အမှောင်မြစ်ခွင်း အလင်းတည်ရာ || ဘာသာပြန် ||『Completed』

Chapter - 83

『Unicode』

လုလျန်နင်သည် ဆေးရုံလူနာဆောင်ပြတင်းပေါက်တွင် ရပ်၍ အဝေးသို့ လျှောက်သွားနေသော လီယန့်​၏ ကျောပြင်ကိုကြည့်နေခဲ့သည်။

လီယန်သည် အပြင်ဘက်သို့ တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်သွားနေပြီး ၊ သူ ပုံရိပ်က ပိန်ပါးနေသည့်တိုင် တစ်ချက်မှ ပြန်လှည့်မကြည့်ခဲ့။

လုလျန်နင်​၏ အမြင်အာရုံထဲ၌ ပုံရိပ်က ပျောက်ကွယ်သွားသည့်တိုင် သေးသထက်သေးသွားခဲ့​၏။

လုလျန်နင်သည် ထိုနေရာမှာ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေခဲ့သည်။ အကြည့်ကပင် မပြောင်းလဲခဲ့။

သူ တွေးမိသည် ၊ လီယန်ဟာ ဘာကြောင့် လှည့်၍ပင် မကြည့်ရသလဲ။ အနှီသူ​၏ ခြေလှမ်းများဟာ နှေးကွေးလွန်းသည့်တိုင် မယိမ်းယိုင်ပါချေ။

သည်လို မဖြစ်သင့်ဘူးလေ။ ဤအခိုက်အတန့်မှာ သည်လို မဖြစ်သင့်။

ယခုအချိန်မှာ တိမ်မည်းတွေ ရှိနေသင့်ပြီး တစ်မြို့လုံးကို လျှပ်စစ်ပြတ်တောက်သွားသင့်တာပင်။

အရိပ်အားလုံး၏ အမှောင်ထုထဲ၌ လုလျန်နင်တစ်ယောက်တည်းမှာသာ အလင်းရောင်အနည်းငယ် ကျန်ရှိသင့်သည်။

သည်လိုသာဆို ၊ အမှောင်ကြောက်သည့် လီယန်က ပို၍ နှေးကွေးစွာဖြင့် ထွက်ခွာသွားပေလိမ့်မည်။ သူ ပြန်လာပြီး ပုန်းသည်မျိူးလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

သို့ပေမယ့် မဟုတ်ခဲ့။

လုလျန်နင်သည် လီယန် ထွက်သွားကတည်းက ထိုသို့သော အနေအထားဖြင့် ရှိနေခဲ့သည်။နေဝင်သွားပြီး ငွေမင်ရောင်လရောင်က သူ့ထံကျဆင်းလာသည့်တိုင်ပေ​။

သူသည် ဖုန်တစ်လွှာလွှမ်းနေသော ပန်းပုရုပ်ထုတစ်ခုပမာ။

ထိုအခိုက်ဝယ် ၂၂ အရွယ် လုလျန်နင်ဆိုလျှင် သူ့ဒေါသကို ဖိနှိပ်ထားဖို့ လူနာဆောင်ထဲရှိ ကိရိယာနှင့် ပစ္စည်းများ အားလုံးကိုရိုက်ချိုးပစ်လောက်သည်။ သို့သော် ၂၇နှစ်အရွယ် လုလျန်နင်ကတော့ သည်အတိုင်းသာရပ်နေခဲ့​၏။

လီယန်သည် နွေဦးပန်းပွင်တွေ ပွင့်လန်းပြီး အရာအားလုံး ပြန်လည် ဆန်းသစ်သည့် ရာသီတွင် ထွက်သွားခဲ့ပြီး သူ​၏ဘဝသစ်ကို ကြိုဆိုခဲ့သည်။ သူ့ဘဝသစ်သည် အလင်းရောင် ၊ လွတ်လပ်မှုနှင့် နေရောင်ခြည်အပြည့်ဖြစ်ပြီး လုလျန်နင်ကိုအဆုံးမဲ့သည့် အေးစက်သည့်ဆောင်းရာသီမှာ တစ်ယောက်တည်း ချန်ရစ်ခဲ့​၏။