Just (not) Friends!!!

46

Αλεξάνδρας pov
Χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού της Στέλλας και μετά απο λίγο άνοιξε.
Μόλις άνοιξε έπεσα στην αγκαλιά της.

Στ: Αλεξάνδρα τι έγινε; Ηρέμησε και πες μου σε παρακαλώ!
Α: Χ-χωρησαμε...
Στ: Τι; Με τον Χρήστο; Γιατί; Κάθισε!

Είπε πολυ γρήγορα και απλά έκατσα στον καναπέ της.
Εκείνη έκλεισε την πόρτα και αφού μου έφερε ενα ποτήρι νερό να πιω, έκατσε δίπλα μου.

Στ: Πες μου... Τι έγινε;
Α: Βγήκαμε με τα παιδιά σε ενα κλαμπακι...
Στ: Κάτι μου λεει ότι έχω καταλάβει τι έγινε, αλλά προτιμώ να το ακούσω.
Α: Αν πιστεύεις πως εκείνος έκανε κάτι... κάνεις λάθος....

Είπα και για ακόμη μια φορά άρχισα να κλαίω.

Στ: Τι θες να πεις; Ότι έκανες εσύ κάτι;
Α: Οχιιι...
Στ: Κάτσε γιατί μπερδεύτηκα. Αν δεν έκανε ούτε αυτός κάτι, αλλά ούτε κι εσύ, τότε τι σκατά έγινε;

Ρουθουνισα και σκούπισα τα δάκρυα μου.
Αφού ηρέμησα της εξήγησα τι έγινε.

Στ: Και σε έδιωξε;

Ρώτησε και της έγνεψα ενώ κλαίω βουβά.
Με πήρε αγκαλιά και άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Στ: Ηρέμησε κορίτσι μου. Θα δείς θα ηρεμήσει και θα θέλει να μιλήσετε.
Α: Ο Χρήστος δεν είναι έτσι. Αν πει κάτι, τελείωσε.
Στ: Θα δεις όλα θα φτιάξουν. Έλα τώρα να πάμε μέσα να ξαπλώσεις να ηρεμήσεις.
Α: Όχι όχι δεν χρειάζεται. Θα πάω σε ένα ξενοδοχείο. Μην σε ξεβολευω.
Στ: Μην ακούω βλακείες! Εδώ θα μείνεις και δεν με ξεβολευεις καθόλου. Την χρειαζόμουν μια συγκάτοικο. Μόνη μου είμαι!
Α: Στέλλα αλήθεια δεν χρειάζεται. Σε ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση, αλλά αλήθεια νιώθω ότι σου είμαι βάρος.
Στ: Ούτε λόγος παραπάνω! Πάμε να σου δείξω το δωμάτιο σου.

Είπε και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
Που έχω καταντήσει ρε φίλε; Να μένω στα σπίτια των άλλων επειδή δεν μπορώ να τα βρω με τον πατέρα μου.

Στ: Λοιπόν, μέσα στην ντουλάπα έχει πετσέτες αν θέλεις να κάνεις μπάνιο.
Στο πάνω ντουλάπι,στο μπάνιο έχει καινούργια οδοντόβουρτσα. Θα σου φέρω πιτζάμες για να είσαι άνετα.
Α: Στέλλα σε ευχαριστώ! Αλήθεια!

Είπα και την αγκάλιασα.
Μπορεί να μην είμαστε τόσο κοντά εκτός δουλειάς, αλλά στάθηκε σπαθί.
Θα πω αύριο στην Νάντια να πάει να πάρει τα ρούχα μου απο το σπίτι του. Δεν μπορώ να πάω και να τον αντικρίσω.
Θα είναι σαν να είμαι φάντασμα.