Baştan aşağı siyah olan takım elbisesi ve ellerinde dövmeleri vardı. Beni görünce sırıttı ve oturduğu yerden kalkarak yanıma gelmeye başladı. Bana yaklaştıkca aramızdaki boy farkı kendini belli ediyordu. Yanıma gelerek dibimde durdu. Ağzımdaki bantı...
Yine bir haftasonu, yine zorlukla yazacağımız bir bölüm.
Şu sıralar bölümler bir az kısa olabilir. Çünkü finale çok az kaldı :')
Ve hala finali nasıl yapacağıma karar veremdim. Ama bakacağım bir çaresine.
İyi okumalar<33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-6 AY SONRA-
Gözlerimi zorlukla da olsa hafifce araladım. Pencereden içeri sızan güneş ışığı tenimde iyi hissettiren bir sıcaklık bırakıyordu. Gülümsedim ve ellerimi kafamı altına koyarak doğan güneşi izledim.
Uzun zamandır kendimi hiç olmadığım kadar iyi hissediyordum. Çok geçmeden yatağımdan kalktım ve dolabımdan kendime temiz giysiler çıkardım. Aynanın karşısına geçerek kendimi izledim uzunca.
Derin bir nefes alarak ellerimi saçlarıma götürdüm. Belime kadar uzanan, güneşin parlattığı simsiyah saçlarıma.
Sonra parmak uçlarımı yüzümde gezdirdim. Kendime yabancıydım sanki. Bambaşka biri olmuştum. Sadece anılarım kalmıştı bedenimde. Benliğim değişmişti. Düşüncelerim ve hisslerim. Bakışlarım bileğimdeki dövmeye takıldı.
'Amour pour toujours'
Bir süre bakışlarımı bileğimdeki dövmeye diktim. Üzerinden 8 ay geçmişti. Bu dövmeyi şimdi fark ediyorum desem inanır mısınız? O kadar kör olmuşum, o kadar alışmışım ki acıya. Artık etkilenmiyorum. 8 ay az bir zaman değildi.
8 koca ay geçmişti üzerimizden.
Nasıldır şimdi? Ne yapıyordur? Unutmuş mudur beni? Çünkü ben unutamadım. Ona unutacağım dedim ama bir saniye bile aklımdan çıkmadı. Belki de hayatında başka biri vardır? Açıkcası mutlu olmasını herşeyden çok isterdim. Onu affetmiş miyimdir? Kendimi bile kestiremiyorum.
Bakışlarımı dövmeye dikerek öylece dururken duyduğum sesle ağırca arkamı döndüm. "Güzelim?" Arkamı döndüğümde bana gülümseyerek bakan Emir'i gördüm. Bende gülümsedim ve ağır adımlarla yanına ilerledim. Önünde durunca ellerimi tutarak dudaklarına götürdü. "Günaydın."
Gülümsedim. "Günaydın Emir."
Bir süre yüzümü izledi. Sonra kaşlarını çattı. "İyi misin sen?" diye sordu.
Ona anlamazca baktım. "İyiyim. Ne oldu ki?"
Kafasını iki yana salladı. "Hiç. Hiç bir şey olmadı." Elini belime yerleştirdi. "Hadi aşağı inelim." dedi aceleci bir tavırla.
