မအိမ်ကံ (အခန်း ၈ အဆက်) // ခင်ခင်ထူး
“ဟဲ့ လှအုံရဲ့ …. ငါ့သမီး ငယ်ပါသေးအေ... ထမနဲထိုးဖို့ အဝေးကြီးလိုပါသေးသယ်”
“ငယ်တုန်းသင်ရသာကော…ကြီးရင် ထမနဲများ ခေါင်းထဲတောင် ထည့်မှာမှုတ်ဘူး”
မအိမ်ကံတို့ ဝိုင်းတိုက်ထဲမှာ မီးကျင်းကြီးတွေ နှစ်ကျင်းသုံးကျင်းတူးကာ ထမနဲထိုး ကြသည်။ ယောက်ျားကြီးတွေပင် ချွေးပေါက်ပေါက်ကျကြ၏။ ရေကုန်အောင်ထိုးတော့ ဆီထွေး ထွေးဖြင့် နပ်နပ်ပျောင်းပျောင်းရှိသည်။ အထားခံသည်။ စားရတာ အရသာရှိသည်။ ဘုရား ဆွမ်းတော်တင်ဖို့ လင်ပန်းနှင့်တစ်ချပ် ‘ဦး’ ဖယ်ပြီး ရွာကျောင်းဆရာတော်ထံ ဦးဦးဖျားဖျား ပို့လှူကြရသည်။ ရွာထဲရပ်ထဲ အိမ်ပေါက်စေ့အောင် ဝေငှရသည်။ အဝေးရွာကလာကြသော လှည်းတွေကို ရော့ဟဲ့ အင့်ဟဲ့ ကမ်းကြရပါ၏။ တပို့တွဲကုသိုလ်ခေါ်ကြပါသည်။
“အမေ … မအိမ်ကံ ဘုရားကုန်းသွားတော့မယ်”
လရောင်ကလေးပေါက်လာတော့ ရွာထိပ်ရွှေစေတီဘုရားဆီက လူသံတွေ အုပ်အုပ် အုပ်အုပ်နှင့် ကြားနေရပြီ။ ထမနဲထိုးပွဲ စကြပြီထင်ပါရဲ့။
“သွားလေ သမီး.. လှအုံတော့ မအားဘူး… ကျေးဥတို့နဲ့သွားပေါ့သမီးရဲ့ အပြန်ကျအမေ လာကြိုလှည့်မယ်”
မအိမ်ကံတို့ အိမ်မှာ ထမနဲထိုးလာကူသော အရီးကြာညွန့် ၏ သမီး ကျေးဥနှင့် မလှအုံ သား ဖိုးကူးကိုပါ အဖော်ခေါ်ကာ ဘုရားကုန်းဆီ အပြေးထွက်ခဲ့ကြသည်။ ကိုဖိုးငွေနှင့်မလှအုံ၏ သားနှစ်ယောက်မှာ မအိမ်ကံတို့ အတွက် တအားဖြစ်လာခဲ့ပြီ။ အကြီးကောင် ဖိုးတုတ်ဆိုလျှင် လူပျိုသိုးကလေးဆိုတော့ ကိုဖိုးငွေကို ကူနိုင်နေပြီ။ ဖိုးကူးကလည်း လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းရပြီ။ အထူးသဖြင့် မအိမ်ကံ၏ အနွံအတာအခံရဆုံးဖြစ်၏။
မအိမ်ကံတို့ ဘုရားကုန်းကိုရောက်တော့ မိုးဗြဲဒယ်ကြီးတွေ မီးတရဲရဲထိုးကာ ထမနဲပွဲ စနေပါပြီ။ ယောက်ျားတွေက ဆောင်းတွင်းကြီးဆိုသော်လည်း အင်္ကျီမကပ်နိုင်။ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးဒီးဒီးကျနေကြသည်။ မိန်းမပျိုကလေးတွေကတော့ မြေပဲဆံအခွံချွတ်သူချွတ်နှမ်းထောင်းသူ ထောင်း၊ အုန်းသီးစိတ် ထိုးသူထိုး၊ မုန့်ကျက်လျှင် ထုတ်ပိုးနိုင်ရန် ငှက်ပျောဖက် သုတ်သူသုတ်။ စကြနောက်ကြ ပြောင်ကြလှောင်ကြနှင့် ဆူညံနေတော့သည်။ သည်အပျော်တွေက မအိမ်ကံကို ကူးစက်လို့ လာသည်။ တစ်ချိန်လုံး အိမ်တွင်းအောင်းကာ စိတ်ရှုပ်ထွေးခဲ့ရသမျှ သည်မှာကျ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးလှပါ၏။ ပျော်လိုက်သာတော်။
