『Unicode 』
လုလျန်နင်အိမ်ပြန်ရောက်သောအခါ လီယန်က အိပ်ခန်းထဲမှထွက်လာ၏။ မျက်နှာ၌ အယောင်လျော့ကျသွားပြီဖြစ်ကာမျက်ခွံပေါ်က ပတ်တီးကိုလဲ ဖယ်လိုက်ပြီးသည့်တိုင် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အမာရွတ်ကျန်နေပြီပင်။ သူ့ မျက်ခွံအထက်၌သိသိသာသာထင်ရှားနေသော သွေးရောင်အနာဖေးတစ်ခုရှိနေပါ၏။
လုလျန်နင်က ညနေ ၁၀နာရီဝန်းကျင်တွင် ပြန်လာခဲ့သည်။ သူ တံခါးမှ ဝင်လာချိန်၌ လူတစ်ယောက်က သူ့ကုတ်အင်္ကျီကိုလာယူသည်။ ဧည့်ခန်းထဲရှိ လူတစ်ယောက်က စားပွဲရှည်ကြီးတွင် ဟင်းလျာတွေကို စတင်ပြင်ဆင်ပေးလာသည်။ လီယန်လုလျန်နင်ကို မြင်သောအခါ သူက အနည်းငယ်ပင်ပန်းနေပုံရသည့်တိုင် စိတ်နေစိတ်ထားကတော့ မဖော်ပြနိူငိလောက်အောင် ခက်ထန်နေဆဲပင်။
သည်ရက်တွေအတွင်း သူ လုလျန်နင်ကို မြင်ရခဲ,၏။ သူက စောစောထွက်သွားပြီး နောက်ကျမှ ပြန်လာတတ်သည်။မည်သည်တို့နှင့် အလုပ်များနေသည်လဲ မသိရ။ ရုတ်တရက် လုလျန်နင်၏ အိမ်၌ သူမသိသော လူများစွာရောက်လာခဲ့ပြီးတံခါးကို စောင့်ကြပ်နေရာ လီယန်မှာ ထွက်ခွင့်မကြုံနိုင်ပေ။ ယခု သူ လုလျန်နင် တစ်ကြိမ်မျှစောစောပြန်လာသည်အားအမိဖမ်းနိုင်လိုက်၍ လီယန် ချက်ချင်း အိပ်ခန်းထဲမှ ပြေးထွက်လာခဲ့တော့၏။
သူ့ကို ယခု လွှတ်မပေးခြင်းနှင့်ပတ်သတ်၍ လုလျန်နင်က မည်သည်ကို ဆိုလိုနေခြင်းလဲ သူ တကယ် နားမလည်ပေ။ သိုသော် လုလျန်နင်က ယခုတလော သူ့ကို အာရုံမပေးချင်သည့်ပုံ။ လွန်ခဲ့သည့်ရက်များတုန်းက လီယန်အတွက် အိပ်ရာထက်အိပ်ခဲ့ရသည်က အဆင်ပြေသော်လည်း ယခု သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကကောင်းမွန်လုနီးပါးဖြစ်လာ၍ ထွက်သွားဖို့က ပုံမှန်အတိုင်းဖြစ်လာ၏။
ချန်ယွိက သူ့ကို တစ်ကြိမ်ဖုန်းခေါ်လာပြီးနောက် လုလျန်နင်က ဖုန်းချ၍ သူ့ဖုန်းကို ယူသွားခဲ့သည်။ လီယန်သည်အကောင်းဘက်ကတွေးပြီး ချန်ယွိ၏ ခွဲစိတ်မှုက ပြဿနာကြီးကြီးမားမားမရှိလောက်ဟု တွေးထားမိလေသည်......
သူ ထမင်းစားပွဲနား တိုးကပ်သွားပါမှ လုလျန်နင်က သူ့ကို သတိပြုမိသွားပုံရပြီး မျက်ခွံပင့်ကာ မေး၏။ " မင်းက မစားခဲ့ရသေးဘူးလား။ "
