Tüm yaşanmışlıklarının 'yanlıştan' ibaret olduğunu öğrenen bir kadın, yıllarca bir başkasını seven, canları bilen bir aile.. kader onları yıllar sonra bir araya getirmişti.
Klasik bir karıştırılmış bebek hikayesi miydi bu ? Hayır, çok daha fazlasıyd...
Ağzımdan tek bir kelime çıkmıştı. Dolayısıyla Behzat ne demek istediğimi anlayamamıştı.
"Neyi deneyeceksiniz ?"
"Aile olmayı.. Onları tanımak ve kendimi tanıtmak istiyorum. En çokta o kadın'ın istediği olmasın diye istiyorum bunu." derken uzaklara dalmıştım.
Ne yapmam gerektiği konusunda hamlelerimi zihnimde belirliyor ve buna uygun planımı kurmaya çalışıyordum.
Onlarla aile olmayı istiyordum. Hem de çok.
Bu saçmaydı; ama içimdeki o sesi susturamıyordum. Sevilmek için çırpınan, bir tutam ilgi için kendini heba eden kız çocuğu, sevilmek uğrunda savaşmaktan bıkmamıştı.
İşte bu çok saçmaydı. Zihnim geri çekilmeli ve mantığım her şeyi susturmalıydı. Fakat ilk kez aklımı değil kalbimi dinlemek istiyordum.
Bu bana bir takım yeni acılarla dönecekti belki. Ama dediğim gibi istiyordum. Belki severlerdi beni. Belki sorunu bende bulmaz ve beni kabullenirdiler.
Bu hayatta birilerinin beni evlat olarak kabullenmesine ihtiyacım vardı. Birilerinin önceliği olmaya ihtiyacım vardı. Hem de hava, su gibi. Öyle derin ve vazgeçilmez bir ihtiyaç'tı bunlar..
Hani derler ya, yasak olan cezbeder, diye. Sevgi bana yasaktı. Bu yüzdendi belki de beni bu kadar cezbetmesi..
Kapanmamak için direnen boşluklar vardı. Kapatmak için can attığım boşluklar.
"Bunu nasıl yapacaksınız ?" dedi Behzat uzun bir sessizliğin ardından.
"Diyarbakıra gideceğim..." dedim kendimden emin bir sesle.
Oysa içim titriyordu..
"Burayı bırakacak mısınız ? Dayılarınız ve aileleri yokluğunuzu mutlaka kullanacaktır."
