Manolya

İlk buse-Bölüm 42

Manolya Bölüm-43

"Tabii, teyzeciğim ben de şimdi çıkıyorum zaten."

"Otur kızım, bu saatlerde burası serindir. Benim işim bir saati geçer."

Ekrem annesini öpüp yolcu ettikten sonra, yavaşça geri döndü ve genç kızın yanına, ama biraz mesafeli oturdu. Sonra yan dönerek, yüzünü daha rahat görmesini sağladı. Karşısında kendisine yapacağı her şeye razı gibi duran Manolya'nın okyanus gibi gözlerine bakarak:

"Biraz sakinleştin mi? Seni asla üzmek istemem, ama kimseye fazla bağlanmamak gerek."

Kızın gözlerinden yavaşça süzülen yaşlar, önce yanaklarından, sonra bembeyaz vücudundan düşerek, aşağıya kaydı. Manolya hiçbir şey söylemeden yavaşça, yaşlar akan okyanus mavisi kocaman gözlerini Ekrem'e dikmiş, öyle duruyordu. Ekrem bu durumda konuşmanın pek anlamı olmadığını, hele hele nasihat çekmenin komik olacağını düşündü.

Evde inanılmaz bir sessizlik hâkimdi. Neredeyse kalp atışları duyulacaktı. Manolya, Ekrem'in kendi ta- rafındaki elini küçük ve zarif elleri arasına alarak, öpüp yanağına dayadı. Sonra bunu defalarca tekrarladı. Ekrem ne yapacağını bilmiyordu. Bir şey yapmış olmak için, diğer elini kızın yanağındaki yaşları silmek üzere yanağına götürdü, sonra elini kızın ellerinden kurtararak, o elini de kızın diğer yanağına götürüp, gözyaşlarını sildi. O anda kızın muhteşem güzellikteki yüzü iki elinin arasında kalmış, gözleri gözlerine dikilmişti. Kendini bir anda okyanusun derinliklerinde hisseden Ekrem, bu güzel ve davetkâr bakışlara dayanamayarak, o güzel yüzü kendisine doğru çekerek dudaklarını Manolya'nın ateş gibi dudaklarına yapıştırdı. Genç kız ikinci bir titreme nöbetine tutulunca onu sırtüstü yatırarak, elini ensesinin arkasına doladı ve arkaya düşen nemli saçların ortaya çıkarttığı güzel yüzünü ve bembeyaz boynunu öpmeye başladı.

"Ben yanındayım, sakin ol yavrum."

" Canım benim! Bir tanem, her şeyim, sensiz yaşayamam, ne olur beni bırakma!"

"Bırakmam canım, bırakmam..."

Manolya Ekrem'e sımsıkı sarılarak, bir müddet öyle kaldı. Titremesi geçmişti, sonra dudaklarını sevdiği adamın dudaklarına tekrar teslim etti. Ekrem de, yeni yaptığı banyonun vücudunun o muhteşem doğal kokusunu ortaya çıkarttığı güzel kızın, arzu dolu öpücüklerine aynı sıcaklıkla cevap verdiğinde, dışarıda çiseleyen hafif bir yaz yağmuru, sıcak İskenderun'un üzerine tatlı bir serinlik bırakıyordu...

Ertesi gün, sevgili Yurdakul Hocasını ziyaret ederek durumunun iyiye gittiğini, ancak iyileşmesinin uzun zaman alacağını öğrenen Ekrem, birkaç arkadaşı ile görüştükten sonra öğleden sonraki otobüse binmek üzere otobüs terminaline gitti. Manolya ile ertesi gün görüşmemişlerdi. Ona sadece gideceği saati ve İstanbul'dan sürekli olarak yazacağını söylemişti. Otobüsü beklerken, annesinin onun için hazırladığı yemek dolu torbayı yere koymuştu ki, Manolya'yı elinde ufak bir paket ile karşısında buldu. Doğal olarak etrafına bakarak, kendilerini gören olup, olmadığını kontrol ettikten sonra, gülümse- yerek:

"Burada ne arıyorsun, bu ne güzel sürpriz?" 

"Senden veda etmeden ayrılabileceğimi nasıl düşnürsün benim bir tanem. Bunu senin için yaptım, ha- yatımda yaptığım ilk şey" diyerek, elindeki torbayı Ekrem'e uzattı.

"Ne bu?"

"Üzümlü kek! Anneciğinin yaptıklarına benzemez, ama içinin tamamıyla sevgi ve aşk ile dolu olduğuna emin olabilirsin canım" diyen Manolya, paketi verdikten sonra Ekrem'i iki yanağının dudaklarına yakın yerinden öperek hızla oradan uzaklaştı. Ekrem elinde paketle ko tuğa otururken, kızın yaptığı bu jestten çok hoşlanmıştı. Demek ki tüm gününü harcayarak, kendisi için hayatında ilk kez olarak üzümlü kek yapmıştı.

"Ha! Puni sevgilun mu yapti yavrum?"

Otobüste yanında oturan ve keki yemek için açtığında ikram ettiği yaşlı amca gülümseyerek sordu. 

Ekrem şaşırarak sordu:

"Nereden anladınız?"

Karadenizli amca gülümseyerek:

"Haçan bunda şeker yerine tuz varmiş gibi celdi pana, üzümler olmasa yanduk."

Ekrem, o zaman Manolya'nın ne denli doğru söylediğini anladı. Bu kek sevgi ve aşk doluydu, ama diğer malzemeler biraz karışmıştı. Ama bu onun umurunda bile olmadı. Yaşlı amcanın şaşkın bakışları arasında kalan keki afiyetle yedi.

127