Tüm yaşanmışlıklarının 'yanlıştan' ibaret olduğunu öğrenen bir kadın, yıllarca bir başkasını seven, canları bilen bir aile.. kader onları yıllar sonra bir araya getirmişti.
Klasik bir karıştırılmış bebek hikayesi miydi bu ? Hayır, çok daha fazlasıyd...
"Ağabeylerin en yakışıklısı!" diyerek giriş yapan kişi Ufuk'tu.
"Zevzekliği kes ve ne istediğini söyle, Ufuk."
"Şey ya, annemi gün'den sen alır mısın ?"
"Sebep ?" dedim dosyaya değil, Ufuğa bakarak.
"Sebep, güzel soru.."
"Benim arkadaşlarla buluşmam gerekte.. hani şu liseden olanlarla." dedi tatlı olduğunu zannettiği ifadesiyle.
"İşim gücüm var." dedim dosyayla ilgilenmeye devam ederek.
Kalemi alarak gerekli yerlere imza atmaya başladım.
"Ağabey lütfen ya, lütfen! Söz bu son. Bir daha hiçbir işimi sana kitlemeyeceğim."
"Hayır."
"Ağabeylerin en yakışıklısı, en karizmatiği, en zengini-"
"Tamam ulan, gideceğim! Kes şunu."
"Ağabeyim be!" diyerek çığlık atmış ardından odadan çıkmıştı.
Kafamı olumsuzca iki yana salladım. Adam olmayacaktı bu çocuk.
Israrla büyümeyi reddediyordu.
Birde başıma gün çıkmıştı!
Derin bir nefes alarak koltuktan kalktım. Arabanın anahtarını alarak odadan çıktım. Odadan çıkar çıkmaz yanıma gelen asistanımla ona dönmeden ilerledim.
"Efendim bir saat sonraki toplantınızı ne yapalım ?"
"Toplantıya yetişeceğim," demiş ve onu arkamda bırakmıştım.
Koridor boyunca beni gören tüm çalışanlarım selam veriyordu. Dakikalar sonra şirket binasından çıkmıştım. Valenin arabamı getirmesiyle sürücü koltuğuna atlayarak yola koyuldum.
Şirketteki işlerden dolayı yeteri kadar sinirli ve gergindim. Saçma sapan yerlere gitme fikri bu sinirimi katlıyordu.
Günün yapıldığı konağa varınca arabayı durdurarak indim. Bir an önce bu durumu halletmeliydim. Katılmam gereken bir toplantı vardı. Ve benim boş şeylere harcayacak zamanım yoktu.
