Ik wordt wakker gemaakt door een kus die zich op mijn wang plaatsvindt.
Ik moet ervan lachen en open voorzichtig mijn ogen.
Ik zie Oualid voor me met een plastic zak in zijn handen.
"Goeiemorgen slaapkop, ik heb eten voor je gehaald" Zegt hij.
Hij overhandigd het tasje aan mij en ik leg het op de tafel neer.
Hij pakt me vast bij mijn nek en kust me kort.
Ik grijpt meteen naar mijn nek als ik merk dat het zeer doet.
"Ahh" zeg ik zachtjes.
Oualid kijkt me bezorgd aan.
"Gaat het?" Vraagt hij meteen.
"Ja het gaat. Is Maroua al wakker?" Vraag ik en ik probeer dan op te staan wat heel moeilijk gaat.
"Ja, en je had gisteren teveel melk gekolft dus had ik aan haar gegeven wat er nog over was" Zegt Oualid.
"Oh dat is zo lief van je, dankjewel" Zeg ik zacht.
Hij lacht en komt mijn kant op lopen.
"Daarvoor hoef je toch geen dankjewel voor te zeggen. Ze is ook mijn verantwoordelijkheid hé" Zegt Oualid.
Hij pakt me vast bij mijn kin en tilt mijn hoofd omhoog en plant een zoen op mijn lippen.
Meteen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en hij merkt het op en moet ervan lachen.
"Ik moet gaan habiba, moet werken. Als ik klaar ben kom ik meteen terug goed?" Zegt Oualid en hij schuift mijn haar achter mijn oren.
"Kan je Anouar ophalen bij Souhaila voordat je hierkomt? Ik mis hem heel erg" Vraag ik.
"Safe, ik zie je dan vanavond goed?" Zegt hij.
Ik knik en hij kijkt me lang aan en plant een lange zoen op mijn lippen.
"Ik mis je" Fluistert hij in me oor
"Doei" Zeg ik lachend en ik duw hem lichtjes als hij weggaat.
Soms kan hij zo erg slijmen. Wel cute tho.
Ik loop naar Maroua's bedje en zie haar vredig slapen. Ik wordt wel een beetje verdrietig als ik naar haar kijk.
Gewoon het idee dat ze ziek is, en nog zo jong.
Het is pijnlijk maar ik moet sterk voor haar blijven.
Wij allemaal.
Ik besluit snel mijn gezicht te wassen en me tanden te poetsen. Ik douch wel als ik thuis ben.
Als ik klaar ben met alles eet ik het broodje wat Oualid voor me had gehaald en check is even mijn telefoon.
Ik beantwoord een paar appjes en scroll een beetje door insta.
Als ik rond mijn dm's heen ga zie ik dat een meisje mij gedmt heeft.
"Ben jij de vrouw van Oualid" vraagt ze.
Ik druk op haar account en zie dat die dichtstaat. Heel raar.
Ik: Hi, ja dat klopt. Waarom?
Ik was best wel nieuwsgierig. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze aandacht zoekt.
Zij: Laten we afspreken. Ik moet je iets dringends vertellen en heb dat liever face2face. Deel dit niet met hem.
Ik: Ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Waarom zou ik je vertrouwen?
Zij: Ik weet iets wat jij niet weet over hem, geloof me ik zou dit nooit verzinnen. Neem desnoods iemand mee als je wilt, als hij het maar niet is.
Ik: Je maakt me wel heel nieuwsgierig laten we vandaag afspreken. Waar woon je?
Zij: Ik kom wel naar jou toe. Stuur maar je locatie als je een cafeetje ofs kent. Ik kom dan meteen.
Ik: Isgoed dan zie ik je straks.
Ik heb hier zo een slecht gevoel over. Ik ben echt benieuwd wat ze te vertellen heeft. Maar Oualid vertelt mij alles? Ik denk dat het niet zo erg is.
-
Het is nu zeven uur en Oualid heeft mij net geappt met dat die onderweg is.
Als het goed is komt die ook met Anouar en dan gaat die dan met hem terug naar huis en blijf ik hier met Maroua.
Ik ga dan ook even praten met dat meisje die me geappt heeft. Ik twijfel of ik Oualid erover moet vertellen.
"Mama!!!" Roept Anouar de kamer in.
Ik kijk op en zie Anouar naar mij toe rennen. Ik omhelsd hem meteen en til hem op.
"Mijn schatje, mama heeft jou zo erg gemist lieverd. Wat ben je zo groot geworden opeens" Zeg ik terwijl ik hem een aantal kusjes geef op zijn hele lichaam.
"Ja mama ik heb jou ook gemist, getchi Souhaila had super veel snoep voor mij gekocht ik mocht super veel eten mama" Zegt Anouar.
"Echtwaar? Nou dat is niet echt de bedoeling hè van getchi Souhaila" Zeg ik lachend.
Ik zie Oualid de kamer binnen lopen en hij geeft me een knipoog en loopt meteen naar Maroua.
"Is Maroua ziek mama? Ik ben bang" Zegt Anouar bedroefd.
"Jaa schat, helaas wel. Maar de dokters gaan haar beter maken Inshallah" Zeg ik.
"Habiba hoelang slaapt ze al?" Vraagt Oualid.
"Nu al bijna 3 uurtjes. Ze heeft wel gedronken maar met veel moeite" Zeg ik.
"Zo zielig voor Maroua ze is een baby" Zegt Anoua bedroefd en moet huilen.
Ik kijk Oualid kort aan en hij laat ook een traan vallen over zijn wangen.
"Niet huilen schatje aub, je maakt zo iedereen verdrietig. Je moet sterk blijven voor Maroua dat weet je toch? Je bent haar enigste grote broer en ze heeft je heel hard nodig!" Sus ik hem.
Hij blijft snikken en knikt dan terwijl die zijn tranen wegveegt. Ik geef hem dan een kus op zijn wang en leg hem weer neer.
"Ik kom zo terug, ik heb afsproken met een vriendin ze wou me iets geven" Lieg ik.
Oualid kijkt me vaag aan. Alsof die me niet gelooft.
"Moet ik met je meegaan?" Vraagt hij.
"Neehoor, dat hoeft niet. Ik blijf niet lang weg" Zeg ik en ik trek mijn jas aan.
"Kiffesh zo laat, kan je niet morgen gaan ofs" Zegt hij.
"Ik zeg toch dat het niet lang gaat duren? Maak je geen zorgen. Tot straks" Zeg ik en geef hem een korte kus en die het zelfde bij Anouar en mijn slapende Maroua.
Ik loop dan de kamer uit en dan naar buiten. Ik strat de auto op en rijd naar de afgesproken plek.
Ik ben eerlijk gezegd een beetje nerveus maar ik wil echt weten wat ze mij te vertellen heeft.
Als ik ben aangekomen stap ik de auto uit en kijk ik om me heen. Ze zou voor het cafeetje staan maar ik zie niemand?
Ik voel me telefoon trillen en kijk op mijn telefoon.
: "Ik zit binnen, kom je?"
-
