Hülle

Bölüm 9 | Bir Tutam Şefkate Hasretlik / PART - 4

Herkese hayırlı akşamlar 🌺 Bugün günlerden Çarşamba ve ben gecikmeli de olsa sonunda geldim ☺️ Ne çabuk bir hafta geçmiş gerçekten şaşkınım, oysaki daha dün gibiydi bölüm paylaşmam 😂Neyse uzatmıyorum ve bölümü bırakıp kaçıyorum ☺ Hikaye ile ilgili duyuruları öğrenmek için beni takip edebilirsiniz ☺️

İnstagram;

Official hesap; Ekncoglusema
Hikaye hesabı; ladynoktahikayeleri

Devam eden hikayelerim;

Duha & Heyvbanû
İki hikayeme de göz atabilirsiniz ☺️

Keyifli Okumalar 🌺

Oy vermeyi ve Yorum yapmayı unutmayın 🌺

Bölüm 9 | Bir Tutam Şefkate Hasretlik / PART - 4

Yine annemin baskısına, hakaretlerine ve dayağına maruz kaldığım bir gündü. Okuldan sonra provaya kaldığım için çok yorgundum ve eve geldiğimde artık hiçbir şey yapacak hâlim yoktu. Annem sanki benim inadıma yapar gibi evi yine misafir doldurmuştu ve benden hizmet etmemi bekliyordu. Ablam evlenip gittiği için evde bir tek ben kalmıştım, ağabeyim ve ablam kendi evindeydi. Ablam arada bir gelse de sık sık gelmemeyi tercih ediyordu, annemin ona yaptıklarından sonra hak vermemek mümkün mü? Odama çıkmak için salondan geçmem gerekiyor, bu da gelen herkesin ben göreceği anlamına geliyor. El mecbur yapacaktım, onlar gidene kadar dışarıda bekleyemeyeceğime göre, aklıma gelen fikir ile hızla çantamı kolumdan sarkıttım ve içinden ders kitaplarımdan birini çıkardım. Çantamı yeniden omzuma yerleştirdikten sonra kitabın herhangi bir sayfasını açıp yüzüme yaklaştırdım, okuyor gibi yaparak salona girdim. Kulaklığım zaten kulağımdaydı, bu yüzden da sıkıntı yoktu. Hızlı adımlarla hem kitaba bakıyor hem de bir an önce yukarı çıkmaya uğraşıyorum.

Arkamdan bana seslendiklerini duyabiliyorum ama hiçbirine aldırmıyorum çünkü bir saat şimdi lafa tutacaklar yukarı çıkmalı engelleyecekler, bir saat yukarı çıkıp indikten sonra tutacaklar. Ben ne duş alıp rahatlaya bileceğim ne de başka bir şey yapabileceğim. Onlar yüzünden tüm vaktim boşa gidecek, sanki bana çok dolu konuşuyorlar! Ayrı bir dünyayı, bir kafayı yaşıyorum onlar ayrı bir dünyayı, kafayı yaşıyordu. Aynı noktada değildik hiçbiri ile. Odama girdiğimde elimdeki kitabı hızla yatağımın üzerine bıraktıktan sonra çantamı ve kulaklıklarımı da çıkarıp dolaptan giyeceğim kıyafetleri alıp banyoya girdim. Şimdi annem gelip bir ton laf sayacak, hiç çekemem, hem de hiç!

Banyodan çıktığımda annem karşımdaydı ve bana ters ters bakıyordu.

"Utanmıyor musun misafire selam vermeden yukarı çıkmaya?"

Niye utanayım ki? Misafire selam vermemek günah mı?

"Görmedim."

"Arkandan seslendiler o kadar, dönüp bakma zahmetine girmedin, beni utanırdın!"

"Duymadım kulaklığım vardı."

"Kulaklığın vardı, duymadın?" deyince kafamı salladım onaylar nitelikte.

Yatağımın üzerine doğru gitti ve önce kulaklığımı aldı ve kopardı, ardından da yatağımın üzerindeki kitabımı alıp yırttı ve ben hiç bir şey yapamadım! Bir anda hıçkırarak ağlamaya başladım.

"Anne niye yaptın? Okul kitabımda o! Öğretmenime ne diyeceğim şimdi? Ne yaptım ki ben?"

"Umurumda değil, onu beni rezil etmeden önce düşünecektin! Bana ne dediler biliyor musun? Bu kızı iyi yetiştiremedin mi de böyle davranıyor? Bizi adam yerine koymuyor mu? Anneliğin bu mu?" dedikten sonra arkasını döndü ve odamın kapısına gitti. "Hazırlan gel!" diye emir vermeyi de unutmadı.