GECE KADIN

57. Bölüm

Hayatımda yazdığım en uzun bölümdü. Şimdiye kadar yazdığım bölümlerden favorim!

Şimdi gelelim, sitemlere. Bölüm geç geldi, çünkü oyların biraz artmasını bekliyordum ama aksine oylar düştü. Buna çok üzülüyorum. Lütfen, beni de anlayın. O kadar uğraşıyorum ve karşılığı olmuyor. Lütfen, sizden yalnızca anlayış bekliyorum. Oylar +10 olmadan yeni bölüm gelmeyecek. Oylar ne kadar çabuk sınırı geçerse ben de yeni bölümü o kadar çabuk yazarım. Her şey size bağlı.

Yorumlarınızı görme dileğiyle,

İyi Okumalar...

Araba bizim evin önünde durunca zihnimdeki düşüncelerden arınmaya çalıştım ama içimdeki sıkıntıyı geçiremiyordum. Yol boyunca düşünmüştüm. Batuhan'ı seviyordum, ona aşıktım. Benim için birçok şeyden vazgeçtiğinin de farkındaydım ama ister istemez kötü geçmişi geleceğimiz için beni endişelendiriyordu.

Düşüncelerimi kısa bir an için bir kenara attım ve arabanın kapısını açtım. ''Bu arada, bu akşam seni istemeye geleceğiz.''

Arabadan dışarıya sarkıttığım bacağım havada asılı kaldı. Cümlesini idrak etmem biraz zamanımı aldı. Ağzım şaşkınlıkla açıldı ve yavaşça Batuhan'a döndüm. Yüzünde yine ve yine hiçbir ifade yoktu. Ne bir heyecan, ne bir korku, ne bir tutku... Hiçbir şey. Bir duvar gibi ve bundan korkuyordum.

Gözlerimi şaşkınlıkla kırpıştırdım ve dikkatimi ona vermeye çalıştım. Benim suratımdaki şaşkınlık dolu ifadeyi görünce iç çekti. ''Bu yüzden geldik buraya Elif. Bir an önce bu işler bitsin ve karım olmanı istiyorum.''

Sözleri içimi ısıtırken yüzümde bugünkü ilk gerçek gülümsemem oluştu. ''Bunu daha önce neden söylemedin?'' Birden aklıma annem ve babam geldi. Telaşla yüzümdeki gülümseme yer değiştirdi. ''Annem ve babam bilmiyorlar. Annem seninle evleneceğimi bile bilmiyor! Beni öldürecek! Kesin, öleceğim. Bugün gelmeyin. Sonra. Ben annemi ikna ettikten sonra gelin.''

Yalvaran bakışlarım Batuhan'ı etkilememiş olmalı ki yüzünde hiçbir mimik oynamadı. ''Bu akşam geleceğiz. Kararımı değiştiremezsin Elif. Babanın seni bugün isteyeceğimden haberi var. Annene söylemiştir, herhalde.''

Rahatlığı, benim telaşlı halimin yanında sergilerken öfkelenmeye başladığımı hissettim. Tabi, onun için her şey kolaydı. Batuhan Özer ister ve olur. Bu kadar basitti. Lanet olsun! Babam anneme söylemiştir kesin. Bunu ilk benim anneme söylemem lazımdı. İlk önce onu yumuşatmam sonra da alıştıra alıştıra söylemeliydim. Babam kesin pat diye söylemiştir.

Bunları düşündükçe telaşım içimde oluşan öfke kıvılcımlarını söndürdü. Kalbim korku yüzünden hızını arttırırken arabadan indim. Kapısını kapattığımda arabanın içinde benim ne düşündüğümü anlamaya çalışan Batuhan'a döndüm. ''Kaçta gelirsiniz?''

Batuhan'ın kusursuz kaşları çatıldı. ''Yedide orada oluruz.''

Başımı hızla salladım. İçimde kıpırdanan korku ve heyecanı bastırmaya çalışıyordum. ''O zaman... Akşam görüşürüz.''

Batuhan sadece başını sallamakla yetindi. Gaza bastı ve gözden kaybolana kadar onu izledim. Bir nevi oyalandım.

Derin bir nefes aldım ve içimdeki sıkıntıyı atmaya çalıştım. Eve doğru yavaş adımlar attım. Kapının önüne gelince her şeyi göze alarak kapıyı açtım. Birkaç dakika sonra kapıyı annem açtı. Dudaklarını büzmüş ve kaşlarını hafifçe çatmıştı. Gözlerinden ve ifadesinden anında öfkeli olduğunu anladım. Yutkundum ve içeriye girdim. Allah'ım sen bana yardım et.