လင်းကြက်တွန်သံနှင့်အတူ အစောပိုင်းမီးခိုငွေ့များက အိမ်တိုင်းဆီမှ တလူလူထွက်လာသည် ။ အာရုံဆွမ်းကပ်ဖို့ကို စောစောထချက်ရမည်မဟုတ်လား ။ နေရောင်ခြည်သည် မထွန်းလင်းလာသေး ။ ဒါပေမဲ့ အိုးခွက်ထိခတ်သံတွေဟာ အိမ်နီးချင်းတွေကြား ကြားနေရလေပြီ ။
သက်ထား ပွက်ပွက်ဆူနေသည့်ထမင်းအိုးထဲမှ ဆန်စေ့များကို ယောင်းမဖြင့်ကလော်ကြည့်လိုက်၏ ။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ထင်းချောင်းများကို နေရာချရသေးသည် ။ ဆန်စေ့မှာ အလုံးမကွဲသေးပေ ။ ပြန်ထည့်၍ တစ်ချက်မျှ မွှေလိုက်ကာ မျှစ်နွှင်နေလိုက်သည် ။
ထိုစဉ် အောင်ဝင်းက အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် မီးဖိုချောင်ဘက်သို့လျှောက်လာသည် ။
"နှိုးပြီလား"
သက်ထား လှမ်းမေးလိုက်ပေမဲ့ အောင်ဝင်းက မကြာသလိုနှင့်ပြန်မဖြေပေ။ထိုအစား နောက်ဖေးအပေါက်မှဆင်း၍ အိမ်သာဆီသို့တန်းတန်းမတ်မတ်လျှောက်သွားသည် ။
"မျှစ်ကြော်မလို့လား"
ဒေါ်ပိန်သေး ဆံပင်ကို ဘီးဖြင့်သိမ်းပတ်ရင်း မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်လာ၏။
"အွန် ! ဆွမ်းလောင်းဖို့ပါ ပေါင်းကြော်မလို့ "
ဒေါ်ပိန်သေး မျက်နှာသွားသစ်ပြီးနောက် သူ့အင်္ကျီဖြင့်သာ မျက်နှာကိုသုတ်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် သက်ထားထိုင်နေသည့် ခုံဘေးတွင်ဝင်ထိုင်ကာ
"ကြက်သွန်နီ သုံးလုံးလောက်ပေး"
ကြက်သွန်နီသုံးလုံးမှာ ခုံပေါ်သို့ရောက်လာသည် ။
"ဓားပါ ပေးလေ"
သက်ထားလည်း သူနှင့်မလှမ်းမကမ်းရှိ ကြက်သွန်လှီးဓားကို ယူပေးလိုက်သည် ။
" လှောင်ထားတဲ့ငါးရံ့ကိုပဲ ဝါးရောင်းချဉ်နဲ့ပဲ ချဉ်ဟင်းချက်လိုက်ရအောင်"
ကြက်သွန်လှီးနေရင်းမှ ဒေါ်ပိန်သေးက ပြောသည် ။ ဝါးရောင်းချဉ်သည် မနေ့က ကြည်မင်းတို့ ငှက်သွားပစ်ရင်း ခူးလာခဲ့တာဖြစ်သည် ။ ငါးရံ့ကလည်း အကောင်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ကောင်တည်းမို့ သူ့တစ်ကောင်တည်းချက်လိုက်လျှင်လည်း ဟင်းကလောက်မည်မဟုတ် ။ ကြက်သွန်လှီးပြီးတော့ ပန်းကန်ထဲထည့်ထားပေးခဲ့ကာ အိမ်နောက်ဖေးသို့ဆင်းခဲ့သည် ။ ကော်ပုံးကိုဖွင့်လိုက်တော့ ငါးရံ့က ထခုန်၏ ။ ဒေါ်ပိန်သေး ငါးရံ့ကို ခေါင်းကကိုင်၍ စဉ်းနှီတုံးပေါ်တင်ကာ ဓားနှင့်ထုသတ်လိုက်သည် ။ တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်နေသည့်ငါးကိုကြည့်ကာ သံဝေဂတွေရသော်လည်း လက်တွေက ယဉ်နေလေပြီ ။ သူ့အတွေးနှင့်သူ ပြုံးမိသွားရင်း ငါးကိုကြေးခွံတွေ ဆက်လက်ခွာနေတော့၏ ။
