Kar Tanesi (Gerçek Aile)

|37|

'Gözden her zaman gözyaşı düşmez azizim. Bazen de insanlar düşer.'

-Aziz Nesin;

■□■□■

"Otuz yedinci bölüm-Gün"

Abartmıyormuşlar...

Daha geleli yarım saat bile olmamıştı. Fakat gündeki kadınlar üzerime atlayacak gibiydiler.

Kimileri gözleriyle yer bitirirken, kimileri direkt giriş yapıyordu.

Annem koltukta tanımadığım bir kadınla yan yana otururken ben tekli koltukta oturuyordum.

Üzerimi değiştirmemiş, sadece topuklu ayakkabılarımı giyinmiştim.

Derin yırtmaçlı elbisem bir çoğuna batmıştı. Fakat bunu umursamıyordum.

"Maşallah, kızında pek güzelmiş Sara." dedi tanımadığım bir kadın.

Sağ ol teyzeciğim. Tabii, bunu dememiş tabağımdaki kısırı yemeye devam etmiştim.

"Teşekkür ederim, Handan. Öyledir." dedi annem mütevazi olmayarak.

"Güzel olmasına güzelde, çok açık giyiniyor." dedi bir başka kadın.

Sözleri üzerine kaşlarım çatılmıştı. Sana ne be kadın ?

"Beğenmediysen sen giyinmezsin, Lütfiye." dedi annem hiç acımadan.

Lütfiye denilen kadın bozulmuştu. Ve bu fazlasıyla belliydi.

"El âlem ne der ?" dedi orta yaşlı bir kadın.

"El âleme göre yaşamıyoruz sonuçta Bahar. Ne derse desin. Tilya, yetişkin bir insan. Ne giyindiği sadece ve sadece onu ilgilendirir. Sizi, yani el âlemi değil." diyen kişi annemin yanında oturan kadındı.

Annem ona dönerek gülümsemişti.

Kimdi bu kadın ?

"Vildan, siz düşman değil misiniz ? Yanında oturmalar, kızını korumalar falan."

Gözlerim anında Vildan isimli kadına değdi.

Düşman mıydık ?

"Biz Vildan'la eski dost'uz. Büyüklerimizden kalan saçma sapan düşmanlıklar aramızı açacak değil."

Ne oluyor amına koyayım ?

"Dağhan ağa bunu biliyor mu Vildan teyze ?" dedi genç kadın.

"Gelince bizzat oğluma sorarsın."

"Gerçi, senin canına minnet. Konuşmaya dünden razısın." dedi kısık bir sesle.

Sadece annem ve ben duymuştuk. Annem kıkırdamıştı yanındaki kadının sözlerine.