dat?" Vraagt hij.
Ik negeer zijn vraag en aan zijn houding te zien vind het het niet leuk.
"Ben je serieus nog steeds boos?" Vraagt hij licht geïrriteerd.
"Ik heb helemaal niet gezegd dat ik boos ben Oualid dat maak je der echt zelf van" Zeg ik.
Oualid schud lachend zijn hoofd en kijkt kort naar Anouar en dan weer naar mij.
"Je hoeft echt niet zo kinderachtig te doen, ik heb je al uitgelegd dat ik niks in haar zie en het enkel zakelijk is" Zegt Oualid.
"Dat weet ik je hebt dat al gezegd ik ben niet doof ofs dat je het herhaalt" Zeg ik.
"Waar komt dit ineens vandaan Safae? Dit jaloezie gedrag hoeft echt niet hoor!" Zegt Oualid boos en hij loopt weg en sluit de deur achter hem dicht. Hij is vast naar buiten gegaan.
Overdrijf ik niet een beetje? Ja heel erg zelfs.
Ik snap eigenlijk ook niet zo goed waarom ik zo jaloers ben om heel eerlijk te zijn. Ik moet het wel snel goed met hem maken.
"Mama, is papa boos op jou?" Vraagt Anouar nieuwsgierig.
"Jaa lieverd papa gaat even buiten lopen en als die terug komt is hij niet meer boos op mama oké?" Zeg ik.
Hij knikt en loopt naar mij toe en geeft mij een knuffel.
"Ahw schatje maak je geen zorgen het komt echt goed, gaan we buiten spellen bij dat parkje met Maroua?" Hij knikt en staat meteen recht blij op.
Ik laat Anouar even kort met Maroua zodat ik haar spullen kan klaarmaken zoals haar flesje luiers etc.
Als we klaar zijn lopen we de deur uit en besluiten we te gaan lopen aangezien het toch heel dicht bij is.
Onderweg kijk ik kort naar Maroua die in de kinderwagen zit en zie dat ze in slaap is gevallen.
Echt een schatje.
Als we aankomen bij het parkje rent Anouar meteen naar de glijbaan en speelt hij met anderen kinderen die daar zijn.
Ik zoek dan een bankje waar ik kan zitten en Maroua en neem haar dan voorzichtig uit de kinderwagen.
Ik maak haar voorzichtig wakker en geef haar haar flesje. Ze drinkt gelijk alles in één keer op. Ze had vast dorst.
Na een kleine kwartier valt ze weer in slaap en leg ik haar weer voorzichtig in de kinderwagen.
Ik kijk rond en geniet van het heerlijke weer todat ik word gebeld door Oualid.
Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en neem meteen op.
"Hallo?" Zeg ik afwachtend.
"Safae kom snel naar huis, der is ingebroken. Alles weg Safae ik vind zo erg.." Zegt Oualid met een gebroken stem. Je kan aan zijn stem horen dat hij gefrustreerd is.
Ik vergroot mijn ogen, ik kan gewoon niet geloven wat ik hoor.
"Der is wat? Omg wie heeft dat gedaa-"
"Owerie Safae! Kom nu gewoon naar huis stel niet zoveel kanker vragen" Zegt Oualid boos.
"Jaa..Jaa ik kom er nu aan" Zeg ik haastig.
Hij hangt de telefoon op en ik pak meteen al mijn spullen.
"Anouar, kom we gaan!!" Roep ik hard.
Ik sta op en neem Maroua mee in de kinderwagen en loop richting Anouar.
Ik zie aan hem dat hij nog wilt blijven.
"Mama ik wil hier blijven we zijn hier zo kort" Zegt hij jammerend.
Ik raak geiriteerd en trek aan zijn arm.
"We gaan nu naar huis! Gewoon luisteren Anouar!" Zeg ik boos en ik neem hem mee en zo lopen we snel naar huis.
