Just (not) Friends!!!

103

Νοσ: Για την κ.Στεφανιδου;

Βγήκε ενας νοσηλευτής και φώναξε.
Πετάχτηκα απο την θέση μου και τον πλησίασα.

Χ: Εγώ είμαι!
Νοσ: Είναι έτοιμη!
Χ: Συνηλθε;
Νοσ: Ναι,ναι. Ήταν απο το άγχος. Έχετε πρόβλημα με αίματα και τέτοια πράγματα;
Χ: Όχι.
Νοσ: Ωραία, ακολουθήστε με!

Άφησα τα πράγματα μου στα παιδιά και ακολούθησα τον τύπο.
Μου έδωσε να φορέσω μια στολή και μπήκαμε στον θάλαμο όπου βρίσκεται εκείνη.
Την πλησίασα και της έπιασα το χέρι.
Με κοίταξε και χαμογέλασε.

Γυν: Λοιπόν, Αλεξάνδρα είσαι έτοιμη. Πως νιώθεις;
Α: ΠονάΑααα....
Γυν: Μόλις πω "σπρώξε", βάζεις τα δυνατά σου.
Α: Αυτά βάζω τόση ώρα.
Γυν: Σπρώξε!
Α: Αααααα.....

Μου έχει σπάσει το χέρι και απλά το νιώθω απο ψευδαίσθηση, σίγουρα!

Γυν: Λίγο ακόμα!
Α: Αααα....

Και να το το πρώτο κλάμα του μωρού.

Γυν: Μπράβο κορίτσι μου, αυτό είναι! Πάει το πρώτο. Λυδία πάρε το παιδί γιατί είναι έτοιμο και το άλλο.

Μια κοπέλα ήρθε και πήρε το μωρό και η γυναικολόγος γύρισε την προσοχή της στην Αλεξάνδρα.

Γυν: Λίγο ακόμα Αλεξάνδρα και τελειώσαμε.

Μετά από λίγο βγήκε και το δεύτερο.
Η Αλεξάνδρα έριξε εξαντλημένη το κεφάλι της στο μαξιλάρι και έκλεισε τα μάτια της απολαμβάνοντας το κλάμα των παιδιών.
Με το χέρι μου σκούπισα τον ιδρώτα απο το κεφάλι της και χάιδεψα τα μαλλιά της.

Γυν: Να σας ζήσουν!
Χ: Ευχαριστούμε!
Α: Τι ειναι;
Γυν: Ενα και ένα!
Χ: Ένα αγόρι και ένα κορίτσι;

Ρώτησα ξαφνιασμένος και εκείνη έγνεψε.

Γυν: Το κοριτσάκι σας ήταν το πρώτο που γεννήθηκε. Έχουν διαφορά 5 δευτερόλεπτα.
Α: Μπορούμε να τα δούμε;
Γυν: Φυσικά! Λυδία φέρε τα μωρά.

Η κοπέλα απο πριν μας πλησίασε και στα χέρια της κρατάει τα μωρά.
Τα δικά μας μωρά!
Έδωσε το ένα στην Αλεξάνδρα και το άλλο σε μένα.
Μου κόπηκαν τα πόδια είναι η αλήθεια, αλλά το κράτησα.

Α: Ψυχή μου! Είσαι πανέμορφη!

Είπε στο μωρό η Αλεξάνδρα και γύρισε χαμογελαστή να με κοιτάξει.

Οι νοσοκόμες έχουν πάει στο πίσω μέρος του θαλάμου, οπότε είμαστε μόνοι μας.

Α: Κοίτα τον! Χαμογελάει!