ᴛʜᴇ ʀᴏꜱᴇ ʜɪᴅᴅᴇɴ ɪɴ ᴛʜᴇ ᴅᴇᴠɪʟ'ꜱ ᴀʀᴍꜱ | 𝙑𝙆 | ✓✓

𝗖𝗛𝗔𝗣𝗧𝗘𝗥 37

" ඊට පස්සේ ? "

ජන්කුක් ඇහුවේ තව ටිකක් තේහියොන්ව තමන්ගේ පපුවට තුරුලු කරගෙන...

" ඊට පස්සේ මොනාද අනේ... මායි හියුන්ලයි සෙට් එකම පැන්නා තාප්පෙන් එහා පැත්තට.. එදා තව ඩිංගෙන් මට කකුලක් හොයන්න හොප්පිටල් යන්න වෙනවා... "

තේහියොන් හිනාවෙවී කියද්දි ජන්කුක් බලාගෙන හිටියේ ඒ දිලිසෙන චොකලට් පාට ඇස් දිහා.. තේහියොන් ඒ වෙලාවේ හැසිරුණේ හරියට පුංචි ළමයෙක් වගේ.. නැහැ තේහියොන්ගේ මනස මේ වෙලාවේ තිබුනේ මීට අවුරුදු එකොළහකට කලින් හිටපු අනාථ නිවාසයේ පුංචි දඟයා ගාව.. දැන් ඉන්නේ තේහියොන්වත් ඩෙවිල්ගේ රෝස මලවත් නෙවෙයි මේ ඉන්නේ Dehghu Sen Maria අනාථ නිවාසය හොල්ලගෙන හිටිය ඒ පුංචි අනාථ කොල්ලා.. තෝහියොන්ට ඒ මතක ආයෙමත් පාරක් මතක් වෙන්න හේතුව ජන්කුක්.. තේහියොන් ජන්කුක් එක්ක කොච්චර වෙලා කතා කරලාද කියනවනම් අන්තිමට ජන්කුක් තේහියොන්ගේ ජීවිතයේ වෙච්ච හැමදේම වගේ දැනගත්තා.. ගොඩක්ම තේහියොන් අනාථ නිවාසයේ ගත කරපු ඒ ජීවිතය... ඇත්තටම තේහියොන් කවදාවත් කාටවත් මේ දේවල් කියලා තිබුනේ නැහැ.. ඒත් අද ? අද එයා එයාගේ ඩෙවිල්ට එයාගේ හිතේ හිර කරගෙන හිටිය හැමදේම කියනවා.. ඒකත් එයා මේ ලෝකේ වැඩියෙන්ම බය කෙනා එක්ක..

" අම්මෝ තමුසේ මාර ඇට්ටරයෙක්නේ ? "

" ඒම තමා.. අනික ඉතින් මොකෝ අපිට ඔයාලට වගේ ඒ දේවල් කවුරුත් ගෙනත් දුන්නේ නෑනේ.. "

තේහියොන් බිම බලාගෙන කියද්දි ජන්කුක් මෘදුව ඒ කම්මුල් තමන්ගේ ඇගිලි දෙකක් අතරේ හරිකරගෙන නිදහස් කලා..

" ඉතින් ඔයා හොරකම් කලා කියලා අහුවුනේ නැද්ද ? "

" අ-අහුවුනා.. ඒත් කූකී.. අපි දැනගෙන හිටියේ නැහැ ඒක වැරදි කියලා... ඒ සෙල්ලම් බඩු කඩේ තිබුනේ අපේ Home එක ඉස්සරහමයි.. ඉතින් අපි පස්දෙනා හැමදාම ගේට්ටුවේ එල්ලිලා බලාගෙන ඉන්නවා.. එතනට අම්මලා තාත්තලා ඇවිත් එයාලාගේ ලමයින්ට ලස්සන ලස්සන සෙල්ලං බඩු අරන් දෙන දිහා.. එතකොට ඒ ලමයි ඒ දිහා බලාගෙන හිනාවෙන දිහා.. ඒත් එතනින් යන ලමයි අපි එයාලගේ සෙල්ලං බඩු දිහා බලාගෙන ඉන්නවා දැක්කම ඉක්මනට ඒවා හංගගන්නවා.. ආසවටවත් ඒ සෙල්ලම් බඩු අපිට ලගට දකින්න ලැබුනේ නැහැ.. "