Tüm yaşanmışlıklarının 'yanlıştan' ibaret olduğunu öğrenen bir kadın, yıllarca bir başkasını seven, canları bilen bir aile.. kader onları yıllar sonra bir araya getirmişti.
Klasik bir karıştırılmış bebek hikayesi miydi bu ? Hayır, çok daha fazlasıyd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'İnan bana sevgilim inan, Evimde şenliksin, bahçemde bahar.'
-Cahit Sıtkı Tarancı;
∆§∆
"Evet," dedim şokun etkisinden çıkar çıkmaz. Durmadım. Devam ettim sözlerime. "Evet! Seninle evlenirim, hayatımın geri kalan her bir saniyesini seninle geçiririm.."
Heyecan, panik ve nice duygu el bir olmuş, bedenime yayılmıştı. Elim ayağım titriyordu. Ayaklanmamla o da kalkmıştı. Gözlerindeki o ifadeyi muhtemelen son anımıza dek betimleyemeyecektim.
Öyle derin, öyle eşsizdi ki bakışı. Hiçbir şair, yazar, sanatçı anlatamaz, kelimelere dökemezdi.
Yanıtım onu son derece memnun etmiş olmalı ki, saf bir gülüş vardı yüzünde. Kutudaki yüzüğü çıkarmasına tanık oldum. Gördüğüm şeyle gülümseyişim iyice derinleşti. Elleri titriyordu. Yüzüğü çıkarttıktan sonra elimi elinin üstüne yerleştirdi. Daha sonra çok güzel ve gösterişli evlilik nişanemiz olan yüzüğü parmağıma taktı.
Hâlâ devam eden şaşkınlığım bana olduğumuz durumu sorgulatıyordu. Dakikalar önce evlilik teklifi almıştım..
"Yeminim olsun; seni bu cevabından hiçbir zaman pişman etmeyeceğim." dedi kendinden son derece emin bir sesle.
Sesine yansıyan en önemli unsur mutluluğuydu. Öyle neşeli görünüyordu ki, sıkaca sarılıp içime çekmek istiyordum. Lâkin henüz durumu kavrayamamıştım. Sanki aklımı okumuşcasına sarıldı bana. Bundan cesaret alarak ellerimi sıkıca doladım boynuna. Elimden geldikçe sıklaştırmıştım. Kafamı boyun girintisine yaslamıştım. Sevdiğim adamın güvenli ve huzur vaat eden kollarındaydım.
Yirmi beş yıllık hayatımın en nadide anlarındandı. Ve Dağhan bunun daha başlangıç olduğunu söylüyordu..
Zaman her şeyi gösterecekti. Her olayın aynası olacaktı. Bir birimize verdiğimiz sözleri,vaatlerimi tutabilecek miydik, bilmiyorum. Tek bir bildiğim var; Dağhanla mutlu olamasam bile bu kararımdan hiçbir zaman pişman olmayacağım. Dağhanla mükemmel bir hayat yaşamasakta olurdu. O olsun yeterdi. Kötü günde de, iyi günde de bir olacaktık..
"Günlerdir bu anın hayalini kuruyordum. Her anım bizi düşlemekle geçiyordu." dedi ayrıldığımızda.
Kalbim artık bu adama dayanamıyordu. Korkuyordum bir gün başıma vuran aşkım, kalbimi durduracaktı diye.
Ellerimi usulca yüzüne yerleştirdim. Az olan sakallarını okşadım. Eskiden daha azdı. Hatta neredeyse yoktu. Fakat belli ki, son aylar da sakal bırakıyordu. Genel de erkekte sakalı beğenmezdim. Fakat ona çok yakışıyordu.. Ben mi onun her hâline aşıktım yoksa, o mu her hâliyle mükemmel ötesiydi ?
