Beyaz Gece

49. Bölüm

Merhaba 💚

*Bölüm Şarkımız; Bi' Fırlatsam*

Bu bölümü Zynplt03 ve focussonnbaby 'e hediye ediyorum. Her bölüm güzel yorumlarınızla eşlik ettiğiniz için teşekkür ederim canlar, iyi ki varsınız! 🥰

Keyifli okumalar 🌸

Elimdeki kağıt ile buharlaşıp yok olmak istiyordum tam da şu anda! İletişimimizi yalnızca anne baba boyutunda tutmak ve sınırları korumak yolunda kendi bacağıma sıkmış gibi hissediyordum. Ellerimi kıpkırmızı kesilen ve cayır cayır yanan yüzüme kapatarak sırtımı şifonyere yasladım ve bir süre öylece oturdum ezildiğimi hissederek. Nereden bulmuştu bu kağıdı? Zihnim bu sorunun cevabı için beni uğraştırmazken, Herkül'ün çantamı dağıttığı gün gelmişti gözlerimin önüne.

Ah Herkül!

Bir de Sapanca'da o kağıdı çöpe atmış gibi rol kesmiştim. Aferin bana!

Boğazımdan utanç ve pişmanlık dolu bir inilti koparken ellerimle yüzümü sertçe ovuşturdum. Uzun zaman sonra yaptığım bir eylemden büyük pişmanlık duyuyordum. Peki Barış, o neden kağıdı okuduğunu söylememişti? Yaptığım şeyin nasıl utanç verici olduğuyla yüzleşmemi istemediği için belli etmemeye çalışmıştı muhtemelen! Ellerimi saçlarım arasından hırsla geçirerek ayağa kalktım sinirle. Madem öyle ben de görmemiş sayacaktım.

O sırada çalan telefonumla kendi kendime başımı sallamayı kesip, cebimden çıkardığım telefonun ekranına indirdim bakışlarımı. Ryan görüntülü arıyordu. Hızlı adımlarla odanın kapısını kilitleyip banyoya girdim hemen.

''Bebeğimmmmmm.'' dedi Ryan'ın neşeyle yükselen gür sesi aramasını yanıtladığımda. ''Burada daha çok erken ama biz gece hiç uyumadık.''

Zaten bozulan moralim, Ryan'ın son cümlesiyle endişeyi de katık etmişti şimdi kendisine.

''Ne, neden?''

Anında ekranı çevirdi Ryan ve minik koluna konan papağanla kendince konuşmaya çalışan Deniz'i gösterdi bana.

''Babama birisi hediye etmiş dün bu haytayı. O da Deniz'e hediye etmek istedi ve sizin evdeki son durum bu.'' dedi kıkırdayarak. ''Gece getirdim, Deniz yeni oyun arkadaşını o kadar sevdi ki uyumak kelimesini silip attı lügatından.''

Sıkıntıyla büzüşen ruhum aldığım ferah soluk ile gevşerken hızlanan kaygılı kalp atışlarım da yavaşlamıştı.

''Ryan, korkuttun beni.'' diyerek Deniz'e ve hevesle oynadığı papağana bakarak gülümsedim. ''Deniz, annem yeni arkadaşın mı oldu senin?''

Ona seslenişimle başını çevirip ekrana bakan Deniz'in aydınlık güleç yüzü ve parlak gözleri ne kadar mutlu olduğunun kanıtıydı. Beni görünce de heyecanlanıp cıvıldarcasına bir kahkaha attı ve kolundaki papağanı göstermeye çalıştı kendince.

''Ayneee böyd.'' dedi gagasıyla kendi ayaklarını yoklayan gri papağana aşkla bakarak.

Dün akşam konuştuğumuzda, Deniz huzursuzlanmış ve neredeyse yüzüme bakmamıştı yaptığım tüm şebekliklere rağmen. Haklıydı, hangi bebek ona bu kadar ihtiyaç duyduğu bir dönemde annesinden bu denli uzak kalabilirdi ki? Şimdiyse kolundaki papağan sayesinde küskünlüğünü bir süreliğine unutmuşa benziyordu.

''Aynee böyd.'' dedi yineleyerek kıkır kıkır gülerken.

''Kuş de annem daha kolay söylersin.'' diyerek kıkırdasam da Deniz'in benimle pek ilgilendiği söylenemezdi.