Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Acının adaletli oluşu değil, sürekli oluşu yoruyor bizi'
-Oğuz Atay;
■□■□■
"Ellinci bölüm-Flört aşaması"
~Dağhan Şahkan'dan~
Kapının tıklatılmasıyla daldığım düşüncelerden arındım.
"Gir!" dedim düz bir sesle.
Şirketten erken çıkmış, saat beş civarı konağa gelmiştim. Gelir gelmez kendimi çalışma odama tıkmıştım.
Kapı açıldı ve Nuray içeriye girdi.
"Ne var ?" dedim her zamanki gibi ters bir ifadeyle.
Ailem dışında herkese böyleydim. Sert, tahammülsüz, soğuk.
"Ağam yemek hazır." dedi sesini incelterek.
"Çık sen," dedim kaşlarım çatılırken.
Nurayın yüzü asılırken bir şey demeyerek odadan çıktı.
Yemeğe inmeyecektim. Daha önemli işlerim vardı.
Aklıma gelen kişiyle -ki hiç çıkmıyor- dudaklarım kıvrıldı.
Gözlerimi her kapattığımda yüzü geliyordu gözlerimin önüne.
Bakmaya doyamadığım gözleri..
Dün onu bu oda da sıkıştırmıştım.
Ve o an farkettim, sırıtıyordum.
Kapıya yaslamıştım. Ellerim belindeydi, elleri göğsümdeydi. Nefesi nefesime karışıyordu.. Kokusu aklımı başımdan alıyordu.
On dakikadan çok sürmemişti baş başa o hâlde kalmamız. Fakat beni kısa süre de bile sarhoş etmişti.
Resmen şimdiye dek tüm tüpürdüklerimi yalamıştım.
Asla aşık olmam, birini sevmem demiştim, Tilya'ya kapılmıştım.
Hem de öyle böyle değil. Fesfena...
Benden hoşlanıyordu. Ve bunu belli de ediyordu. Benim de ondan hoşlandığımı düşünüyordu.
Fakat yanılıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kar Tanesi (Gerçek Aile)
General FictionTüm yaşanmışlıklarının 'yanlıştan' ibaret olduğunu öğrenen bir kadın, yıllarca bir başkasını seven, canları bilen bir aile.. kader onları yıllar sonra bir araya getirmişti. Klasik bir karıştırılmış bebek hikayesi miydi bu ? Hayır, çok daha fazlasıyd...
