Tüm yaşanmışlıklarının 'yanlıştan' ibaret olduğunu öğrenen bir kadın, yıllarca bir başkasını seven, canları bilen bir aile.. kader onları yıllar sonra bir araya getirmişti.
Klasik bir karıştırılmış bebek hikayesi miydi bu ? Hayır, çok daha fazlasıyd...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Aramayı ve kovalamayı bıraktığımdan beri bulmayı öğrendim'
-Nietzsche;
■□■□■
"Elli üçüncü bölüm-Yemek"
Kapının tıklatılmasıyla yüzümdeki ifadeyi düzelttim. Komodinin üzerine bıraktığım çiçeğime bakıp bakıp sırıtmaya bir an önce son vermeliydim.
"Gel!" dedim neşeli bir sesle.
Kapı açıldı ve annem içeriye girdi.
"Güzel kızım, müsait misin ?"
"Müsaitim anneciğim."
Kapıyı kapatarak yanıma geldi. Yatağımın bir köşesine oturarak ellerini kucağında birleştirdi.
"Dökül bakalım," dedi gülerek.
"Biri var," dedim hiç inkar etmeden.
Annemdi o benim. Yıllarca bu tarz anların hayalini kurmuşken şimdi ona yalan söyleyecek değildim.
"Ayy dur heyecanlandım!"
Güldüm bu hâline.
'Sen nasıl anladın ?' diye sormadım anneme. Günlerdir Mecnun'unu bulan Leyla gibi geziyordum. Telefona bakıp bakıp gülmeler, boş olan duvara bile bakıp sırıtmalar..
"Kim bu dünya'nın en şanslı adamı diye sormayacak mısın ?"
"Cevabını bildiğim soruları sormaktan zevk alırım. Ama seni hiç yormayacağım, kim olduğunu gayet iyi biliyorum."
"Ne ? Nasıl ?" derken kaşlarım havalanmıştı.
"Yavrucuğum Dağhanla ne zaman bir araya gelseniz ya dipdibesiniz, ya göz göze." dedi göz kırparak.
"Allah kahretsin! Babamlar da farketmiş midir ?"
"Şşş, sakin ol bebeğim. Babanlar hayatta fark etmez. Sen gidip yüzlerine desen onda bile anlamazlar. Ne de olsa erkek beyni duyduklarını bile anında anlayamıyorlar."
Sözleriyle kendimi tutamayarak kahkaha attım.
"Ya anne öyle deme babama."
"Kes kız! Ben seni dokuz ay karnımda taşıdım. Kaç saat boyunca doğurdum seni. Ben yaptım ben! Baban değil." diye yakınınca gülerek uzanıp yanağına öpücük kondurdum.
