Baştan aşağı siyah olan takım elbisesi ve ellerinde dövmeleri vardı. Beni görünce sırıttı ve oturduğu yerden kalkarak yanıma gelmeye başladı. Bana yaklaştıkca aramızdaki boy farkı kendini belli ediyordu. Yanıma gelerek dibimde durdu. Ağzımdaki bantı...
Bacımsular kitap gün geçtikce büyüyor ve 30. bölüme vardık. Ağlayacağım sanırım:')
Gururlu bir anneyim şu an. Ağğğ
1.1K...Hepiniz benim bebeklerimsiniz. Sizi seviyorumm.
Küçük yıldıza dokunarak oy verirseniz ve satır altlarına yorum bırakırsanız çok mutlu olurum.
İyi okumalar<33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alaz aramızdaki sessizliğe son vererek bana döndü. "Sevgilim, bize bir az izin verir misin?" Kafamı salladım ve ayağa kalktım. "Tanıştığıma memnun oldum Levent bey." dedim gülümseyerek. Güldü. Bakışlarını camdan çekmeden. "Beni, seninle tanıştığıma memnun et Adin."
Gözlerimi kısarak kısık gözlerinin içine baktım. Bir şey aradım. Sadece küçücük bir mimik lazımdı bana. Sadece küçük bir hareket. Ama bu adam düşündüğümden de inatçıydı. Yüzüne resmen bir duvar örmüştü. Görünüşe göre bu duvarı aşmak zor olacaktı.
Yüzüne bakmaya son verdim ve yüzüme bir gülümseme yerleştirerek arkamı döndüm. Sırtımda Alaz'ın bakışlarını hissedebiliyordum. Kapı kulpunu tutarak açtım ve arkamı dönmeden odadan çıktım.
Bu adam kelime oyunları yapıyordu. Ama benim için çözmesi kolaydı. Bu kelime oyunlarını çözecektim. Alaz'a şu koz meselesini konuştuklarına emindim. Bakışlarımı kapıya çevirdim. Ah, tabii ki kapıyı dinlemeyecektim. Buraya geleceğimi bilseydim yanımda dinleme cihazı alırdım! Of, saçmalama Alev! Sevgilinin özeline mi gireceksin? Alaz benim yanımda konuşmak isteseydi konuşurdu zaten. Adam seni babasının yanına getirdi. Bir zahmet babasıyla konuşmasına izin ver!
Ama bu adam içime kuşku düşürmüştü. Kesin içeride Alaz'ı benden ayrılması için ikna ediyor! Sevmedi işte beni! Salak! Adama öyle bakarsan sevmez tabii! Şüphelendi benden. Şu an kesin ajan falan olduğumu düşünüyor. Hep söylüyorum. Kendi hayatına mesleğini karıştırma!
Kapının önünden ayrıldım ve küçük adımlarla merdivenleri indim. Bir az ilerleyince mutfağa varmıştım. Uzun sandalyelerden birine oturarak dirseğimi tezgaha yasladım. Bize kapıyı açan hizmetçi kadın arkasını dönerek bir şeyler yapıyordu. Beni fark edince hemen arkasını döndü ve ellerini önünde birleştirdi. "Özür dilerim efendim. Sizi görmedim."
Gülümsedim. "Önemli değil. Bu arada ismin Alev. Alev diyebilirsin."
Kafasını salladı. "Bende Banu. Memnun oldum efendim." bir az beni izledikten sonra. "İstediğiniz bir şey var mı?" diye sordu. Kafamı iki yana salladım. "Yok. Teşekkür ederim."
Kafasını sallayarak işine döndü. Derin bir nefes aldım. "Levent bey hep böyle midir?" diye sordum kendimi tutamayarak. Bana döndü ve güldü. "Evet. Levent bey çok katı biridir. Oğullarına gözü gibi bakar. Özellikle Alaz beyi çok sever."
