Assassinated (Voltooid✔)

Begravenis

Een doodse stilte heerst in de kleine ruimte. Ik zit op de derde rij, tussen twee mannen in nette pakken ingedrukt. De begrafenis heb ik samen met een goede vriend van de koning georganiseerd. We moesten alles op alles zetten om te voorkomen dat het een grote, publieke begrafenis werd. Maar het is ons gelukt, alleen de mensen die voor de koning zelf belangrijk waren zijn aanwezig. Zelfs dat zijn er nog ongeveer honderd, en de enige die ik écht ken is Aiden.

Een treurig muziekje begint te spelen en ik zie dat er vanachter uit de kleine zaal twee mannen binnenkomen met tussen hen in de doodskist. De kist is van simpel hout gemaakt, omdat de koning het belangrijk vond dat alle mensen gelijk zijn. Dus zijn kist is hetzelfde als die van iedere andere burger. Ik heb de koning niet gekend, maar als hij nog leefde had ik hem waarschijnlijk aardig gevonden. 

De kist wordt voorin de zaal neergelegd op de grond en een krans wordt eroverheen gehangen. De krans is gemaakt van rozen in de kleuren van de vlag van Newando en wordt neergelegd door twee belangrijke edelen, die tevens goed bevriend waren met de koning. Op de rij voor me zitten een paar edelvrouwen zachtjes te snikken. Ik voel me niet op mijn gemak, iedereen hier had een goede band met de koning, en ik heb hem nog nooit gezien. Eigenlijk was het ook niet de bedoeling dat ik hier was, maar ik heb geregeld dat ik het eerste deel erbij mag zijn. 

In gedachten verzonken luister ik naar een paar toespraken van vrienden en familie, maar mijn aandacht is er niet helemaal bij. Totdat Aiden op het kleine podium op wordt geduwd. Zijn glimlach ziet er gemaakt uit en als je goed kijkt zie je dat zijn ogen nog rood zijn. Maar hij ziet er vooral ziek uit doordat hij in een rolstoel zit met een groot verband om zijn nek en zijn arm in het gips. Hij knikt kort naar de man die hem op het podium hielp en schraapt dan zijn keel. 

''Orlando was een goede koning,'' begint hij. ''Hij veranderde de puinhoop van na de oorlog in een rijk dat niet onder doet bij de rest van de wereld. Hij had geduld en luisterde naar alle inwoners, arm of rijk. Hij voelde zich niet verheven boven het normale volk, en liet dat duidelijk merken. Zonder hem had ons hele koninkrijk niet bestaan.''

Hij kucht even zacht en gaat dan verder. ''Hij was een goede koning, daar zijn we het allemaal over eens. Maar hij was ook een geweldige vader. Hij heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben en daar ben ik hem dankbaar voor. Ik hoop dat, wanneer ik koning ben, ik zoveel mogelijk op hem mag lijken.''

Aidens kleine toespraak is voorbij en de mensen beginnen te klappen. Hij glimlacht bescheiden en wordt dan weer het podium afgeholpen. Dit is voor mij het teken om te vertrekken. Ik mocht bij het plechtige gedeelte zijn, maar niet bij de optocht. Ze gaan in een stille stoet naar de plek toe waar hij begraven wordt. Ik sta op en loop naar de uitgang van dit gebouw. Bij de deur kijk ik nog een keer om, en vang ik Aidens blik. Zijn glimlach is klein maar oprecht, en ik steek mijn duim naar hem op. Zijn glimlach wordt nog iets groter en aarzelend zwaait hij naar me. Ik zwaai terug en draai me dan om. Ik sluit de deur zachtjes achter me en vertrek richting mijn kamer in het paleis.