stiekem verliefd ✅

44

Zodra we in het ziekenhuis zijn en ik in de wachtkamer moet wachten stromen de tranen hevig over mijn wangen. Ik zit op de grond met mijn rug tegen de muur. Mijn knieën zijn opgetrokken en mijn armen liggen er rond heen. Mijn hoofd zit er tussen en zo zit ik op de grond naast de stoelen.

"Thomas?" vraagt Koen "waar ben je?" ik til mijn hoofd op en kijk naar de richting waar het geluid vandaan komt "hier ben ik" zeg ik. Luuk bukt zich voor me en tilt me omhoog om me op en stoel te zetten "wat is er gebeurd?" vraagt hij "we waren aan het lunchen en toen werd hij ineens met zijn hoofd op de tafel geduwd door Roos. Ze zei dat het zijn schuld is dat haar moeder weg is. Jasper ging er niet op in en ging weer op zijn plek zitten. Ik nam het voor hem op, maar toen had ze ineens een knuppel vast. Ze wilde me slaan, maar ik dook weg en toen raakte ze Jasper tegen zijn achterhoofd" vertel ik

"Ze hebben hem meegenomen en ik heb nog niks gehoord" snik ik "het spijt me zo, ik had beloofd hem te beschermen." Luuk knuffelt me stevig "het is niet erg jongen. Je had dit niet kunnen voorkomen" zegt hij. "Ik ga even een verpleegkundige zoeken" zegt Koen. "Ik heb je ouders gebeld die komen je zo halen" zegt Luuk. "NEE! Alsjeblieft haal me hier niet weg" zeg ik.

Mijn ademhaling gaat sneller en al snel zie ik vlekken verschijnen voor mijn ogen "Thomas? Je moet rustig doen. Je hebt een paniekaanval" zegt Luuk. Hij pakt mijn gezicht vast "ik wil dat je je op mijn ademhaling concentreert" hij ademt diep in en uit. Ik probeer hetzelfde te doen en uiteindelijk kan ik me genoeg op Luuk focussen om normaal te kunnen ademen "laat me hier alsjeblieft blijven" zeg ik zacht.

Ik zit bij Luuk in zijn armen voor me uit te staren wanneer mijn vaders de wachtkamer binnenkomen. "Thomas?" vraagt mijn vader die voor mijn neus zit te zwaaien. Mijn ogen gaan richting zijn ogen "je bent er weer" zegt hij zacht "gaat het jongen?" vraagt hij waarop ik mijn hoofd schud. Meteen lopen mijn ogen weer vol "het spijt me zo" snik ik "kom hier jongen" zegt mijn vader.

Luuk laat me los en meteen lig ik in mijn vaders sterke armen. Hij fluistert in mijn oor dat ik het goed heb gedaan en dat ik verder niks had kunnen doen. Dat is niet helemaal wat ik denk, maar ik pas er wel voor op om dat te zeggen.

"Meneer Wouters?" vraagt een dokter die de wachtkamer binnenkomt. We staan allemaal op en kijken naar de man. "We hebben u zoon geopereerd, hij heeft een schedelbreuk opgelopen door de klappen op zijn hoofd" zegt de dokter.

Je kunt de spanning die er nu hangt met een mes snijden "komt hij er bovenop?" vraagt Koen "dat weet ik niet" zegt de arts "de eerste vierentwintig uur zijn onzeker, maar als hij uit zichzelf wakker word dan is de kans heel groot dat hij het haalt" zegt hij.

Koen laat zich op een stoel vallen en word gelijk door Luuk tegen zich aan getrokken "hij redt het wel Koen, hij is sterk" zegt Luuk zacht "er mogen twee mensen naar hem toe" zegt de arts. Luuk en koen staan allebei op en lopen achter de arts aan de gang in waar hij net vandaan kwam.

"Max, Thomas willen jullie koffie ofzo?" vraagt mijn vader "doe maar koffie voor ons allebei" zegt pap tegen hem. Hij knikt en loopt de wachtkamer uit. Ik zit samen met mijn vader te wachten wanneer ik mijn naam hoor. Ik kijk op en zie Renzo en Joris de wachtkamer binnen lopen "hoe is het met hem?" vraagt Joris "hij heeft een schedelbreuk" zeg ik.

"Ze is opgepakt en meegenomen naar het bureau" zegt Renzo "wij moeten ook aangifte doen Thomas" zegt mijn vader "nee, ik wil niet weg pap. Wat als hij wakker word" zeg ik zacht "laat me alsjeblieft hier blijven" zeg ik "Thomas doe rustig!" Zegt mijn vader "je krijgt een paniekaanval." Ik probeer me op zijn ademhaling te concentreren "ik bel ze wel of ze hierheen kunnen komen" zegt mijn vader.

Joost komt ook de wachtkamer in gelopen. Hij komt naast ons zitten. Het volgende dat ik hoor is mijn vader die naar pap belt dat we meer koffie nodig hebben. Pap hangt op en zo zitten we te wachten in de wachtkamer. Weet je dat wachten echt altijd verschrikkelijk lang duurt en het niet mijn sterkste punt is.

Joost is de eerste die wat zegt "Sander heeft de andere kinderen allemaal bij ons thuis" zegt Joost "we dachten dat ze beter even bij een volwassenen kunnen blijven nu. We hebben zelfs de hondjes opgehaald bij Luuk en Koen" zegt hij "bedankt Joost" zegt mijn vader "jullie zijn goede vrienden" zegt hij.

Er komen twee rechercheurs binnen lopen die mij vragen stellen. De vragen waar ik geen antwoord op weet vullen Renzo en Joris aan. Mijn vader verteld dat er al aangifte tegen haar is gedaan, maar de rechercheur verteld dat ze haar nu harder aanpakken omdat het poging tot doodslag is.  Het maakt me bang dat Jasper er misschien niet uit komt en dat ik mijn beste vriend kwijt ben en dat door een jaloerse trut.

Wanneer de avond valt gaat Joost terug naar huis om Sander op de hoogte te brengen "bel me als je iets weet" zegt hij tegen mijn vader die op zijn beurt naar hem knikt. Renzo en Joris gaan ook naar huis "hoe zijn jullie hier gekomen?" vraagt mijn vader "met de bus" zegt joris "ik breng jullie wel naar huis" zegt pap. Hij staat op en loopt naar de jongens "Levi, bel je me als je iets weet?" Pap knikt en gaat op de stoel naast me zitten.

Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en net wanneer ik in slaap dreig te vallen hoor ik iemand gillen "THOMAS!" Ik schrik wakker en kijk rond me heen. De wachtkamer is donker en op mij en mijn vader na helemaal leeg. ik zie mijn vader naast me slapen. Ik lig tegen hem aan met zijn jas over me heen. Ik ga omhoog en sta op om mijn lichaam te rekken.

Ik kijk op de klok en zie dat het nog maar 2.00uur in de nacht is. Ineens gaan er allemaal alarmbellen af en schieten er allemaal artsen en verpleegkundigen de gang in naar een kamer. De deur van de wachtkamer gaat open en zodra ik het bleke gezicht van koen zie heb ik geen kracht meer om te blijven staan. Ik laat me op mijn knieën vallen en smeek tot de gene daarboven dat ik nog niet zonder mijn beste vriend kan.