Just (not) Friends!!!

71

Αλεξάνδρας pov
1 εβδομάδα μετά
Α: Χρήστοο έχεις δει πουθενά τα σκουλαρίκια μου;

Φώναξα απο το δωμάτιο ενώ τα ψάχνω.

Χ: Ποια σκουλαρίκια;

Ρώτησε αφού μπήκε στο δωμάτιο.

Α: Κάτι μαύρα διαμαντακια είναι. Τα έχεις δει πουθενά;
Χ: Όχι και ούτε εσύ θα τα δεις. Φόρα ότι να ναι τώρα και πάμε. Μας περιμένουν τα παιδιά.
Α: Καλά εντάξει. Αύριο όμως θα κάνω φύλλο και φτερό όλο το δωμάτιο μέχρι να τα βρω.

Φόρεσα κάτι άσπρες πέρλες μικρες που έχω και φύγαμε.
Είπαμε να βγούμε με τα παιδιά,να γιορτάσουμε την επιστροφή μου.

(...)

Ν: Άντε ρε! Που είστε τόση ώρα;
Χ: Στην φιλη σου τα παράπονα.
Ν: Τι έκανες πάλι;
Α: Έψαχνα τα σκουλαρίκια που μου είχες πάρει τότε στα γενέθλια μου, αλλά δεν τα βρίσκω.
Ν: Ιι ντροπή σου! Έχασες τα σκουλαρίκια που σου πήρα;
Α: Δεν τα έχασα. Κάπου μέσα στο σπίτι είναι. Θα τα βρώ.
Αλ: Τέλος πάντων, άντε ελάτε να πιούμε κι εσείς με ρεγουλο.

Είπε απευθυνόμενη σε εμένα και τον Χρήστο.
Γελάσαμε και ήπιαμε.

.

Καθώς μιλάμε και γελάμε,το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν τύπο που καθόταν σε ένα τραπέζι πιο πέρα.
Έχω μείνει παγοκολωνα στην θέση μου.
Αυτός είναι!
Αυτός απο τον εφιάλτη που βλέπω τόσο καιρό.

Χ: Τι έγινε; Είσαι καλά;
Α: Χρήστο....

Είπα σιγανα και τα πρώτα δάκρυα εμφανίστηκαν.

Χ: Μωρό μου τι έπαθες; Γιατί κλαίς;
Α: Αυτός είναι!
Χ: Ποιος;

Είπε και κοίταξε στο μέρος που κοιτούσα.

Χ: Ποιος είναι αυτός;
Α: Ο τύπος απο τον εφιάλτη.

Είπα και τον κοίταξα.

Α: Αυτός σου έκανε κακό. Είναι εδώ! Χρήστο φοβάμαι!
Χ: Ηρέμησε, τίποτα δεν θα γίνει.

Είπε και με έκλεισε στην αγκαλιά του.

Αλ: Τι έγινε;
Α: Πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ...

Του είπα χωρίς να δώσω σημασία στην Αλίκη.

Αλ: Αλεξάνδρα τι έπαθες; Γιατί κλαίς; Τι έπαθε;

Στο τέλος ρώτησε τον Χρήστο, αφού από εμένα δεν έπαιρνε απάντηση.

Χ: Τίποτα, όλα καλά! Πες στα παιδιά ότι απλά δεν αισθάνθηκα καλά και έπρεπε να φύγουμε.
Αλ: Πες μου τι έχει συμβεί. Δε γίνεται να κλαίει έτσι απλά.
Χ: Τίποτα δεν έχει συμβεί. Πες αυτό που σου είπα σε παρακαλώ στα παιδιά και μιλάμε αύριο.