stiekem verliefd ✅

46

"Mijn hoofd doet zeer" klaag ik tegen mijn vader die naast mijn bed zit "dat snap ik jongen" zegt hij "pap waarom wil je niet vertellen wat er gebeurd is?" vraag ik "omdat de arts vertelde dat je je dat zelf moet herinneren. Als wij je alles vertellen dan doen je hersenen straks geen moeite meer" zegt hij waarop ik zucht.

De deur gaat open en ik zie mijn andere vader binnen komen "kijk eens ik heb je telefoon mee genomen" zegt hij wanneer hij het ding aan mij geeft. "Maar Jasper, je mag maar 10 minuten per dag" zegt hij waarop ik knik. Ik zet het toestel aan en kijk verbaast wanneer hij opgestart is.

"Wat is er?" vraagt pap me "er staat een foto van mij en Vince op mijn achtergrond" zeg ik "ik zou toch zweren dat ik een foto van Sam erop had." Ik draai mijn scherm naar hem toe en laat het hem zien "het is wel een mooie foto" zegt hij "ja, zijn we daar geweest?" vraag ik waarop mijn vader knikt "ja vorige week" zegt hij.

Hij kijkt even naar mijn andere vader die knikt en haalt vervolgens zijn telefoon uit zijn zak "ze hadden puppies" zegt hij "kijk" hij laat een foto zien "aaah die zijn schattig" zeg ik. "Jij en je broertje hebben er één uitgekozen" verteld hij me "en ik wil weten welke." Pap zucht "Luuk dat moet je niet doen. Je weet toch wat de arts gezegd heeft" zegt hij "dat weet ik Koen, maar ik ben gewoon nieuwsgierig."

Hij houd de foto nog eens voor mijn gezicht. Ik laat mijn ogen over de pups gaan en blijf hangen bij de meest schattige pup die ik ooit heb gezien. Ik laat mijn vinger erover heen gaan alsof ik hem aai "deze" zeg ik waarop pap knikt "het is inderdaad die" zegt hij met een glimlach. Er schiet een beeld door mijn hoofd van deze pup. Hij loopt rond mijn voeten.

Ineens krijg ik last van een vreselijke hoofdpijn. Mijn handen schieten er naartoe om het te laten stoppen "'aaaah" het volgende moment komt er een arts binnen rennen die me een prik geeft. "Dit is een pijnstiller. Je kan er van in slaap vallen" zegt hij. Ik knik en kijk naar mijn vaders die met paniek in hun ogen naar me kijken.

Voor ik in slaap val mompel ik nog een woord "hummer."

"Vince? Waar ben je?" ik hoor mijn vader roepen "hier" roep ik terug. Ik stap tussen de bomen door naar het huis en loop op mijn vader af. "Ga even zitten" zegt hij met een serieus gezicht "wat is er pap?" vraag ik terwijl ik doe wat hij van me vraagt.

"Koen belde me net op" begint hij "Jasper ligt in het ziekenhuis." Meteen heb ik een raar gevoel in mijn lichaam maar voor ik iets kan vragen gaat hij verder met vertellen "Roos heeft hem met een knuppel op zijn hoofd geslagen en daardoor heeft hij een schedelbreuk opgelopen." Mijn adem stokt in mijn keel "ze hebben hem geopereerd. Hij is wakker en goed aanspreekbaar, maar hij is zijn geheugen kwijt" zegt hij.

"Hoe bedoel je?" vraag ik "hij kan zich niks herinneren van jou en jullie tijd samen" zegt pap voorzichtig "Koen vertelde dat ze hem niks mogen vertellen en dat Jasper zich dingen zelf moet herinneren" ik knik "oke, wanneer gaan we naar hem toe?" vraag ik "dat gaan we niet Vince, Koen heeft gezegd dat ze hierheen komen zodra Jasper uit het ziekenhuis komt, maar je moet me beloven dat je hem niks gaat forceren anders bel ik ze af."

"Ik beloof het pap" zeg ik "wat herinnert hij zich wel?" vraag ik "alles, alleen de afgelopen maanden niet" ik knik "dus hij is weer verliefd op Thomas?" dit is wel de meest stomme vraag die ik nu kan stellen maar wanneer ik mijn vader zie knikken sta ik op van mijn stoel "ik ga even naar het meer. Ik heb wat tijd nodig."

Ik loop weg van het huis en mijn vader en loop rechtstreeks naar het meer waar ik altijd heen ga wanneer ik wil nadenken. Ik rol mijn broek op en loop door het ondiepe water heen en weer. Ik hoor geblaf en zie Maya op het droge naar me kijken. Ik ga naar haar toe en ga naast haar zitten "hey meisje, kom je even kijken?" vraag ik haar "heb je het al gehoord? ik ben weer bij het begin" mompel ik "ik ging niet langs start en  dus krijg ik niks."

De lucht word donkerder wanneer het avond word "Vince, kom je eten?" vraagt Liam. Ik sta op en loop naar hem toe "ik vind het heel erg voor je" zegt hij "voor Jasper is het erger" zeg ik "hij ligt in het ziekenhuis." Liam knikt "ja, maar jou moeite is allemaal voor niks geweest."

We zitten aan tafel wanneer pap aan me vraagt of ik al weet wat ik wil gaan doen. Ik heb een tussenjaar genomen omdat ik simpelweg niet weet wat ik met mijn leven wil. Ik had gehoopt met Jasper te gaan reizen. Samen de wereld over en ons daarna ergens settelen. Een huis met een paar honden en later misschien kinderen, maar die toekomst lijkt voor nu nog verder weg te liggen als anders.

"Ik weet het niet" mompel ik "ik kan niks verzinnen waarvan ik denk dat ik dat de rest van mijn leven wil doen." Pap knikt "je kunt ook hier op het park blijven, dat weet je toch?" vraagt hij "ja, maar Liam wilt dat al en ik wil dat niet van hem afpakken" zeg ik. Eerlijk gezegd maakt het idee dat ik hier ooit weg zou gaan me benauwd, maar het zal toch ooit een keer moeten.

Ik denk aan Jasper en besluit het na het eten een bericht te sturen. Misschien kan hij zich wel iets herinneren wanneer ik hem app. "pap? Mag ik Jasper een bericht sturen?" vraag ik "ja zolang je niks over zijn ongeluk zegt" zegt hij "dat beloof ik." Ik ga van tafel af en loop met mijn telefoon in mijn hand de trap op naar mijn kamer. Ik open de app en lees het laatste bericht van Jasper

Jasper: ik mis je nu al. X