Assassinated (Voltooid✔)

Water valt altijd naar beneden

Voorzichtig sta ik op. Ik ben nog duizelig, en val bijna achterover. Aiden pakt snel mijn hand zodat ik niet omval. Hij glimlacht, en we beginnen voorzichtig te lopen. Het bos bestaat uit grote loofbomen, met hangende bladeren. Ik kijk verrukt om me heen. De laatste keer dat ik in het bos geweest ben was vóór ik in de gevangenis terecht kwam. De laatste keer was met mijn vader. Plots springen er weer tranen in mijn ogen. Mijn vader, wat mis ik hem. Aiden merkt het op. ''Wat is er?'' Ik schud mijn hoofd.

Ik zie tussen de bomen een waterval opdoemen. Het water stort naar beneden en de nevel hangt in de lucht. Het ziet er adembenemend mooi uit. Ook Aiden kijkt zijn ogen uit. We lopen nog een stukje dichterbij. Minuscuul kleine druppeltjes vallen op mijn gezicht. Ik zak in elkaar en ga op de grond zitten. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de waterval. Het verbaasd me dat Aiden naast me komt zitten. Hij zegt niks, kijkt alleen maar. Het zand waar we op zitten is nat en modderig, maar Aiden blijft zitten. Is hij niet bang dat zijn kleren vies worden?

''Toen ik gevangen werd genomen omdat ik de koning wou vermoorden, hebben ze mijn vader ook opgepakt,'' zeg ik en ik slik. ''Twee maanden hebben we samen in de gevangenis gezeten, hij zei altijd dat het goed zou komen. Dat we wel zouden ontsnappen,'' zeg ik bevend. Aiden slaat een arm om me heen. ''Toen op een dag, namen ze mijn vader mee. Zomaar. Een dag later kwamen ze terug om mij op te halen. Ik werd vastgebonden en mijn vader werd voor mijn ogen vermoord...'' Ik begin zachtjes te snikken, de eerste keer dat ik mijn verhaal aan iemand heb verteld. En dan nog wel aan de prins.