Hülle

Bölüm 5 | Bir Yumuşak Ses Tonuna Hasretlik / PART - 1

Herkese Hayırlı Cuma'lar ☺️ Birkaç gündür bölüm atamadım kusura bakmayın bu yüzden 🙈 Bugün yeni bölümü paylaşıyorum ❤️Hikaye ile ilgili duyuruları öğrenmek için beni takip edebilirsiniz ☺️

İnstagram;
Official hesap; Ekncoglusema
Hikaye hesabı; ladynoktahikayeleri

Devam eden hikayelerim;
Duha & Heyvbanû
İki hikayeme de göz atabilirsiniz ☺️

Keyifli Okumalar 🌺

Oy vermeyi ve Yorum yapmayı unutmayın 🌺

Bölüm 5 | Bir Yumuşak Ses Tonuna Hasretlik / PART - 1

Söyleyeceklerim bitince ortam sessizleşti ne benden ne de Enfal'den ses çıkıyordu, yaşadıklarımı ve hissettiklerimi ilk defa bu kadar çok açmıştım. Önceden utandığım ve kendime yediremediğim için kimseye anlatamıyordum, fazlaca gurur yapıyordum ve gururum yüzünden de çoğu duygularımı içimde yaşıyor kimseyle paylaşmıyordum. Bu da beni yiyip bitirmenin yanı sıra, içimde duygular akmıyor, birikiyor, biriktikçe de bana büyük bir öfke ile geri dönüyordu. Öfkemi kontrol edemediğim zamanlar oluyor, öfkemin içimi kararttığı ve beni yiyip bitirdiği zamanlar oluyor ve bu zamanlarda ben ne yapacağımı bilemiyordum. İçimden delicesine tüm evi başlarına yıkıp hesap sormak geliyordu ama bunu yaptığımda da sonuçlarına katlanacağımı bildiğim için içimdeki o deli cesaret ve asi ruh hâlâ korkak olan ve derinlerde saklı olan o küçük Hazen yüzünden bir köşeye siniyordu, içimdeki korkak kız bazen o kadar baskın geliyordu ki yapmak istediğim hiçbir şeyi yapamıyordum. Sadece söylemekle ve düşünmekle kalıyordum, bu durumda kendimi o kadar aciz hissediyordum ki; o zamanlar ne olacaksa olsun defolup gideyim diyordum, sonraysa haberlerde gördüğüm kadın cinayetleri, annemin meşhur dedikodu kazanının kepçelerinden duyduklarımdan dolayı vazgeçip evimde oturmak zorunda kalıyorum. Sahipsiz olmak, sevgisiz olmak o kadar zordu ki, insanın bulunduğu ruh hali, düşünce yapısı gerçekten farklı işliyordu. Kendisiyle sürekli çatışmalar hâlinde bulunuyor ve o çatışmaları travmaları yüzünden kaybediyordu, ben yorulduğumu hissediyorum artık.

Etrafımdaki insanların bana acımasından,

Bana üzülmesinden,

Elimin kolumun bağlı olmasından,

Kendi ayaklarım üzerinde duramamamdan,

Birilerine muhtaç olmaktan,

Bir muhtaçlıktan diğerine geçmekten,

Hayat yorucu, insanlar yorucu, her şey, herkes yorucu...

"Merak etme anneme anlatmam ama herhangi bir sıkıntında mutlaka bizi arayacaksın, haberdar edeceksin. Bizi endişede bırakma, hele tüm bunları öğrenmişken, sakın ha!" diyen Enfal ile kendime geldim ve düşüncelerimden sıyrıldım.

Söylediklerini birkaç saniye sessiz kalarak hazmedip algıladıktan sonra buruk bir gülümsemeyle kafamı sallayarak onu onayladım ardından yine sessiz kaldım, sessiz kaldıkça düşüncelere dalmaktan usanıyordum ama konuşacak bir şey de bulamıyordum, içimi dökmek istiyordum ama aciz kalacağımı, ezik kalacağımı düşündüğüm için bundan da sakınıyordum. Kaldı ki içimi dökersem eminim ki Enfal tutup kolumdan hem annemleri hem de Uğur'un ailesini karşısına alarak bu evliliği yok sayıp beni de halamların evine götürür. Bundan ise ben hoşnut kalmam çünkü halama yıllardır yeterince yük olmuşken yeniden yük olmak istemem üstelik annemin de halamı rahat bırakacağını sanmıyorum, beni eve götürmek için elinden gelen her şeyi eminim yapacaktır.