Assassinated (Voltooid✔)

Is opgeven een optie?

Ik kijk naar de gevechten maar ben er met mijn gedachten niet helemaal bij. Mijn gedachten zijn bij mijn enkel, die brandt en steekt. Shane heeft er keihard tegenaan getrapt. Ik wou dat ik mijn best mocht doen, dan was dat nooit gebeurd en had ik hem dubbel zo hard getrapt. 

Mijn ogen volgen Ethan, die nu aan de beurt is. Hij moet tegen een jongen waarvan ik de naam even niet meer weet. Ethan heeft als sinds de eerste dag mijn aandacht. Niet wegens zijn knappe uiterlijk, maar er is iets met hem. De blik in zijn ogen is niet te begrijpen, sluw en nog iets anders. Volgens mij is hij ontzettend slim, slimmer dan dat je zou denken. Ik kijk naar hem, terwijl hij speelt met zijn tegenstander. Het is bijna zielig, hij is niet tegen Ethan opgewassen. Ethan daagt hem uit, laat hem hem telkens bijna raken, maar nét niet. De jongen is aan het hijgen, en het publiek lacht hem hard uit. Dan uiteindelijk vindt Ethan dat het wel lang genoeg geduurd heeft, met één snelle mep van zijn arm legt hij de arme jongen neer. Hij houdt hem in de houdgreep, en de omroepstem telt tot tien. 

''En de winnaar van deze battle is Ethan! Nu gaan we door met de rondes van de verliezers. De eerste kandidaten zijn... Zora tegen Tyson!'' Zuchtend sta ik op, en weer hoor ik gejoel. Ik wil me omdraaien en... iets doen, maar ik ben verstandig en strompel gewoon naar het podium. Met moeite klim ik op het podium. ''Kan ik niet gewoon opgeven?'' Roep ik. De jongens lachen me nu echt uit.. ''Dan doe ik de volgende ronde weer mee,'' zeg ik. ''Dat kan,'' hoor ik door een luidspreker. ''Tyson is de winnaar.'' Hij haalt zijn schouders op en loopt weer terug naar zijn plek.