Assassinated (Voltooid✔)

Eerste geworden...

Dan draai ik me om, en ik kijk recht in de gezichten van de speciale raad van de koning. Niet van mijn tegenstanders, de assassins. Ik ben de eerste, en heb zojuist iets heel erg doms gedaan. Mijn blik valt op Aiden, hij kijkt me vol bewondering aan, en schenkt me een zwakke glimlach. Ik reageer er niet op. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Ik heb onze hele aanpak door de war gegooid, ons hele plan verpest. 

Het was de bedoeling dat ik niet opviel, en ik weet heel goed dat wat ik net deed niet normaal is. Ik kan het zien aan de blikken van de mensen om me heen, stomverbaasd. Sommige enthousiast, en andere kwaad. Ze gaan vast en zeker aan hun assassin vertellen dat ze rekening met mij moeten houden, dat ik meer in huis heb dan ik tot nu toe heb laten zien. Dit was niet de bedoeling. Ik heb het verpest!

Ik heb mijn handen tot vuisten gebald als een van de mensen naar me toe komt lopen. ''Goed gedaan, Zora. Je bent de eerste. Gefeliciteerd.'' Ik knik hem zachtjes toe, niet in staat te spreken. ''Vond je het moeilijk? Al snel de aanwijzingen gevonden?'' ''Nee, het was niet moeilijk. De aanwijzingen had ik meteen al,'' zeg ik. Mijn stem trilt, en klinkt een paar tonen lager dan normaal. Aiden werpt me een bezorgde blik toe, hij heeft door dat ik me niet fijn voel. Dat is boos en teleurgesteld ben. Hij weet waarschijnlijk heel goed waarom. 

''Morgen hebben alle deelnemers nog één dag op de locatie waar ze nu verblijven en dan word iedereen naar ons geheime gebouw gebracht. Twee weken worden jullie getraind en dan zijn jullie klaar voor de finale.'' De man kijkt teleurgesteld als ik niet reageer op zijn verhaal. ''Ik zie dat je moe bent, ga maar snel naar huis. Je hoeft niet op de rest te wachten.'' Ik knik hem weer toe, en loop richting Aiden. Hij glimlacht geruststellend naar me, en samen lopen we naar de koets toe. 

Als we bij de koets zijn kijk ik nog een keer om. Op het dak van de loods verschijnt iemand, ik kan van deze afstand niet zien wie het is. Ik zie dat hij aarzelt, en dan uiteindelijk toch springt. Hij valt naar beneden, zwaaiend met zijn armen en benen, en landt met een keiharde dreun in de trampoline. Het is een van de grote en gespierde jongens, en het verbaasd me dat de trampoline niet doorzakt onder het gewicht. 

''Kom je, Zora?" Vraagt Aiden me. Ik knik en stap in de koets. Daar gaan we, op naar mijn laatste dag in het paleis.