Assassinated (Voltooid✔)

We shall see...

''Ik ben ongewapend, blind en nog vind je het nodig om me in de gaten te laten houden door vijf bewakers, meneer Prinsje?'' Vraag ik hardop. We zitten in de koets van de prins, en ik weet nog precies hoe hij eruit ziet. In alle details. Ik heb een waanzinnig goed geheugen en vergeet zelden wat. ''Noem me niet zo! En... hoe weet je dat het er vijf zijn?'' vraagt de prins me, een beetje boos. ''Dat voel ik,'' is mijn onduidelijke antwoord. 

De rit is lang, en mijn gedachten dwalen terug naar mijn vader en zijn trainingen. Vanaf mijn vierde leerde hij me alles. Eerst leerde hij me om mezelf te verdedigen. Vechten, ontwijken, messen werpen, boogschieten. Hij regelde zelfs een écht pistool voor me om te oefenen. Ik mocht hem alleen gebruiken in het bos, waar niemand in het dorp de harde knal kon horen. Later leerde hij me allerlei handige vaardigheden. Dingen om te overleven. Ik leerde onafhankelijk zijn, voor mezelf zorgen, klimmen, sluipen. Mijn vader noemde me altijd zijn avatar. Zijn eigen avonturier. Ik hield van zijn bijnamen voor mij. 

Op mijn zesde deed ik voor het eerst iets wat tegen de wet was. Ik ging naar de markt, sloop langs de kraampjes. Ik gebruikte de schaduwen van de bomen om me te verbergen. Niemand zag me. Ik stal eten en bracht het naar de armen toe. Ik zou er voor in de gevangenis kunnen belanden. Dat gebeurde niet. Nog niet. 

Het is de prins die mijn gedachten onderbreekt. ''Is er iets wat je niet goed kunt, van alle assassinvaardigheden? Van alle dingen die ze je vandaag kunnen gaan testen? Wat vind je moeilijk?'' Hij vraagt het rustig, maar ik hoor hoe zenuwachtig hij is. Ik kan het niet laten om hem daarmee te pesten. ''Er zijn behoorlijk veel dingen die ik niet kan, dus ik zou er maar niet op hopen dat ik door ga,'' zeg ik bloedserieus. Ik hoor hem naar adem snakken en zijn ademhaling gaat sneller. Ik wou dat ik zijn gezicht kon zien maar de geluiden zeggen ook al genoeg. ''Maak je geen zorgen. Ik regel het wel,'' zeg ik. En ik meen het.