Asi derin bir nefes aldı ve bıraktı.
Şimdi seçmeli gitar dersinin performans sınavının yapıldığı sahnede, tam ortaya konulmuş sandalyede oturuyor ve parçaya başlamak için hocasının işaretini bekliyordu. Hocası büyük bir sakinlikle önündeki kağıtlara göremediği bir şeyler yazarken genç kız onun aksine hiç de sakin değildi. Kalbi gümbür gümbür çarpıyor, kocaman yutkunuyor ve ellerinin hafiften terlediğini de hissediyordu. Hocası hala önündeki kağıtlara odaklanmışken hızlanan nefeslerini makul bir seviyeye indirebilmek için çaresizce çabalamıştı.
"Evet." demişti Akın Hoca birkaç dakikalık sessizlikten sonra gözlerini nihayet genç kızın üzerine çevirirken. "Asi Atahan, bugün bize Rodrigo'nun Gitar Konçertosu'nu çalacak."
Asi konuşacak gücü olmadığından olsa gerek kafasını sallamıştı belli belirsiz. Ardından elindeki gitarını sıktı gerginlikle.
"Hazırsan başlayalım Asi." dedi Akın Hoca onun sessizliği karşısında konuşarak. Bunun üzerine gergin bir bakış ve baş sallamasıyla cevap vermişti Asi. Başını sıkı sıkı tuttuğu gitara doğru eğdi ve ardından bakışları her zaman olduğu gibi tellerin üzerine yerleştirdiği parmaklarına odaklandı. Tekrardan derince bir nefes çektikten sonra ciğerlerine, kıpırdanarak oturduğu yerde dikleşmişti.
Sakin olmalıydı.
Parmakları saniyeler sonra gitar tellerinin üzerinde gezinmeye başladığında kendisine sürekli olarak hatırlattığı tek şey buydu. Sakin olmak. Gerisini halledebilirdi. Ama şu anda yapabileceği tek bir panik hareketle her şeyi zincirleme olarak mahvetme düşüncesi boğazını sıkıyordu bir yandan da.
Gözleri tellerde gezinen parmaklarına bakmayı bırakmış ve kocaman yutkunarak bu kez de gözlerini kapatmıştı. Ve bunu yapar yapmaz bir çift tanıdık ela gözün zihninde belirmesine karşı hazırlıksız yakalanmıştı. O ela gözlerin sahibinin ona bu sabah, günün en erken saatlerinde gönderdiği mesajı hatırladı hemen sonrasında.
Hissiz değilsin Asi Kız. Sadece onları kilitlediğin kapalı kutunun içinden çıkar ve serbest bırak. Göreceksin. Bol şans 🍀
Asi birdenbire hatırladığı bu mesaj üzerine gülümsemişti belli belirsiz. Ve parmakları ne yaptığını bile fark etmeden tellerin üzerinde gezinmeye devam ederken tüm hislerini özgür bırakmıştı. Tıpkı Alaz'ın ona söylediği gibi..
Bugüne kadar kırıldığı, üzüldüğü heyecanlandığı, gerildiği, sinirden delirdiği, mutlu olduğu, utandığı ve minnet duygusuyla dolduğu bir çok an olmuştu hayatında. Bütün bunları düşünürken gerçekten de hissiz olmadığını fark etmişti. Onlarca farklı duyguyu tatmış ve sayamayacağı kadar fazla şey yaşamıştı hislerini uyandıran..
İç çekti birden bire. Rahatlamıştı. Gözünde fazlasıyla büyüttüğü, devasa bir dağ haline getirdiği her şey şimdi karınca misali küçük geliyordu gözüne. Duygular her zaman vardı ve her insanı etkilerdi. Asi duygu körelmesi yaşadığını düşündüğü zamanlarda bile aslında her şeye rağmen hislerini kaybetmediğini anlıyordu şimdi.
Gözlerini sımsıkı kapatmaya devam ederken artık parçanın sonlarına geldiğinin farkındaydı. Birkaç notaya daha basacak ve ardından performansını sonlandıracaktı. İçindeki tüm o kasvetli hava dağıldığında notalar kulaklarına büyük bir ahenkle ulaşmış ve parmaklarının teller üzerinde kolayca kayıp gittiğini fark etmişti. Birkaç saniye sonra ise son notaya basarak nihayet çalmayı durdurduğunda, hala gözlerini açabilmiş değildi. Zihnindeki ela gözler şimdi ona gülümseyerek bakmış ve doğru çalabildiği her anda olduğu gibi başını gururla aşağı yukarı sallayarak onu süzmüştü.
