Assassinated (Voltooid✔)

Laatste adem

De woorden van de oude vrouw geven me wat hoop. Ik ben nog niet te laat, maar moet wel héél erg gaan opschieten! Ik knik haar toe en sprint richting de deur. Ik leg mijn hand op de klink en aarzel geen moment. Ik moet alles op alles zetten om de zieke koning te redden! Ik zwaai de deur open en maak me klaar om te handelen. In minder dan een seconde scan ik de kamer en de situatie. De kamer is eenvoudig ingericht, met alleen één bed en twee kastjes. Maar de muren hangen vol met foto's en schilderijen. Schilderijen van Aiden, van de koningin en van hem. Op het nachtkastje staat een vaas met bloemen en een fruitschaal. Dit is duidelijk een ruimte waar iemand die ziek is in woont. 

Maar het allerbelangrijkste is niet over het hoofd te zien. En ik ben ook niet onzichtbaar gebleven. ''Hé, Zora! Kom je helpen?'' Ethan staat tegen de muur aan geleund, zijn mes drukt tegen de keel van een oude man, de koning! Ik snak naar adem als ik hem in me op neem. Hij wordt door Ethan en een andere jongen tegen de muur aan gedrukt, en straalt doodsangst en paniek uit. Hij staat daar in zijn ziekenhuiskleding te trillen op zijn benen. Zijn huid is lijkbleek, zijn wangen zijn ingevallen en zijn gezicht zit onder de rode vlekken en striemen. Niet alleen zijn gezicht, zie ik nu. Hij heeft duidelijk al flink wat klappen gekregen en zit onder de wonden en blauwe plekken. Hij is zwaar gewond en heeft zijn ogen dicht. ''Ethan, laat hem los!'' Schreeuw ik en ik storm naar voren. Ethan is zo verbaasd dat hij inderdaad de koning los laat. Hij valt op de grond in een houding die er onnatuurlijk uit ziet. Bloed stroomt over de grond en ik buk me over hem heen. Ik leg mijn hand op zijn borst om te voelen of zijn hart nog klopt. Heel even lijkt het alsof hij dood is, maar dan voel heel zwakjes het kloppen van zijn hart. Ik geef mezelf niet de tijd om opgelucht adem te halen, elke seconde kan hem fataal worden. ''Een dokter, snel!'' Roep ik over mijn schouder terwijl ik overeind spring. Ik kijk even zoekend om me heen en gris dan het laken van het ziekenhuisbed af. Ik moet toch iets hebben om zijn wond te verbinden. Er komt onnatuurlijk veel bloed uit zijn been, en snel scheur ik een stuk van het laken af en druk het er tegenaan. 

''Heb je me niet gehoord? Haal een dokter!'' Roep ik kwaad naar de jongens de niks hebben gedaan, en me alleen maar verdwaasd aanstaren. ''Maar, Zora...'' begint Ethan fronsend. ''NU!'' Gil ik uit. Dat zorgt voor actie, Ethan stormt de kamer uit op de voet gevolgd door de andere jongen. Ik pak mijn verbanddoos maar weet dat het geen zin heeft. Deze wonden zijn té ernstig om te behandelen met een EHBO-doos. Hij was al zo zwak en ziek, en heeft nu zoveel bloed verloren... 

Plotseling maakt de koning een zacht geluid. Het is een schor kreetje, schurend en pijnlijk. Een soort hoestje, maar zo zwak dat het bijna niet te horen is. Daarna is het doodstil, en weer ga ik met mijn hand naar zijn borst toe. Maar deze keer voel ik geen hartslag meer, en ook geen ademhaling. Een golf van paniek overspoelt me, en het zweet springt in mijn handen. Ik wil overeind springen, hem helpen. In elk geval iets doen! Maar ik weet dat het geen zin heeft. Het is te laat. De koning is dood.