រាងកាយដែលគ្មានខោអាវប្ដូរមកមានយ៉ាងស្រស់ស្អាត ប៉ុន្តែត្រូវរើមិនរួចដោយសារជាប់ចំណងមិនធម្មតា។បុរស់ម្នាក់បង្ហាញខ្លួនក្បែរជីមីនមើលទៅកាន់ជុងហ្គុកខាងក្រោម កំពុងស្លេស្លាដង្ហើយហៅភរិយា។
« តើលោកជានាក់ណា? » រាងតូចបានសួរទៅកាន់បុរស់មុខក្មេងនោះ។
« អ្នកត្រូវទៅជាមួយខ្ញុំ »
« អត់ទេ..លេងយើង..អ្នកណាបញ្ជាឯងមក? »
« ហុឹក..ជុងហ្គុក »
« មើលទៅនាក់ទាំងពីគួរអោយអាណិត ខ្ញុំទុកពេលអោយលាគ្នា » គេមានចិត្តអាក្រក់ឯណា ឃើញដូចជាសោកសៅដាក់គ្នាក៏សម្រេចឈរអោយពួកគេនិយាយអ្វីខ្លះទៅ។
« ហុឹក..នេះបិតាបញ្ជាអ្នកមកឬ? »
« ទៅដល់អ្នកនិងដឹងខ្លួនឯង »
« ហុឹក.ជុង » ជីមីនប្ដូរមកមើលមុខប្ដីទាំងពឺតផ្សារ ព្រះអើយ..វាជាលើកចុងក្រោយសម្រាប់គូស្នេហ៍គេឬ?
« អូនកុំទៅបានទេ ជីមីនបងអង្វ!ហុឹក..កុំទៅអីណា ហុឹក..បងក្រាបសំពះអូន » ជុងហ្គុកគ្មានពាក្យផ្ដាំលាក្រៅពីលុតជង្គង់អង្វរាងតូចជាមួយទឹកភ្នែកហូជោគជាំ។
« ហុឹក..ជុងហ្គុក » ទឹកភ្នែកហូមិនចាញ់គ្នា រាងតូចក្រវីក្បាលមិនចង់ឃើញការឈឺចាប់ មិនចង់ឃើញទឹកភ្នែករបស់រាងក្រាស់ វាឈឺខ្លាំងណាស់ដែលឃើញមនុស្សយើងស្រលាញ់ឈឺចាប់ថ្នាក់នេះ។
« ខ្ញុំចង់អោបគាត់លើកចុងក្រោយបានទេ? » រាងតូចខាំមាត់បែមុខអង្វអ្នកកំលោះ គេក៏មិនចិត្តដាច់នោះដែរ រុញរាងតូចអោយចុះទៅស្មើររាងក្រាស់ គ្រាន់តែមកដល់ជុងហ្គុកក្រោកទៅអោបជីមីនយ៉ាងណែន។
« ហុឹក..អូនកុំទុកបងចោលអីណា ហុឹក..បងរស់គ្មានអូនមិនបានទេ បងធ្វើមិនបានបើសិនគ្មានអូននៅក្បែរ »
« ជុងហ្គុក..ហុឹក.. »
« សុំអង្វកុំយកមីននីទៅអី ហុឹក សុំអង្វពិតមែន ហុឹក អង្វ ហុឹក » ជុងហ្គុកលេងពីអោបជាមួយជីមីនមកលុតជង្គង់សំពះអ្នកនៅលើអាកាស់នោះយ៉ាងកំសត់។
« ហុឹក..អត់ទេ..បងកុំធ្វើចឹង » រាងតូចទ្រាំមើលមិនបានមកអោបកាយមាំយំសសឹក។
« ឆាប់ក្រោកឡើង »
YOU ARE READING
ឧទ្យានអាថ៍កំបាំង ចប់!
General Fictionទ្រង់ជាព្រះអង្គម្ចាស់ទី6ន័យឧទ្យានទេព ប៉ុន្តែដោយសារភាពចង់ដឹងចង់លឺរបស់ព្រះអង្គទី6នៅឋានមនុស្សលោក ទើបទ្រង់ ហ៊ានលួចចាកចេញពីឧទ្យានពេទ ។
