stiekem verliefd ✅

54

"Ik mag naar huis!" gil ik door mijn telefoon tegen mijn vader "wanneer?" vraagt hij "morgen, de arts vind dat ik deze avond nog hier moet blijven, maar morgen ochtend kom ik naar huis" zeg ik "daar ben ik blij om. We zullen je op tijd komen ophalen goed?" vraagt pap. "Ja tot morgen" zeg ik voor ik ophang. Ik leg mijn hoofd op Vince zijn borst en sluit mijn ogen.

Het voelt zo goed om zo dichtbij hem te zijn en hem aan te raken wanneer ik dat wil. Ik weet nog niet helemaal wat ik precies voor hem voel. Ik weet dat ik hem leuk vind, maar ik weet niet of ik verliefd ben. Ik denk dat dat iets is wat de tijd zal vertellen. Ik voel zijn hand zacht over mijn hoofd wrijven "ik ben blij dat je eindelijk naar huis mag" zegt hij zacht "ik ook" zeg ik.

"Vince?" vraag ik "hoe moet ik dit allemaal gaan doen met school?" Ik denk er al een paar dagen over na en ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet naartoe wil. Ik vind die plek doodeng "dat weet ik niet Jasper, misschien kun je online lessen doen en je examens op afstand maken" zegt hij "ik denk dat ik er naartoe moet om te overleggen" zeg ik "ja dat denk ik ook" zegt hij "ga je dan met me mee?" vraag ik "altijd Jasper. Ik zal altijd met je mee gaan" zegt hij zacht.

Ik haak mijn been tussen die van hem en mijn arm gaat over zijn buik en zo lig ik tegen hem aan. Mijn ogen vallen dicht en voorlopig wil ik dit zo laten. Ik ben zo ontzettend blij dat ik niet alleen in die kamer ben en dat Vince bij me mag blijven. En belangrijker nog, dat hij bij me WILT blijven.

Ik word wakker van zachte stemmen. Ik doe mijn ogen open en zie dat ik op mijn zij lig met Vince achter me. We liggen lepeltje-lepeltje en blijkbaar ben ik de kleine lepel. Ik nestel me nog iets dieper in onze omhelzing "mm je bent lekker warm" mompel ik. Vince drukt een kus op mijn hoofd en praat verder. Ik doe geen moeite om te luisteren en sluit mijn ogen nog een keer.

"Jasper, word je wakker" er word zacht in mijn arm geknepen "kom jongen, je mag naar huis" zegt mijn vader. Ik open mijn ogen en zie allebei mijn vaders in mijn kamer staan. Vince staat naast mijn bed met een stapeltje kleren in zijn hand. "Ik heb al je spullen al bij elkaar gezocht en in je tas gedaan" zegt Vince "en ik heb het al in de auto gelegd" zegt pap.

De dokter komt binnen en glimlacht naar me "ben je er klaar voor om naar huis te gaan?" vraagt hij waarop ik knik "ik wil wel dat je voldoende rust neemt en niet teveel mensen tegelijk binnen laat" zegt hij "wanneer je last krijgt van flinke hoofdpijn, misselijkheid, koorts of als je ineens een bloeding krijgt dan moet je meteen terug komen."

Ik knik "dat zal ik doen meneer" zeg ik. Hij koppelt een apparaat los die nog aan mijn arm vast zit. Zodra de naald eruit gaat komt er een klein beetje bloed tevoorschijn op mijn arm. Hij drukt er een watje op en plakt hem er vervolgens aan vast met een stukje tape. Ik stap mijn bed uit en zie dat Vince voor me bukt om mijn broek aan te trekken.

"Zo zie ik je graag" grijns ik "huh?" zegt Vince wanneer hij naar me opkijkt "op je knieën voor me" zeg ik. Ik geef hem een knipoog en schiet in de lach wanneer mijn vaders zacht lachen om mijn opmerking "jullie zijn echt erg" mompelt Vince "wen er maar aan" zegt pap "dit is nog niks. Hij is en blijft een kind van Luuk" grijnst hij. Pap geeft hem een zachte tik tegen zijn arm "net of jij veel beter bent" zegt hij.

"Waar zijn die rozen gebleven?" vraag ik "die heb ik een paar dagen geleden al weg gegooid" zegt Vince "het kaartje heb ik aan je vader gegeven voor bewijs en ik heb ook een foto van de bloemen gemaakt" zegt hij. "bedankt Vince" zeg ik. Hij trekt het ziekenhuis hemd uit en tot mijn opluchting heeft hij vest mee genomen zodat ik niks over mijn hoofd hoeft te doen.

Thomas komt mijn kamer in met een rolstoel "uw lift staat klaar meneer" zegt hij terwijl hij heel dom naar de rolstoel staat te wijzen "ik kan lopen" zeg ik "ik had het ook niet tegen jou" zegt Thomas wanneer hij naar Vince kijkt. Vince lacht om hem "wat aardig van u" zegt hij voor hij gaat zitten en Thomas hem de kamer uit duwt "hey geef mijn vent eens terug" zeg ik

Mijn vader doet mijn schoenen aan en pakt mijn tas van het bed voor hij me van het bed helpt. Hij ondersteunt me met lopen zodat ik niet val. Ik moet er even aan wennen om op mijn benen te staan. Ik heb bijna twee weken in dat bed gelegen en nu moet ik ineens staan en lopen. Mijn vader loopt voor me de kamer uit "dit is belachelijk, Thomas kom terug met dat ding" roept hij.

Ik hoor Thomas lachen wanneer hij aangerend komt met Vince in de rolstoel "eruit jij" snauwt mijn vader "jullie zijn echt belachelijk" ik lach naar mijn vader om hem te laten weten dat het goed is, maar hij wilt er niet veel van weten "zitten jij dan kunnen we gaan." Ik doe wat hij zegt en ga in de rolstoel zitten. Mijn vader gaat achter het ding staan en duwt me de gang ik richting de lift.

Hij drukt op het knopje van de lift en duwt me naar binnen "nemen jullie de trap maar" zegt hij tegen Vince en Thomas "misschien kun je er nog iets van leren. De deur van de lift gaat voor hun neus dicht. "Pap?" vraag ik "waarom ben je boos?" hij zucht "ik ben niet boos, maar dit is gewoon geen goed moment voor een grapje" zegt hij "ik wil je thuis hebben in je eigen bed en door die onzin duurt het alleen maar langer." Hij trekt een pruillip waardoor ik lach. Heb je serieus weleens eens een man van 48 een pruillip zien trekken? Dat ziet er pas belachelijk uit.