imagine haikyuu

Kenma Kozume

-Angst içerir: Ölüm.-

Kelimelerin ne anlatacağını kestiremiyordu. O yüzden bu konu hakkında konuşmaktan her zaman kaçındı. Her zaman kaçtı, gerçekleri kabullenmekten.

Yazmadı, söylemedi, anlatmadı kimseye içindeki acıyı ve bütün afetleri. Depremler oldu, yıkıldı; volkanlar patladı, yandı; heyelanlar yaşadı, çöktü...

"Yazarken sema karanlık, ruhum için sabah yok. El kalemde, mumları yak, eski kadehe şarap koy."

Beklemezdi. Her sabah mutlulukla gülümseyen (Y/N)'nin yatağının bir sabah boş olacağını beklemezdi, her sabah senin sarılışlarından kaçan Kenma'nın bir sabah onlara muhtaç kalacağını beklemezdi.

Değerini bilmediğini düşünüyordu. Seni yeteri kadar mutlu edemediğini, sana karşı olan sevgisini hissettiremediğini düşünüyordu. Pişmandı, seni geri istiyordu. Her şeyi değiştirmek istiyordu.

"Ankara'da deniz, ben de uçmak için kanat yok. Hiçbir şiirin içinde bu ruhum gibi sanat yok."

Uzandığı yerden kalktı. Evinizin içinde, yine sen gibi kokan hangi odada olduğunu bile bilmiyordu. Hoş, daha yeni taşınmıştınız buraya ikiniz de. Kol kola, el ele bu eve ilk girişiniz hala onun hatırındaydı.

Çalışma odasına girerek beyaz kağıdı elleri titreyerek aldı. Rastgele bir yerden kalemi aldıktan sonra masanın başına geçti ve önündeki kağıtla bakışmaya başladı.

"Ölüme inat yazıyorum, bu sayfa kalbe huduttur. En güzel hikayedeydik, insanlığımı unuttum."

Nasıl anlatırdı pişmanlığını, üzüntüsünü? En yakın arkadaşı Kuroo'ya bile açılmaktan utanmıştı. Duyguları, sözleri olmayan bir kağıda seni anlatmayı layık görecek miydi?

Gözlerini kapattı, kirpikleri gözlerinde biriken yaşlara çarparak yanaklarından süzülmesine neden oldu. Beyaz kağıt, üstüne damlayan yaşları, belli ediyordu. Artık tamamen boş bir kağıt değildi önünde duran...

Ve duygusuz bir kağıt da değildi artık.

"Tenimi kuruttun, bu şehirde tek buluttum. Üzülme, bazen ölmek bile insan için umuttur."

"Kenma! Bana yardım etmeye gelir misin?" Mutfaktaki işlerle ilgilenirken evin geri kalanını nasıl halledeceğinle alakalı tereddütlere düşmeye başlamıştın. İş yerindeki yoğunluğun yüzünden bir kaç haftadır, küçük apartmanınızı temizleyememiştin.

Yakında evleneceğiniz için bu sorun olmasa da yine de burada geçireceğiniz ve geçirdiğiniz diğer günlerin hatrına en azından temiz tutmak istiyordun.

Kenma, senin ona seslenmek duymazdan gelerek oynadığı oyuna devam ettin.

Ona sinirlenmek istiyordun. Bir kere bile seni dinlemediği için bağırmak, bütün sinirini çıkartmak istiyordun ama duyguların vardı ona karşı inkar edilemez. Ona aşıktın ve sevdiğin adamın sevgisini göstermesinin yetersiz olmasını asla önemsemiyordun.

Derin bir nefes vererek Kenma'nın gelmeyeceğini anladın ve kendi başına daha hızlı davranarak işleri yapmaya devam ettin.

Yüzünden yere bir damla gözyaşı damladı.

"Kahve bardağından yüzüme doğru vuran sıcaklık. Yaz günümde kaldı aşk ve mevsimimiz kış artık."

Kenma, anılar teker teker gözüne gelirken ne kadar kötü birisi olduğunu ve senin onun için beslediğin değeri nasıl boşa çıkarışını hatırladı teker teker...

Aslında bir nevi izledi çünkü Kenma, neredeyse seni kırdığının, duygularının incinmesinin nedeni olduğunu bilmiyordu.

"Ruh halim, bozuk plakta dönüp duran bir şarkı. Biz bir hayal kurar, onun da bir içine sıçardık."

"Bu filmi izlemeye ne dersin?" Yüzünde, yanındaki duran kocanın aksine bir gülümseme oturtarak direk olarak ona bakmaya başladın. Yüzünde heves veya heyecan yoktu senin. Sadece umut vardı. Bir şekilde, Kenma'nın seninle zaman geçirirken mutlu gözükmesini istiyordun.

"(Y/N), daha fazla burada kalmak istemiyorum. Bir tanesini seçsen de artık gitsek?"

"Sadece senin de mutlu olmanı istemiştim." Yüzünü eğerek ayaklarının ucuna bakmaya başladın. Yüzünde bir hayal kırıklığı vardı. Onu mutlu edemiyor muydun? Sorun sende miydi?

"Buraya gelmek istemediğimi biliyorsun."

"O zaman gidelim." Çantanı daha sıkı tutarak arkanı döndün ve ilerlemeye başladın. Kenma senin arkandan ilk başta şaşkınlıkla baksa da çok geçmeden sana ayak uydurmaya başladı.

"Mastar eklerinde kaldı bütün fiiller, dile gelince geceyi gündüz eden soğuk şiirler."

Kenma, fazla bencil davrandığı daha yeni anlıyordu. Seni ne kadar başı boş hissettirdiğinin, ne kadar üzdüğünün daha yeni farkına varıyordu ve her şey için çok geçti.

"Asla özlenmeyecek anılar biriktirdim sandım. Üzgünüm, yanıldım. Özledim her şeyini... Bitmek bilmeden akan yaşlarını."