Assassinated (Voltooid✔)

Dubbele bekenning

En dan is er nog iets, Zora. Ik wil je graag vertellen dat je heel erg bijzonder bent, en dat ik heel veel aan je moet denken. Je hebt mij verandert, in goede zin. Ik mis je, en ik geef om je. Heel erg veel, wist je dat?

Die zinnen lees ik keer op keer. Hij mist me, en hij geeft om me. En voor het eerst durf ik het tegenover mezelf toe te geven: ik houd van hem. Ik houd van de prins van Newando. En dat mag niet, dat kan niet.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door gebons op de deur. Wie wilt mij nou weer 's avonds spreken? Ik verstop de brieven van Aiden onder mijn hoofdkussen, en doe dan voorzichtig de deur open. Het gezicht vol littekens van Zavier verschijnt. Hij legt zijn vinger tegen zijn lippen. ''Kom mee,'' fluistert hij zachtjes. Een beetje overdonderd volg ik hem de gangen door, naar buiten. Hij neemt me mee de tuinen in. 

Al eerder vond ik dat de tuinen eruitzien als parken, ik heb mijn mening bijgesteld. Het zijn parken! We lopen over stenen paadjes, langs groene heggetjes. Die heggetjes doen me aan het doolhof denken. Aan het einde van het doolhof heb ik mijn tactiek verpest. 

Zavier gaat me voor naar een donker gedeelte van de tuin. Hier staan grote bomen, het is eigenlijk een soort bos. Ik volg hem over slingerpaadjes door het bos, en uiteindelijk blijft hij stilstaan. Hij draait zich naar me toe, en zijn grijze ogen boren zich in de mijne. Dan begint hij te spreken.

''Ik ben de leider van de rebellen.''