មិនយូប៉ុន្មានបុគ្គលិកលើកអារហារមកដល់ រៀបចំដាក់តុសម្រាប់អ្នកទាំងពី បន្ទាប់មកជីមីនក៏ចាប់ផ្ដើមញាំដោយមានជុងហ្គុកជួយចាត់ចែងសាច់ចំណី ។ លើកនេះគេពេញចិត្តមើលថែយកចិត្តទុកដាក់មិនបាច់ត្រូវបង្ខំអោយធ្វើដូចរាល់ដង ។
« ញាំមួយៗខ្លាចបងដណ្ដើមមែនទេ? »
« មិនមែនទេមីនឃ្លានខ្លាំងពេក »
« តាមសម្រួលទៅ!អឺ..ញាំហើយបងនាំទៅពេទ្យលាងរបួសចេញ » រាងក្រាស់តបដោយចាប់សាច់ដាក់ចានអោយរាងតូច ហើយនិយាយរឿងរបួសព្រោះមុននេះគេគ្រាន់តែយកស្រាមកលាងសម្អាតដៃលើរបួសកុំអោយមានរោគប៉ុណ្ណោះ រួចយកក្រណាត់រុំអោយបានសិន គិតថាអោយអាល្អឹតញាំឆ្អែតសិមយកទៅពេទ្យរុំអោយត្រឹមត្រូវ ។
« ពេទ្យមែនទេ? » អាល្អឹតសួរបញ្ជាក់ ។
« ត្រូវហើយ ខ្ញុំដឹងថាឯងស្គាល់ព្រោះនៅទីណាក៏មានពេទ្យសម្រាប់ព្យាបាលដែរ មិនថាមនុស្សលោកឬទេវតា »
« មាន..តែរបួសមីនមិនឈឺទេ » លឺដូច្នេះជុងហ្គុកចងចញ្ចើមហើយដាក់ចង្កិះចុះ ទាញដៃអាល្អឹតមកស្រាយក្រណាត់ចេញ ខណៈគ្នាកំពុងញាំសុខៗបែជានាយបង្អាក់ទៅវិញ ។
« បងធ្វើអី? »
« បងសុំមើលរបួសបន្តិច » គេតបហើយក៏ស្រាយចេញអស់ នាយភ្ញាក់ព្រឺតស្ទើមិនជឿនៅលើរបួសអាល្អឹតបែជាគ្មាន វាទៅជាសាច់.ស.ខ្ចីទៅវិញ មិនអស់ចិត្តជុងហ្គុកទាញដៃបែចុះបែឡើងមិនខ្លាចបាក់ដៃក្មេង ។
« អូយ.ឈឺបង » ព្រោះដៃជុងហ្គុកធ្ងន់ពេកទើបគេស្រែក ។
« ឯណារបួសនោះ? »
« គ្មានទេ » អាល្អឹតឆ្លើយមិនដឹងអី គេមិនដឹងបកស្រាយយ៉ាងមិច របួសដែលធ្វើអោយគេមានស្លាកស្នាមលុះត្រាតែជាវត្ថុសាកសិទ្ធមានវេទមន្តដូចគេប៉ុណ្ណោះ ត្រឹមរបស់កំទិចកំទីមនុស្សលោកមិនស្កៀបជើងធ្មេញគេឡើយ ។
ជុងហ្គុកដកដៃចេញបណ្ដោយអាល្អឹតញាំបន្ត គេគិតតែពីរកប្រភពរបួសទាំងមិនច្បាស់ក្នុងចិត្ត។
អូសហ្វីស!!
ថេយ៉ុងត្រូវទុកជេហូបនៅកន្លែងបំពេញការងាររបស់គេ ចំណែកគេត្រូវប្រជុំប្រឹក្សាកូនក្រុមអំពីទំនិញ វាជិតមួយម៉ោងទៅហើយដែលជេហូបអង្គុយចាំនោះ ប៉ុន្តែគេមិនមានអារម្មណ៍អប្សុក ខួរក្បាលគិតទៅលើរាងកាយចៅហ្វាយថេយ៍។
YOU ARE READING
ឧទ្យានអាថ៍កំបាំង ចប់!
General Fictionទ្រង់ជាព្រះអង្គម្ចាស់ទី6ន័យឧទ្យានទេព ប៉ុន្តែដោយសារភាពចង់ដឹងចង់លឺរបស់ព្រះអង្គទី6នៅឋានមនុស្សលោក ទើបទ្រង់ ហ៊ានលួចចាកចេញពីឧទ្យានពេទ ។
