အမှောင်မြစ်ခွင်း အလင်းတည်ရာ || ဘာသာပြန် ||『Completed』

Chapter - 47

『Unicode』

သူ လီယန့်ကို အခန်းထဲမှ သယ်ထုတ်လာခဲ့ပြီး ပထမဆုံးည၌ လုလျန်နင်မှာ မည်သည့် မှားယွင်းမှုမှ ရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။

သူ သူ့ကို အိပ်ခန်းထဲသို့ ပို့ပေး၍ ညဘက် အနည်းငယ် နောက်ကျမှ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။

လီယန်သည် စောင်ထဲတွင် ကွေးလျက် မျက်လွှာချထားပြီး အနည်းငယ် အသက်မဲ့နေဟန်ပေါ်​၏။

လုလျန်နင်က ရေချိုးပြီးနောက် မီးများကို ပိတ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူမမျှော်လင့်ထားသည်မှာ သူ စောင် မ,လိုက်သည်နှင့် လီယန်ကရောက်လာခဲ့ခြင်းပင်။ သူသည် အသက်ရှုနှုန်းတွေ အလွန်မြန်နေပြီး အနည်းငယ် စိုးထိတ်နေသည်ပုံဖြစ်နေသည့်တိုင် မည်သည့်အသံမှ ထွက်မလာပေ။

လုလျန်နင်က သူ့ကို လက်လှမ်းထိလိုက်လျှင် သူက တစ်ဖန် ရှောင်လိုက်ပြန်​၏။

သို့သည့်တိုင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က လုလျန်နင်ကို ထိတွေ့စေချင်နေသေးသည်။

လုလျန်နင်သည် အပြင်တွင် တစ်နေကုန် အလုပ်လုပ်ခဲ့ရ၍ အနည်းငယ် စိတ်ပျက်နေနှင့်ပြီးသားပင်။ လီယန် ဤသို့အချိန်ဆွဲနေသည်ကို မည်သို့ သည်းခံနိုင်မည်နည်း ? လီယန်က ယခုမှ ထိုအခန်းထဲက ထွက်လာသဖြင့် တစ်ညတာအနားယူခွင့်ပေးမည်ဟူသော မူလအတွေးမှာလဲ ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်​၏။

သူက စိတ်မရှည်စွာဖြင့် လီယန့်ကို သူ့အောက် ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ " အလုပ်...ခံချင်နေတာလား။ "

လီယန်သည် အမှောင်ထဲ၌ နှုတ်ခမ်းကို စေ့စေ့ပိတ်ထား​၏။ မျိုသိပ်ထားသည့် ညည်းသံတစ်ချက်က သူ့လည်ချောင်းမှထွက်လာခဲ့ပြီး လုလျန်နင်​၏ သိပ်-မနူးညံ့-ပါသော လှုပ်ရှားချက်များကို မျက်လုံးပွင့်လျက်သားဖြင့် သည်းခံနေခဲ့သည်။

နောက်တစ်နေ့၌ လုလျန်နင်နိုးလာသောအခါ လီယန်​၏ ဆံပင်တွေ အနည်းငယ်ရှည်နေပြီး မျက်လုံးကို အုပ်၍ အနည်းငယ်ရှုပ်ပွနေမှန်း မြင်လိုက်ရသည်။

ကုတင်ပေါ်တွင် ဘေးတိုက်လှဲလျက် လုလျန်နင်သည် သူ့ဆံပင်တွေကို လက်ဖြင့် နှစ်ချက်မျှ ဆော့ကစားလိုက်​၏။ဘထို့နောက် တစ်နည်းတစ်ဖုံဆိုသလို သူ မကြိုက်တော့ပြန်သဖြင့် လီယန့်ကို ပြန်နှိုးကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားလေသည်။