အမှောင်မြစ်ခွင်း အလင်းတည်ရာ || ဘာသာပြန် ||『Completed』

Chapter - 90

『Unicode』

လီယန် အခန်းထဲတွင်ရပ်လျက် သူ့အခန်းတစ်ဝက် နေရာယူထားသည့် လုကျယ်ရွေ့​၏ အရုပ်တွေကို ကြည့်လိုက်မိသည်။သူသည် အင်အားမဲ့၍ စိတ်ဓာတ်ကျသည့်အသွင်မျိူးဖြင့် နံရံကို မှီထားလိုက်မိ​၏။

တကယ်ကို စိတ်ရှုပ်စရာပင်။

သူမင်းကို မေမေလို့ အကြိမ်ရေနည်းနည်းလောက်ခေါ်ရုံနဲ့ မင်းက သူ့ကို တကယ်ပျိုးထောင်နိုင်ပြီ ထင်နေတာလား ။ သူမင်းနဲ့ အရမ်းရင်းနှီးလာခဲ့တယ်၊ မင်းက သူ့ကို မလိုချင်မှန်း သိလျက်သားနှင့်လေ။ မွေးတုန်းက မင်း သူ့ကို လည်ပင်းတောင် ညှစ်သတ်ချင်ခဲ့တာမလား။

သူက စာရင်းရှင်းဖို့အတွက် နောက်ဆုံးအပေးအယူချပ်စ်ပြားဖြစ်နေတာကိုရော သူသိရဲ့လား။

လုအိမ်က လုကျယ်ရွေ့ကို မစွန့်ပစ်သလို လုလျန်နင်ကလဲ အခြားသူတစ်ယောက်ကို လက်မထပ်ချင်ပေ။

သူဟာ လုကျယ်ရွေ့ကို ကောင်းကောင်းကြီးပင် ပျိုးထောင်ပေးခဲ့ပါ​၏။ လုကျယ်ရွေ့ဟာ သက်တူရွယ်တူအခြားကလေးများထက် အရပ်ပိုရှည်ပြီး ရုပ်ရည်ရှိကာ နှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းသည်။သူငယ်တန်းမှာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေရလောက်သည်ပင်။

သူက မင်းနောက်လိုက်လာရင် ဘာများရမှာမို့လဲ။ မင်းက တက္ကသိုလ်တောင် မတက်ခဲ့ရဘူး။ သူ့အတွက် ဖန်တီးပေးနိုင်သည့် စီးပွားရေးအခြေအနေဖြစ်စေ ၊ပညာရေးအဝန်းအဝိုင်းဖြစ်စေ နောက်ကျလွန်းနေမှာပင်။ ထို့အပြင် သူက လုမိသားစုက။ လုလျန်နင်​၏ တစ်ဦးတည်းသော အမွေဆက်ခံသူ ၊ လုအိမ်​၏ မြင့်မြတ်သော သခင်လေးတစ်ယောက်ပင်။

ဒါဆို မင်းရော။ မင်းက သူ့ကိုမင်းနဲ့အတူ ဂေါ်ဖီရွက်တွေ စားစေချင်နေတာလား ?

မင်းကို မေမေခေါ်တော့ ထူးရဲသလား ? သူ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ငယ်ငယ်လေးပဲရှိသေးတယ် ၊ ဘာမှလဲမသိဘူး။ အရမ်းလဲအပြစ်ကင်းပါလျက် ၊ မင်းက သူ့ဘဝကို အဆုံးသတ်ပေးချင်ခဲ့တာ။

လီယန် ရုတ်တရက် မျက်လုံးမှိတ်ကာ အသက်ရှုထုတ်လိုက်သည်။

ကံကောင်းစွာနှင့် လုကျယ်ရွေ့က အသစ်အဆန်းတွေကို စိတ်ကုန်ခဲ့ပုံရကာ သူနှင့် အကြာကြီး လာနေထိုင်ပေးခဲ့သည်။