Askerim bxb

1.Kahvenin tonu

Herkese merhaba umarım beğenerek okursunuz ve sıkılmazsınız.
Keyifli okumalar💕
Medya:Efes

Önümde hüngür hüngür ağlayan anneme yeniden sarılarak teselli etmeye çalıştım.
Benimle gurur duymasına rağmen,ondan ayrı kalamayacağıma inanıyordu.

Annemin sırtını sıvazlarken,bakışlarımı hemen arkasında gururla bana bakan babama çevirdim.Annemden yavaşça ayrılarak babama yaklaştım,sarılarak onunla da vedalaştım.Ama annem hala ağlıyordu"Annem"dedim yanaklarından öpmeden hemen önce.

"Ağlama,hem ben askerliğe gidiyorum. Benimle gurur duymalısın,merak etme her vakit bulduğumda arayacağım seni,
söz veriyorum"

Annem göz yaşlarını silerken babam yaklaşarak bir elini annemin omzuna koydu,ama hala bana bakıyordu.

"Ayşe...büyüttüğümüz oğlumuza bak,askere gidiyor.Vatanına laık'ıyle hizmet edecek.
Oğlum..."dedi ve bir elinide benim omzuma yerleştirdi"Gurur duyuyoruz seninle."
Gözlerim yavaştan dolmaya başlarken son kez anne,babama sarıldım ve otobüse bindim.

Otobüsten indiğimde daha yeni otobüste tanıştığım devrelerimle muhabbet ederek askeriyeye doğru ilerledik.

"Lan oğlum,anam öyle bir gururla baktı ki bana,inanın hep öyle bakıcağını bilsem,
askeriyeden adımımı atmam dışarıya."dedi otobüste yanında oturduğum Anıl,otalama boyu vardı ve benim gibi vücut olarakta fazla iri değildi,ama harbi çoçuğa benziyordu.

"Vallaha,ben vatanıma hizmet etmek için geliyorum,artık buraya üçüncü gelişim."
dedi Anıl'la aynı mahallede kaldığını öğrendiğim Cüneyt.Bizim aksimize o buraya ilk kez gelmiyordu ve bizden bir kaç yaş büyüktü.Zaten ona bakınca bunu anlamak mümkündü,buradaki çoğu kişiden daha iriydi.

"Abi..."dediğimde bana döndü ama duraksadı,ne dediğimi fark ederek başımı saldım.Daha ilk cümlemde nasıl bu salaklığı etmiştim.

"Devrem diyeceksin,devrem"dedi Fatih anlayışla,ben başımı salladım.Ama Cüneyt bana yaklaşarak bir elini omzuma attı,ve yürümeye devam ettik.Tam kapıdan içeri girdiğimizde"Burada bir aile olacağız"dedi Cüneyt sert ama aynı zamanda samimi bir şekilde,bir anda durduğunda bende durdum.

Şimdi askeriyenin içinde ana kapının önündeydik.Cüneyt elini omzumdan çekti ve tam önümüze geçti.

"Burada bir birimize canımızı emanet edeceğiz,gözümüzü kırpmadan.Ben size canımı emanet edeceğim ve,sizin canınızı koruyacağım.Hepimiz öyle yapacağız,
burda birlikte bir aile olacağız."

Söyledikleri hepimizi gülümsetirken gerçek bir aile olacağımızı hissetdim.

Cüneyt gözlerini herkeste gezdirdi ama bende durdu.İçten,samimi tıpkı bir abi gibi gülümsedi bana.Tek çocuktum ama hep bir abi istemiştim.İçimde bir yerde o boşluk vardı ve doldurmak en büyük arzumdu.

"Efes...biraz önce bana abi dedin ya"anında utanarak başımı aşağı saldım.

"İstersen bana öyle seslene bilirsin."
şaşkınlıkla başımı kaldırırken gülerek
bana bakıyordu."Gerçekten mi?"

"Tabi oğlum,hem sen çok küçüksün lan.
Sana bir abi lazım."gülümseyerek bana yaklaştı ve biraz önceki gibi elini omzuma attı.Diğerleri aralarında konuşmaya başlarken kulağıma doğru eğilerek diğerlerinin duymayaçağı şekilde kısık sesle konuştu.

"Hep bir kardeşim olsun istedim,koruyup kollayacağım.Tüm kötülüklere karşı kalkanı olacağım bir kardeş."

Gözlerine baktığımda kardeş arzusunun kıvılcımları kendini belli ediyordu.