Assassinated (Voltooid✔)

Feel ill...

Eenmaal bij de koets aangekomen zie ik geen bewakers zitten. Alleen de koetsier. Verbaasd kijk ik Aiden aan. ''Ben je niet meer bang dat ik je ga vermoorden?'' Vraag ik sarcastisch. Hij grinnikt. ''Nee,'' zegt hij dan serieus. Ik glimlach, maar niet heel lang want mijn hoofd voelt alsof hij elk moment uit elkaar kan barsten. De koetsier doet nu mijn blinddoek om. Snel stap ik in de koets, en ga ik zitten. Ik kan bijna niet meer staan, mijn hoofd steekt en ik ben misselijk. Aiden zegt nog wat maar ik hoor hem niet. Met een schok komt de koets in beweging.

We zijn tien minuten onderweg. Mijn ademhaling wordt steeds oppervlakkiger, en het lijkt alsof de wanden van de koets op me af komen. Het wordt mistig in mijn hoofd, en ik kan niet helder meer denken. Gedachten lopen in elkaar over, en ik word er helemaal gek van. De muren komen ook steeds dichterbij, en ik heb het gevoel dat ik niet goed meer kan ademhalen, dat ik ga stikken. Ik kan er niet meer tegen, en trap tegen de deur van de koets. Ik laat mezelf naar buiten vallen, en kom gelukkig goed terecht. Mijn blinddoek trek ik weg, en ik knipper tegen het felle licht. Ik zit op de grond, en kijk naar het uitzicht. We zijn in een prachtig bos, en ik hoor in de verte het bulderen van water. Ik zie dat de koets stopt, een paar meter van me vandaan. Aiden springt uit de koets, en hij kijkt bezorgd. ''Wat is dit?'' Vraagt Aiden. Hij probeert beheerst over te komen, maar ik hoor een boze toon in zijn stem. ''Ik wilde eruit,'' mompel ik. ''Dan had je dat best kunnen vragen hoor! En als de raad erachter komt dat je geen blinddoek op hebt... Ze vonden het al een slecht idee, maar dan kom je niet meer onder die verdoving uit!'' Bijna krijg ik tranen in mijn ogen, ik voel me zo slecht vandaag. Aiden merkt dat er iets aan de hand is, en loopt naar me toe. Ik wrijf in mijn ogen, ik ben écht niet van plan om te gaan huilen! Ik ben een assassin, ik huil nooit. De laatste keer dat ik huilde was toen Jonah stierf, ik was toen vier. Aiden gaat op zijn hurken naast me zitten. ''Wat is er?'' Vraagt hij bezorgd. Ik kijk hem aan. ''Ik heb zo'n hoofdpijn, en ik wilde gewoon wat frisse lucht,'' zeg ik uiteindelijk. Aiden glimlacht vriendelijk. ''Het is wel mooi hier, hè? Zullen we anders een korte wandeling maken? Daarna zul je je beter voelen, dat weet ik zeker.''