"Sen Kulkanı nerden–" Cümlemi bitirmedim bile. Bu bir oyun. Çok kötü bir oyun bu. Kesin Kulkan ayarladı bu Akını. Benim ona güvenmemi istiyordu sonra da beni yıksın. Hayır buna izin vermeyeceğim.
"Kulkan Ogedayın kardeşi değil mi?" Geriye adım atarak Akından uzaklaştım. Bütün Erdenet ailesini tanıyor bu it. Tesadüf olamaz. Aile ve şirket dışında kimse Ogedayı tanımaz. Bu adamda bir bokluk var.
"Bahar ya bi dur-!" Akın bana yaklaşınca yanımdaki vazoya uzandım.
"Sakın yaklaşma.. Sakın!"
Gülerek başını salladı. "Vazoyla mı tehdit ediyorsun beni?" Elimdeki vazoya bakıp başımı salladım. Bunu ensesinde kırsam gider valla. "Bunu al bari." Belinden bir silahı çıkarınca nefesimi tuttum. Biliyordum. Hiçbir insan iyi değil. Herkesin bir sırrı vardır. Vazoyu elimden alıp yerine silahı sıkıştırdı.
"Vur hadi."
Tabancaya bakıp emniyeti çektim. Akın buna biraz şaşırdı. "Vuramazsın." Kışkırtıcı bir tonda bu cümleyi söyleyince Akının ayağının yanına ateş ettim. Bir santim daha sağa çekseydim ayağı gitmişti şimdi. "Manyak mısın sen kızım?!" Bağırmasına hazır olmadığım için yerimden sıçradım.
"Vur dedin! Artistlik yapmasaydın o zaman!" Silahı Akına fırlattım ve dış kapıya ilerledim.
"Nerye gidiyorsun?"
Gözlerimi devirip Akını umursamadım.
"Ya bi dur!" Yolun kenarında durdum ve önümden geçen arabalara baktım. Bunlar durana kadar Akın beni yine eve çeker. Sağa ilerlemek istediğimde Akın önümü kesti. "Kaçmak mı istiyorsun?" Önümdeki adamı ciddiye almadam arkamı döndüm ve öbür sokağa girmeye çalıştım ama buna da yolumu keserek engel oldu. "Oğlum sen deli misin?" Akın gözlerini bir sahneye kapatıp derin bir nefes verdi.
"Yardım etmeye çalışıyorum"
Bu adam laftan anlamıyor mu ya? İstemiyorum! Kimsenin yardımını istemiyorum! Kimseye muhtaç kalmak istemiyorum!
"Şimdi kaçsan nereye gitmeyi düşünüyorsun? Nasıl hayatta kalacaksın? Evin var mı? Paran var mı? Akrabaların var mı? Seni koruyabilecek insanlar var mı? Cemil seni bulamazsa Kulkan bulur ve inan bana.. şimdiki halinden daha beter eder."
Şimdi sustum. İtiraf etmek istemesemde Akın haklıydı. Kimsem yok. Kalacak yeri geç, cebimde bir kuruş para bile yok. Yavaşça Akının yanından geçip eve doğru yürüdüm. "İzin ver, sana yardım edeyim." Yanımda yürüyen adama öldürücü bir bakış attım.
"İzin vermiyorum."
Evde salona oturup geleceğimi konuşmaya başladık.
"Ben seni her akşam alırım, sorun değil. Seve seve seni ordan alırım, daha fazlasını da yaparım–" Akının lafını başımı sallayarak kestim. "İstemez. Sadece beni akşamları orda bırakma." Gözlerini kaçırıp odun yere bakakaldım. Bu bile fazlaydı. Gururumu kenara koyup Akından yardım istedim, hiç tanımadığım bir adamdan yardım istedim.
Hiç bilmeden, hırlı mı hırsız mı..
Neyse, asıl planım bu değil zaten ama önce Akının güvenini kazanmam lazım. Sonrasına zamanı gelince bakarız...
