Askerim bxb

8.Yapma Barlas

Ayyyy 400 okunmayı geçtik hayırlı uğurlu olsun🎉🎉🎉
Bu bölümde Barlas'ımın muhteşem tatlı ve düşünceli olduğu bölümlerden birisi.
İyi okumalar umarım beğenirsiniz💕🌈💕

Yatakta dönüp dururken odada o tarafa bu tarafa koşuşturan devremlerimin heryecanlı seslerini dinliyordum.

Bu gün görüş günüydü her kesin aileleri,
akrabaları eşleri yada nişanlıları gelicekti.
Bu yüzden sabah erkenden uyanmış ve onlara güzel gözükmek için hazırlanmaya başlamışlardı.

Benimse bu gün modum sıfırdı.Ömer işleri yüzünden gelemiycekti,annemlerse arayıp gelecek görüş gününe mutlaka geliceklerini ama şu anda gelmelerinin mümkün olmadığını söylemişlerdi.

Onları çok özlemiştim,annemin kokusunu,babamın dışarıya pek belli etmesede gözlerinde hep gördüğüm o sevgi dolu bakışları özlemiştim.

Gelemedikleri için sabahtan beri huysuzlanmıştım.Yaklaşıp nasıl olduğumu soran her kese ters cevaplar vermiştim,ama onlar bunu pek umursamamışlardı.Ailemin bu gün gelemediği için böyle sinirli olduğumu bildikleri için alttan alıyorlardı.
Cüneyt onun ailesi ile tanışmamı istese de bu gün bu beni daha fazla üzeceği için kabul etmemiştim.

Bir anda odada seslerin kesinmesi ile kafamı kaldırdığımda içeri giren Barlas komutanı görmemle hızla ayağa kalktım.
Esas duruşa geçerek selam verdiğimde gülümseyerek odada gezinip hepimizi izlemeye başladı.

"Hepiniz jilet gibi olmuşsunuz"dediğinde her kes teşekkür etmeye başlamıştı.
Bizimkilere baktığımda hepsi sanki
bayrama hazırlanan çocuklar gibi gözüküyorlardı.
Başımı çevirdiğimde Barlas komutanla göz göze geldik.
"Sen neden hazır değilsin Efes?'diye sorduğunda gözlerimin dolmasını zorla engelledim.
Ama ben annemi çok özlemiştim.
"Komutanım müsadenizle"diyerek hızla çıkışa doğru ilerlemiş ve dışarı çıkmıştım.O an devremlerimin ailemin gelmiyceği için böyle olduğumu söylediklerini duymuştum.

Koşar adımlarla bahçeye çıktığımda derin nefeslerle havayı solumaya başladım.Yoksa ağlamaya başlıyacaktım.

Neden böyleydim ki?Koca adamdım ve ailemden biraz uzak kaldım diye küçük çocuklar gibi ağlıyordum.Barlas komutan doğru söylüyordu tam bir aptaldım.
Gözlerimi bahçede gezdirerek şimdiden gelmeye başlayan ailelere bakmaya başladım.
Keşke anne ve babamda burada olsaydı,
öyle öylemiştim ki onları.
Ben bunları düşünürken omzumda hissetdiğim elle irkilerek arkama döndüm,
Barlas komutandı.
"Üzülme,gelecek sefer gelince görürsün."
dediğinde sanki birinin bunu söylemesini bekliyor gibi bir anda göz yaşlarım yanaklarıma hücum ederken Barlas komutan beni kendine doğru çekti elleri belimi kavrarken ne kadar ağladım bilmiyorum ama ayrıldığımda askerler çoktan aşağı inmiş ve aileleriyle buluşmuştu.
Barlas komutana baktığımda yüzümü inceliyordu."Tıpkı bir çocuk gibisin"diyerek elini yanağıma koyup baş parmağıyla göz altlarımı okşamıştı.
Bunun karşılığında hiç bir şey söylememiştim,laf bile sokmamıştım.

Çünki doğru söylüyordu,laflarında tek bir yanlış bile yoktu.Ve onun bu doğruları beni üzmekten başka hiç bir halta yaramıyordu.

Elleri hala yanaklarımı okşarken"Git traş ol,kendine çeki düzen ver"dedi Barlas.
"Çok fazla sakalın yok ama genede kes."diyerek ellerini çekti."Ailen bu gün gelmiyorsa akşam işlerimde bana yardım edersin.Güzelce giyin sakallarını traş et saçlarını düzelt."dediğinde kaşlarım çatıldı"Görücüye mi gidiyoruz?"diye sordum sırf qıcık etmek maksadıyla.
Gülerek başını salladı.
"Öyle bir şey olursa ben sana gelirim."
Kaslarımı çatarak yanından ayrıldım.Laf sokmak için fırsat kolluyordu resmen
Odaya geçerek banyoya girmiş ve hafif çıkmış sakallarımı traş ettim.Bu yardım konusu iyi olmuştu hem kafam dağılırdı hem.
Göz altlarım ağlamaktan şiş ve kızarıktı.
Hep Barlas komutanın yanında ağlıyordum
bu kaçıncı oluyordu?2 mi,3mü?Buraya geleli ne kadar olmuştu 3hafta.Gözünde tam bir ana kuzusuydum kesin.