Assassinated (Voltooid✔)

Wanhoop en herinneringen

Plots hoor ik dat de mannen opstaan, ze schuiven luidruchtig hun stoelen naar achter. Het geschuif maakt een piepend geluid van hout op hout. Ze zeggen elkaar gedag en ik hoor voetstappen richting de deur komen waar ik nog steeds vlak achter sta. Voorzichtig sluip ik terug naar mijn kamer. Een wandeling in de tuin kan ik nu wel vergeten, het risico is te groot dat een van de twee mannen me ziet. 

Eenmaal terug in mijn kamer laat ik me op mijn bed  vallen. Ik slaak een diepe, wanhopige zucht. Ik ging naar buiten met het idee om rustig te worden, om beter in slaap te kunnen komen. Maar er zijn alleen maar meer vragen bijgekomen, mijn hoofd is nog voller geworden van alle indrukken en informatie van vandaag. Wie waren die mannen in de eetzaal? De stemmen herkende ik niet, het zijn vreemde. En wat bedoelden ze toen ze het hadden over gif geven aan assassins? Heb ik het écht goed begrepen? Waarom zouden ze gif geven aan assassins? Welke assassins bedoelen ze? Hebben ze het over ons? Ik snap het niet! Ik kan het niet meer plaatsen, ik begrijp het niet en mijn hoofd duizelt van alle onbeantwoorde vragen. Is dit wat Ethan bedoelde? Zien we de werkelijke reden van dit toernooi niet? Lopen we écht regelrecht in een val?

Slapen kan ik wel vergeten, maar toch ga ik liggen en trek de zachte deken over me heen. Mijn hand glijdt naar mijn zilveren medaillon, met de foto van papa en Jonah. Ik mis ze, en in gedachten reis ik terug, terug naar huis. In mijn verbeelding ben ik weer even vier jaar oud, en zie ik mezelf bij de kachel zitten op de stevige knie van mijn vader. Op de andere knie zit Jonah, en zijn glimlach lijkt levensecht. Ik luister naar de brommende stem van mijn vader, terwijl hij zachtjes een liedje zingt. Het favoriete liedje van Jonah. Het gaat over de zon, die elke dag het gevecht aangaat om ons te verwarmen. Elke ochtend klimt hij omhoog en elke avond naar beneden. Nooit verslaapt hij zich, en elke dag let hij op alle mensen beneden hem. Hij stuurt ze warmte en licht. 

Ik vlij me tegen zijn borstkas aan en voel de trillingen die uit zijn keel komen. Ik sluit mijn ogen en luister naar de melodie die steeds zachter en zachter wordt. Mijn ademhaling gaat steeds regelmatiger, en langzaam glij ik in een diepe, droomloze slaap.