Ateş Mührü

30.BÖLÜM: "Düşman kendi içimizden biri"

"Merak etmeyin, bundan da kötü durumlarla karşılaşmıştık."

Söylenen cümle uyurken zihnimde yankılandı. Ama kulağımdaki bangır bangır sesle çevremde neler olduğunu unutuvermiştim. Sesleri dinlemeye odaklanmıştım. Görüntü ve sesler giderek titremeye başladı. "Evrenin dengesini onlar için bozamayız"  diye konuştu boğuk bir ses. Son cümle söylendiğinde bedenim sarsıldı ve gözlerimi açıp iç dünyamdan ayrıldım. Sanki farklı bir boyuta gidip gelmiş gibi hissediyordum. Buna bir nevi astral seyahat diyebilir miydim? Tanımadığım insanların konuşmalarına kulak misafiri olmuştum. Alec beni uyandırana kadar kontrolü ele almak adına hiçbir şey yapamamıştım. Ellerim buz gibi olup, bütün vücudum titrerken Alec bana sarılıyordu. "İyi misin? Titriyorsun" dedi. Kafamı çaresizce iki yana sallayarak, "Ne olduğunu bilmiyorum" dedim. Kafamı göğsünden kaldırıp yüzüme baktı ve "Bu Ruby'nin işi olabilir mi? Yemin ederim eğer öyleyse bu sefer onu öldürürüm!" diye konuştu. Başımı tekrar omzuna yaslayıp, "Onunla ilgili olduğunu sanmıyorum" dedim. "Görev neredeyse son bulacak Alec" dediğimde yüzü bir süre ifadesiz kaldı. Aylar önce kitaptan okuduğumuz bir gerçek vardı. İlk zamanlarda bunu unutmayı seçen taraf Alec, olmuştu. Korkulan zamanın hiç gelmeyeceğini düşünüyordu. O an her ikimizin gözleri önüne o gece geldi.

***
"Hadi Lena, bu kadar araştırma yeter" dedi ve kitabı kapatmaya çalışarak ayağa kalktı. Son anda onu durdurup, "Sadece son bir sayfa" dedim ve dikkatimi çeken bölüme baktım.  "Varoluş ve yok oluş."
Altında yazılanlara baktığımda dikkatimi çeken yazıyı okudum ve telaşla Alec'e gösterdim.
"Yıllardır korunan gizlilikler gereğince, kendi evrenimizin Tanrı'sı gezegende büyük bir tehlike olduğunda iki kişiyi seçer ve ruhlarını ateş ile mühürler. Seçilmişler görevlerini tamamladıkları anda mühür ruhlarından kalkar ve güçlerini kazandıkları andan itibaren olan bütün anıları silinir. Hiç kimse onların kim olduğunu hatırlamamalı ve dengeyi tehlikeye atmamalıdır."

Alec telaşla yüzüme bakarak, "Ne yani, öylece birbirimizi unutacak mıyız?" diye sordu. Üzgün bir sesle "Sadece ikimiz değil, herkes bizi unutacak. Sadece eski kimliğimizi bilecekler. Biz bile gerçekte kim olduğumuzu unutacağız" dedim. Kitabın kapağını sertçe kapatarak elimden aldı ve köşeye fırlattı. Ellerini sinirle saçlarının arasından geçirerek, "O zaman biz de görevi tamamlamayız" dedi. Elim havaya kalktı ve gücüm kitabı bana doğru çekti. Aynı sayfası tekrar açıldı ve az önce okuduğumuz yazılara tekrar bakındım. Emin olmak istedim. Görevi tamamlamaktan başka çaremiz yoktu. Alec, üzgünce eski yerine oturduğunda elimi omzuna koydum. "En azından zamanımız var. Belki bir çaresini buluruz" dedim.

***
(Günümüz)

"Kim bilir ne kadar süremiz var" dediğimde ayağa kalkıp odayı terk etmek istedi. Lakin son anda hızlı davranıp bileğini yakalayarak "Alec, bu şekilde kaçamazsın" dedim. Gözlerim dolmuştu ama diğer yandan bu tepkiyi vermesine kırılmıştım. Geriye dönerek yüzüme baktı ve "Biliyorum ama kabul edemiyorum. Yapamam" dedi. Sinirlenerek, "Ne yani kısıtlı zamanımız var ve sen bunu benden kaçarak mı kullanacaksın?" diye sordum. Elini alnına yaslayarak, "Ne yapacağımı bilmiyorum" dedi. Buruk bir şekilde gülmsedim ve "Birbirimizi unutsak bile bütün yaşamlarımda tekrar sana aşık olurum, Alec" dedim. Tekrar elini yüzüme koydu ve naif bir şekilde okşamaya başladı. "Unuttuğun bir ayrıntıyı senin gibi göz ardı etmek isterdim ama bu imkânsız" dedi. Kaşlarımı çatarak sessizce durdum ve neden bahsettiğini anlamaya çalıştım. Birkaç saniye sonra korkunç gerçek gün yüzüne çıkmıştı. Gücümü öğrenmeden önce, ben burada değildim. Yaşamımı dünyada sürdürüyordum. Ruhum oraya dönecekti ve artık kendini belli edecek bir gücüm olmayacağı için muhtemelen beni aramaya gelmeyeceklerdi. Gerçek ailemi, abimi, arkadaşlarımı ve sevdiğim adamı hiç tanımamış gibi unutacaktım. Bu yaşta omuzlarımıza bu kadar sorumluluk yükleyip, sonrasında her şeyi mahvetmek ne kadar kolaydı. Üstelik hiçbiri bizim seçimimiz bile değilken.